(Napisałam to gdy byłam dzieckiem, dlatego zaczynam powoli odnawiać to opowiadanie, na ten moment dopiero poprawiam pierwszy rozdział, dlatego poczekajcie jeszcze chwilę z czytaniem, przynajmniej do edycji pierwszego rozdziału)
Opowieść o zamożnej d...
-Ojej, co za nieszczęśliwy wypadek- Powiedziała tajemnicza kobieta z pistoletem w dłoni, dmuchając w lufę broni dodała.
-Jakie miłe zaskoczenie.- Po czym odeszła. Emi mimo swoich chęci nie mogła długo płynąć. Rzeka porwała ją coraz dalej aż w końcu zaciągnął ją pod wodę. Nie miała sił się już poruszać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Perspektywa Emi Czy to już koniec? Przynajmniej woda jest taka piękna, uspokajająca... Pomyślałam i zamknęłam delikatnie oczy wtem ukazała się mi mała część mojej przeszłości. Ujrzałam szóstkę dzieci. Miałam w tedy gdzieś na oko około cztery lata.
-Od teraz będziemy dotrzymywać Ci towarzystwa- Powiedział dumnie najstarszy z nich.
-Cześć, jestem Emi.- Było widać, że jestem bardzo szczęśliwa i podekscytowana.
-Znam tylko dorosłych, nikt tu nie przychodzi- O czym ja mówię? Ujrzałam, że zostaliśmy przyjaciółmi. Bardzo cieszyły nas wspólne zabawy. Wszyscy z nich wykazywali się wysoką inteligencją. Mieli bardzo dobre oceny i potrafili wiele rzeczy których ja nie umiałam. Potem ujrzałam klęcząca mnie w wieku około ośmiu lat. Obok mnie stała piękna, błąd włosa kobieta ubrana w kwieciste kimono.
-Mamo! Proszę!-Krzyczałam rozpaczliwie. Co się dzieje? O co chodzi? Czemu krzyczę?
-...- Kobieta milczała. Czemu ona milczy? Może mi coś zrobiła? Nie. Ona nie wygląda na taką osobę.
-Mamo, nie odchodź! Proszę!- Płakałam, łzy lały mi się potokiem.
-Nie martw się- Uśmiechnęła się i na pożegnanie dodała.
-Jesteś dobrą dziewczynką- Zielono oka kobieta powiedziawszy to odeszła.
-Mamo, nie zostawiaj mnie!- Krzyczałam. Nie. Darłam się będzie odpowiedniejszym słowem. Ale kobiety już nie było. Przypomniało się małej Emi jak jej mama uczyła ją zaparzania perfekcyjnej herbaty. Jak tuliła ją do siebie i mówiła jak bardzo ją kocha. Jak ubierała jej codziennie kimono. Jak dziko tańczyła mimo, że wymagano od niej zachowania damy. Jak śpiewała swym anielskim głosem. Jak codziennie czesała się w koka. Jak opowiadała z zachwytem opowieści o swojej rodzinie. Po tych wzruszających scenach, moje wspomnienia zostały przerwane przez brak powietrza. Ale ja nie chce umierać gdy już choć trochę więcej wiem o sobie. Złapałam się za gardło bo zaczęłam się dusić.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Czy to będzie koniec Emi? Czy wydostanie się z wody zanim będzie za późno? Dowiecie się czytając kolejny rozdział. :b Wiem wredna jestem kończąc w takim momencie. PS. Nie wiem czy wyświetlił wam się rysunek ale mi się nie pojawiał na początku, ale jeśli nie, to przepraszam.
