Don't Go

ကလင္~~ကလင္
နာရီႏွိုးစက္က...အဆက္မျပတ္ျမည္ေနသည္မို့...က်ြန္မအိပ္ယာမွထကာ...ေရမိုးခ်ိဳးေက်ာင္းသြားဖို့...ျပင္ဆင္ကာ...Ommaျပင္ေပးသည့္....Breakfastကိုစားရင္းျပီး...ေက်ာင္းသို့ထြက္လာခ့ဲသည္။

ငယ္ငယ္ကတည္း...ပညာေရးကိုသာဦးစား...ေပးခ့ဲသည့္က်ြန္မ...အခ်စ္ဆိုတာလည္း...မရွိခ့ဲပါဘူး...

က်ြန္မဘဝအတြက္...Appaန့ဲOmmaျပီးရင္...အခ်စ္ရဆုံးကေတာ့...ေဟာဒီကက်ြန္မစာအုပ္ေလးေတြပါပဲ...

ကံၾကမၼာဆိုတာ...အရမ္းကိုဆန္းၾကယ္လွတ့ဲ...မ်က္လွည့္ပညာတစ္ခုပါ...ေမ်ွာ္လင့္ထားသည့္အရာေတြကို...ဖုံးကြယ္ထားတက္သလို...မေမ်ွာ္လင့္ထားသည့္အရာေတြကိုလည္း...ထုတ္ေဖာ္ျပသတက္သည္ေလ...

က်ြန္မအားကံၾကမၼာက...မ်က္လွည့္ျပမည့္ေန့ေလးတစ္ေန့...ေရာက္ရွိလာခ့ဲမယ္လို့...က်ြန္မဘယ္ေတာ့မွ...မေတြးမိခ့ဲပါဘူး...

က်ြန္မေက်ာင္းမုဒ္ဦးဝသို့ေရာက္သည္နွင့္...ရုတ္တရက္ဆိုသလို...အညိွဳးမရွိပါပဲ...ကိုယ္ေရႊမိုးက...သည္းထန္စြာရြာခ်လိုက္သည္မို့...က်ြန္မထီးေလးအား...ကျပာကယာဖြင့္ကာ...ေဆာင္းလိုက္ရသည္။

က်ြန္မသြားရမည့္အေဆာင္က...ေဝးလြန္းသည္မို့...မိုးစက္တင္မက...ေလပါဝင္ေရာက္တိုက္ခတ္ေနသည့္...ဒီမိုးေရေတြၾကားမွာ...က်ြန္မထီးေလးက...လုံျခံဳေအာင္ကာကြယ္ေပးနိုင္ျခင္းငွာ...မစြမ္းသာ

သဲထန္စြာရြာသြန္းေနေသာ...မိုးေရေတြေၾကာင့္...ခိုလွုံရန္ေနရာရွာၾကည့္မိျပန္ေတာ့...ထိုင္ခုံေတြအားလုံးကလည္း...ရႊဲရႊဲစို၍ေနသည္ေလ...ပုံမွန္အခ်ိန္ဆို...အျမဲခ်စ္ရည္လူးေနၾကသည့္...စုံတြဲေတြဟာလည္း...မိုးေၾကာင့္ဘယ္ဆီ...ပုန္းခိုေနၾကသည္မသိ။

အခုေတာ့...လ်ွပ္စီးတစ္ဝင္းဝင္း...မိုးေအးေအးေအာက္မွာ...က်ြန္မတစ္ေယာက္တည္းရယ္ပါ

က်ြန္မအားတင္း၍...လြယ္အိတ္ေလးကိုပိုက္ျပီး...ထီးေလးကိုငိုက္၍ေဆာင္းကာ...စာသင္ခန္းရွိရာသို့...ၾကိဳးစား၍လွမ္းလာစဥ္...တဟူးဟူးတိုက္ေနသည့္...ေလွအေဝ႔တြင္...နားရြက္နားမွျဖတ္ေျပးသြားသည့္...ေလခ်ြန္သံေလးတစ္ခု။