Medinsy

Proloog

Vandaag ben ik jarig, ik ben nu 17 jaar geworden! Jammer genoeg zijn mijn ouders er nog steeds niet bij. Ik ben namelijk een weeskind dat nu als 12 weeshuizen heeft gezien voor minimaal 26 dagen. De rede dat ik je dit vertel is omdat je dat nog niet weet en het wel een heel belangrijk ding is in mijn leven. Oow, ik ben Jonas trouwens. Ik ben anders dan de rest maar dat zul jij ook vast wel niet snappen.... Niemand snapt het. Vroeger was dat anders, mijn ouders wisten namelijk wel dat ik anders was. Ik ben niet lang bij mijn ouders gebleven, toen ik vijf jaar was gebeurde er iets vreemds. Er kwamen namelijk, in de laatste maanden voordat ik werd weggehaald, twee rare oude mannen bij ons thuis. Mijn vader en moeder waren altijd erg zenuwachtig en gespannen als kwamen. Gek genoeg stonden ze ineens binnen en heb ik nog nooit iemand de deur open horen doen. Maar goed, ik heb ze een keer afgeluisterd maar ze zeiden alleen maar vage woorden in een, waarschijnlijk een, andere taal. Ze zeiden iets als 'herunmski kardentyras mignathisonta orni kopa nirio alktswerq niemagt.' Gek genoeg praatten mijn ouders ook in die taal toen ze kwamen. Die tekst van net zeiden ze wel maar het stond op een gerafeld briefje dat bijna helemaal kapot was. Ik heb het snel overgenomen en ingevuld op een vertaal site (ja ik was zo slim op mijn vijfde), maar ik kon helemaal niks vinden. Ik bewaar die tekst nog steeds en wacht tot het moment dat ik weet wat er staat. Maar goed, nadat die mannen weer weg waren, deden mijn ouders weer alsof er niks was gebeurd. Dat vond ik gek want ervoor waren ze altijd gespannen, maar ik heb het maar zo gelaten. Op een dag zeiden mijn ouders tegen mij dat ik mijn koffer in moest gaan pakken omdat we gingen verhuizen. Die ochtend daarna maakte mijn moeder mij heel vroeg wakker. Mijn vader stond naast haar met een nat gezicht. Ze gaven me een amulet en zeiden dat ik het pas mocht openen als het me riep, anders gíng het ook niet eens open. Ze gaven me een kus en knuffel en gingen toen weg. Ik viel in slaap en dacht dat het gewoon een droom was. Niet dus. Het eerstvolgende wat ik me kon herinneren was dat ik in een weeshuis zat met mijn vingers stevig om dat amulet heen gekneld en met een vochtig gezicht en kussen in een vreemd bed, in een vreemde kamer, in een vreemd huis; mijn eerste weeshuis. Daarna ben ik nog naar 10 andere geweest en nu zit ik in deze. Omdat ik al 17 ben, zegt de baas van het weeshuis, zal ik toch nooit meer worden geadopteerd. Ze zeggen ook dat mijn ouders me echt nooit meer zullen komen halen want als ze nog leefden, zegt ze, zijn ze echt niet van plan om hun zoon, die ze in eerste instantie hebben weggeven omdat ze me niet meer wilden, nog op te halen omdat ze van gedachten zijn verandert. En, zegt ze, ze kunnen ook gewoon dood zijn omdat ze teveel dronken, en een overdosis aan drugs gebruikten. De baas, mevrouw Willersburgerhuize is niet bepaald aardig en ze is, grofweg gezegd, een kakker! Ondanks dat heeft ze wel een klein beetje gelijk over mijn ouders... Waarom zouden ze me willen ophalen als ze me sowieso als hebben weggegeven? En misschien zijn ze inderdaad wel overleden. Maar misschien niet en willen ze me terug maar kunnen ze me gewoon niet vinden! Ach, wat praat ik onzin!! Ik lijk net een klein kind! Ik ben hopeloos! Gelukkig kan ik weg en kan ik op mijzelf wonen als ik 20 jaar ben..... Nog drie jaar......