Με το που πατησε το ποδι της στο νοσοκομειο, την περιμενε απ' εξω η Μαρια. Ηταν το μονο πραγμα που την εκανε να χαιρεται. Θα δουλευε με την καλυτερη της φιλη. Οι δυο φιλες αγκαλιαστηκαν σφιχτα. Ειχε λειψει πολυ η μια στην αλλη. Δεν ειχαν βρεθει για 5 μηνες. Βεβαια η Υανθη ερχοταν καθε μηνα για 3 μερες στο χωριο, αλλα εκεινες τις μερες η Μαρια ειχε υπηρεσια. Αν δεν ηταν οι παπουδες της εκει, ισως και να μην γυριζε πισω. Ειχε σκεφτει να γυρισει πισω στους δικους της στη Γερμανια,αλλα δεν ηταν αυτο που πραγματικα ηθελε.
- Πρεπει να περασουμε απο τον Μακη, του εχεις λειψει πολυ!
- Κι εμενα μου λειψατε! Ολοι σας!
- Εχει δυο μερες ρεπο.
- Ωραια, θα κανονισω σε δυο μερες να βγω για τα χαρτια.
- Υανθη, ασε τα παιδιαρισματα.
- Ξερεις ποσο δυσκολα περασα.
- Μα ειναι ο πατερας του εδω, θα του το πει! Θα βρεθειτε καποτε.
- Εστω μεχρι τοτε...δεν θελω να το διακινδυνευσω.
Χτυπησαν την πορτα χαρουμενα. Την ανοιξαν. Ο κος Μακης μιλουσε με καποιους γονεις. Μολις την ειδε τα ματια του φωτιστηκαν. Αυτη ηθελε να τον αγκαλιασει. Η φωνη του εφτασε αυστηρη στα αυτια τους σαν να τις προσταζε <<Μην το κουνισετε,σε δεκα λεπτα εχω τελειωσει!>>.
.....
- Επ! Πιτσιρικα...
- Κε Μακη! ,ειπε και την πηρε μια τεραστια αγκαλια που μπορουσε κανεις να καταλαβει ποσο ειχε λειψει ο ενας στον αλλον.
- Δεσποινις Τσουμανη μας λειψατε... Η κλινικη μας εχασε ενα σημαντικο στελεγχο μετα την αποχωρηση σας.
- Επρεπε να φυγω. Εμαθα αρκετα εκει που πηγα.
- Το βραδυ αν δεν εχετε κανονισει να κανετε κατι, παμε μαζι για φαγητο. Θα χαρει πολυ η Ελενη να σε δει.
-.Ενταξει! Κι εγω πολυ!
- Τελεια, ειπς κι η Μαρια.
- Λοιπον, εγω πρεπει να παω στον κο Παπαδακη.
- Θες να ερθω μαζι σου;
- Οχι! Αυτο πρεπει να το κανω μονη μου. Θα ερθω να σε βρω μετα στο γραφειο.
- Οκ, αντε τα λεμε.
- Κοριτσια περαστε απο εδω μετα.
Ξεκινησε να περπαταει μονη στους διαδρομους του νοσοκομειου. Εβρισκε γνωστους της, συναδελφους της. Πηγε στα γραφεια. Εξω απο τη μπλε πορτα ηταν μια νοσοκομα. Ηταν η Μελινα. Οι δυο τους χαιρετηθηκαν, τα ειπαν για λιγο κι υστερα εφυγε η Μελινα. Ενας κομπος δεθηκε στο στομαχι της. Πηρε μια βαθια ανασα και χτυπησε. Ενας αντρας γυρω στα 50-60 ανοιξε.
- Υανθη μου! Καλως ηρθες!
- Κε Παπαδακη!
- Μαυρα ματια!
- Να 'μαι και παλι χαχαχα.
- Τι κανεις? Πως ειναι οι δικοι σου?
- Ειμαι καλα. Ηταν μια καλη εμπειρια για μενα. Εμαθα κατι. Οι δικοι μου ειναι καλα, θα κατεβουν αργοτερα. Εσεις? Η κα Αφροδιτη? Οο... Φιλιππος?
- Ειναι καλα. Εχει ρεπο. Η Αφροδιτη παλι οχι και τοσο. Η μητερα της δεν ειναι καθολου καλα. Νοσηλευοταν εδω , αλλα ηταν πολυ ασχημα και την πηγαν σπιτι της.
- Λυπαμαι... Κι οντως λυποτανε. Με τη γιαγια Ελενη τα πηγαιναν πολυ καλα. Η γιαγια της ειχε αδυναμια και η Υανθη χαιροταν τοσο πολυ να της κανει συντροφια και να ακουει της ιστοριες της. Ειναι βεβαια και το αλλο, οτι ο Φιλιππος την ειχε σαν δευτερη μητερα κι ετσι την επισκεπτοταν αρκετα συχνα.
- Ταλαιπορειται?
- Ναι κι αυτο ειναι το χειροτερο. Αλλα Υανθη, θελω κατι απο σενα.
- Αν μπορω να βοηθησω φυσικα.
- Αν συμβει κατι, θα ηθελα να εισαι με την Αφροδιτη. Αισθανεται ομορφα μαζι σου. Αν φυγει η μητερα της θα ειναι πολυ ασχημα και η παρουσια σου θα την βοηθουσε πολυ.
- Φυσικα, την αγαπω και το ξερετε.
- Σ' ευχαριστω που δεχθηκες την προταση μου και γυρισες. Με ανησυχει ο Φιλιππος τα τελευταια χρονια.
- Δεν χρειαζεται να με ευχαριστειτε, οι παππουδες μου με χρειαζονται. Οσο για το Φιλιππο, αυτο ειναι αλλο θεμα και δεν θα ηθελα να το συζητησω αυτη τη στιγμη. Ελπιζω να με καταλαβετε. Καλη σας μερα!
- Υανθη, περιμενε! Με συγχωρεις, απλα τον νοιαζομαι.
- Καταλαβαινω.
- Καλημερα!
Το περιμενε αυτο. Απλα οχι τοσο νωρις. Την ανησυχησε η ιδεα οτι δεν ηταν καλα και ηταν σιγουρη πως δεν ηταν, γιατι ο πατερας του δεν της ειχε ξαναμιλησει ετσι. Κατεβηκε τις σκαλες για τα εξωτερικα. Το τελευταιο σκαλι ηταν ακομα ραγισμενο. Πηγε να τραβηξει τη βαρυα πορτα, αλλα καποιος αλλος προλαβε και την ανοιξε. Ξανα αυτο το προσωπο.
