De blauwe glijbaan #Wattys2016

3

"Doomp wilt geen horror", zeg ik tegen Autumn. Ik loop naar mijn beste vriendin toe en haar hand klauwt in de bak met popcorn. In één keer prop ik het in mijn mond, en al smakkend prop ik een dvd'tje in de dvd-speler. Tegen Dominique haar zin in doe ik er toch een horrorfilm in. Ik grinnik even als ik denk aan Dominique haar reactie, straks. Snel gris ik de afstandsbediening van de dvd-speler af en ik plof op de bank. Autumn pakt de afstandsbediening af en ze doet snel de film aan.
"Je was te sloom", beantwoordt Autumn mijn verontwaardigde blik. De film start en wij alle drie kijken intensief, alhoewel Dominique zo af en toe haar gezicht verstopt in een kussen of achter haar vriendinnen.
"Doe voorzichtig", zeg ik moederlijk en ik priem mijn vinger erbij in de lucht, als grapje. Dominique lacht eventjes en ze stapt de voordeur uit. Ze stapt het holst van de nacht in, onder toezicht van Autumn en mij.

Een beetje zenuwachtig loopt Dominique gehaast door de donkere straten. Door de straatlantaarns worden de straten armzalig verlicht. Er zijn enige lantaarns die flikkeren, of het zelfs helemaal hebben begeven. Sommige lampen bij mensen hun huis springen aan wanneer het meisje langsloopt.
En dan moet ze door een heel donker stuk.
Dominique vist haar mobieltje uit haar jaszak en ze doet de ingebouwde zaklamp aan. Het mobieltje schijnt wat licht op het onverlichte pad, en de dauwdruppels op de bladeren glinsteren wanneer ze in contact komen met het licht. Na een stukje gelopen te hebben over het smalle pad, hoort Dominique geluiden. Ze neemt aan dat ze gewoon paranoïde is geworden van de film, maar toch versnelt ze haar pas. Ze hoort geritsel in de bosjes aan de linkerkant en ze stopt even. Haar hartslag schiet omhoog en volledig trillend, bukt ze voorover om te kijken wat er zit. Ze ziet een klein konijntje uit de bosjes schieten. Ze schrikt zich een ongeluk, en ze grijpt met haar hand naar haar hart. Wanneer het besef bij haar is gekomen dat het een konijn was, en geen vieze pedofiel of kidnapper, haalt ze opgelucht adem. Wanneer ze zich wilt omdraaien, wordt ze beetgepakt. Er wordt een doekje in haar gezicht geduwd en ze inhaleert snel meer lucht. Kort daarna verliest ze haar bewustzijn en wordt ze meegesleept.

Haar ogen gaan één voor één open. Ze ziet niet de vrolijk gekleurde muren van haar kamer, of die van Meghan, maar een betonnen plafond, die ook nog eens vol zit met schimmelvlekken. Haar lichaam voelt pijnlijk en stijf aan, en ze probeert overeind te komen. Helaas mislukt die actie. Haar handen zitten vastgeboeid aan de ijzeren plaat. Ook haar enkels zijn vastgebonden met ijzeren boeien. Het ijzer schraapt langs haar vel, waardoor pijnlijke wonden ontstaan. Het kwartje valt eindelijk, ze beseft dat ze is meegenomen. Zonder verder over de gevolgen na te denken, zet ze het op een gillen. Drie seconden nadat haar gekrijs door de ruimte begon te galmen, gaat de deur bovenaan de trap open.
Een man sprint naar beneden, en snauwt dat ze haar mond moet houden. Dominique luistert echter niet, en ze blijft roepen om hulp. De man trekt een mes, en hij dreigt haar te steken als ze niet direct haar kop houdt. Deze bedreiging laat haar wel haar mond houden. Geïrriteerd loopt de man de trap weer op, en hij sluit de deur. Zwakke lampjes flikkeren in de kamer, als enige lichtbron. Trillend van angst ligt ze daar, op de ijzeren plaat. Vermoeid tilt ze haar hoofd op, maar een gigantische pijnscheut laat haar haar actie doen stoppen. Voorzichtig legt ze haar hoofd neer en begint ze zich dingen af te vragen.
Hoe lang is ze hier al?
Waar zijn haar vriendinnen?
Zijn er al mensen en hulptroepen naar haar op zoek?
Maar belangrijker, blijft ze leven?
Terwijl de laatste vraag in haar hoofd blijft rondzweven beseft ze zich iets.
Zij is het volgende slachtoffer van de moordenaar in hun dorpje.
Zij is het volgende slachtoffer voor de blauwe glijbaan.
En niemand die het tegen kan houden.
Uit pure angst om haar leven kwijt te raken, begint ze te gillen. Het lijkt alsof luchtalarmen opeens aan springen, als waarschuwing voor gevaar. Als waarschuwing dat je je huis in moet gaan, ramen en deuren sluiten en wachten. Wachten op meer informatie en tot het voorbij is. Gewoon wachten.
Maar geen mens die zijn hulp wilt aanbieden, geen enkel levend wezen. Zelfs de spinnen en andere insecten in het plint en de gaatjes in de verrotte muren geven geen kick. Ze negeren het en gaan verder met hun eigen bestaan. Wie luistert er immers ooit naar een luchtalarm? Het is deel van ons bestaan, een oefening. Maar nu, nu is het geen oefening. Het is echt. En er hangen levens vanaf. En nog steeds doet iemand iets, uit pure gewoonte.
De man komt weer naar beneden gesneld, en hij legt haar een keuze voor: "Je kan je kop nu dichthouden. Of je blijft de buurt bij elkaar brullen en ik timmer je klep dicht." Ondanks dat ze weet dat de bedreiging geen loze is, houdt ze haar mond niet. Ze gaat toch dood of dood, en als ze met haar gekrijs de buurt bij elkaar gilt en hulp kan krijgen, is het alleen maar mooi meegenomen. En al is het voor haar te laat, misschien redt ze er wel andere levens mee. Ze houdt even haar mond en neemt een hap adem.
"Goedzo, meid", zegt de man spottend. Dominique kijkt hem vol walging aan vol. En vervolgens begint ze weer te gillen als een luchtalarm. De man pakt een spijker, een roestige, oude spijker. Hij krast met de ietwat botte punt voorzichtig bij haar sleutelbenen. Ondertussen is Dominique gestopt met gillen. Ze is gevuld met angst en haar borstkas gaat snel en onregelmatig op en neer.
Hij krast wat dieper in haar vel, waardoor het open springt. Bloed sijpelt eruit, het mengt zich in de stof van haar shirt, die de man wat aan de kant heeft geschoven.
"Waarom... Waarom ik?" weet Dominique eruit te persen. Hij negeert haar vraag, en hij gaat verder. Haar mooie, egale huid maakt plaats voor diepe krassen van de spijker.