Hiç böye hissettiniz mi peki? Arayacak, mesajlaşacak, buluşacak kimseninizin olmadığını hissettiniz mi? Etrafınızda onca kişi varken ona kişinin yokluğunu çektiniz mi peki? Bir kişinin yokluğu size bin kişinin yokluğu gibi geldi mi?
Hayır, aksine üzülmüyorum. Hissetmiyorum, hissederdim ama hissetmek istemiyorum. Hissetmemeliyim çünkü bazen bilirsin, hislerin canını yakar. Tedbirini alırsın artık, kimsenin gidişi koymaz.
Biriyle tanışırsın, seni karanlık yalnızlığından alır çıkartır. Nefret duygularını beslemek yerine sana şefkat gösterir, sevgiyi hissetttirir. Bağlanırsın sonucunda. Sonra gider yalnızlığına terk eder seni. Karanlık yalnızlığına. Bu durumda üç tür insan vardır aslında; ikisinin de canı yanar be.
1.örnek olarak canının yandığını belli eden zayıf kişilik... Sürekli ne kadar özlediğini söyler, ben zayıf kişilik derim bunlara. Duygularımız zayıflıktır çünkü. Bu örnek gidene 'Bak ben sensiz olamayacak kadar güçsüzüm.' der sürekli. Giden ise gururlanır, benim için parçalanan, canı yanan bir insan var diye. İnsanlar ne kadar da piç oysa...
2.örnek olarak canımlar aslında canı en çok yanan taraftır... Çünkü canı yanarken hem herkesten bunu saklamaya çalışıp güçlü görünür hem de bu 'can yanmasına' son vermek için uğraşır. En çok uğraşan, yıpranan, üzülen, canı acıyan taraf budur. Fakat ne yazık ki bu da güçsüzlüktür. Aynı zamanda güçlü olma durumudur. Anlamak çok zordur aslında. Çünkü canı yanarken bile gülümsemeyi başarabilir bu kişi. Buradan tebrik ediyorum onları.
3.örnek olarak hiçbirşey hissetmeyen kişi. En garibi budur aslında. Sevgiyi hisseder ama sadece giden kişiyle. Maalesef... Giden gidince hiçbir şey hissetmez, ne acı ne üzüntü. En güçlü kalan taraf olurlar belki. Etrafında aşk acısı çekenleri görünce onları görürler ama anlamazlar, anlayamazlar. Çünkü bu kişiler hiçbir zaman birisi için üzülmedikleri için üzülenleri de anlamazlar...
