"Ang pagibig, hindi mo ipinapaglaban yan dahil obligasyon mo, pinaglalaban mo yan dahil ginusto mo.."
Sinabi nya habang kami ay nakaupo sa isang bench sa park habang ako ay maiging nagmamasid sakanya at siya naman ay masayang pinagmamasdan ang dalawang mag karelasyon sa harapan naming dalawa..
"Paano kung hindi naman sya karapat dapat ipaglaban dahil pagsuko nalang ang nagiisang daan? Tignan mo Ivan, hindi naman sa lahat ng pagkakataon gusto mo ipaglaban yung tao right? Syempre minsan gusto din nyang maging malaya kahit ba mahal mo siya.."
Sinabi ko na para bang kampanteng kampante ako na wala syang maisasagot.
"Jane, kung talagang mahal mo ang isang tao wala kang dahilan para sumuko, wala kang dahilan para sabihin na hindi sya karapat dapat ipaglaban.. Giving up is not the best option if you truly love that person.."
I was left speechless sa mga sinabi ni Ivan.
And then it hit me.
That 6 years ago..
I fell inlove with him, on how he talks, he smiles, he laughs, do things so gently and the way he treats me as his princess. He is so sweet, and caring, I can describe him as my real life Romeo..
And then one day..
I stopped being so sweet and caring to him, it was because of my Dad, he needs me to go to another country to be with him to take care of him, I and I can't tell Ivan that I cant say no to my dad because it will only hurt him, I started acting cold, and then small fights turned into a one big unforgettable fight. That one unforgettable fight where I ended the things we had.
He was begging me not to, and I still acted cold even if I was hurting.. That night, I was transformed into a cold hearted one, and Ivan was still the Ivan I met.
And up to this point kung san uli kami muling nagkita at nagkausap, nakita ko na in 6 years, he proved to me that he changed.. He changed when I left. It hurts. To see him change and to see him not to care anymore. 6 years na ang nakalipas masakit pa din ang nagawa ko saming dalawa.
"Sorry" ito ang salitang lumabas sa aking bibig matapos ang 3 minutong katahimikan sa pagitan naming dalawa. Tinignan nya ko sa pag punas ko sa mga luhang bumabagsak sa'king muka, kitang kita sakanyang ekspresiyon ang bakas ng pagkagulat.
Tumayo ako sa aking kinauupuan.
"Pasensya ka na talaga Ivan.." and with those words, I left.
Naglakad ako palayo sakanya kung san alam ko na ito ang mas makabubuti saming dalawa, bigla nalang akong nagulat na di ko na pala namalayan na may nakabungguan na pala ako, isang babae, isang napakagandang babae na maaliwas at maamo ang muka, gulat pa din ako dahil mukang nasaktan yung babae na nakabungguan ko agad akong humingi nang tawad ,pinulot ako ang mga nalalaglag na gamit sa aking bag at tumayo na din. Tutulungan ko na sana sya nang bigla kong makita si Ivan na tinutulungan syang tumayo.
Nakita ko na yung Ivan na dati kong kilala, yung Ivan na kaharap ko kanina ay iba sa Ivan na kaharap ko ngayon, nakatulala pa din ako sa kanya habang kinakamusta nya ang babaeng nakabungguan ko, lalong nagpantig ang tenga ko ng sabihan nyang Babe yung babae, yung tawagan na yun, ay ang itinatawag nya sakin noon, ang sakit marinig na bitawan nya sa iba, pero mas lalong nanlaki ang mata ko ng halikan nya ito sa noo.
"Siya na pala ang bago mong girlfriend ngayon" nagulat ako sa mga nabitawan kong salita, kita ko sa mga muka nila na gulat sila at clueless yung babae. "Pasensya ka na pala Miss, at Ivan, pasensya din." Yan ang pinakahuling mga salita na nabitawan ko sakanilang dalawa at nagdiretso na ako. As I walk, i can feel that every step moving away from the both them hurts. It hurts so much thinking that I never faught for him, that I let him love another girl, and it freaking hurts na nagmukang hindi ko sya minahal ng totoo, at ang sakit sakit na he found a girl that will love him truly and will never leave him. Until I realized that 6 years ago I fell inlove with him, and upto now, I am still into him.
