Geri Sayım

"Geri sayım başlasın!"

             

Lösemi hastalığıyla savaşan tüm çocuklara...

Umudunuzu kaybetmemeniz dileğiyle...

Sizin bu hastalığı kendi gücünüzle yeneceğinize inanıyoruz..!

Yıkılmayın..! Bulduğunuz dala sımsıkı tutunun..! Biz sizinleyiz...:)

              Sonun Başlangıcı...

"Kızınız ağır lösemi hastası. Bunu biliyorsunuz. Geciktiğiniz için ve hastalığı seri şekilde ilerlediği için tedavisini malesef yetiştiremeyiz. En fazla bir ya da iki ay yaşar. Bunları tek çocuğa sahip anne babaya anlatmak en az o anne babanın bunları duyacağı kadar ağır. Ama elimizden bir şey gelmiyor özür dileriz."

"H-hiç mi bir şey yapamazsınız? Yani bir yolu olmalı. Bir tedavi yolu mutlaka olmalı."

"Bakın istediğiniz kadar para veririz. Eşimle ben bu çocuğu ne kadar istedik bilemezsiniz. Şimdi onu böyle basit bir şekilde kaybedemeyiz. Lütfen bize bir yol gösterin."

"Malesef Koray bey. Yardım edemeyiz. En az sizin kadar üzgünüz biz de..."

Ling-long! Bahs ettikleri çocuk benim. Kendimi size tanıtıyım izninizle. Ben Dilek. 17 yaşındayım. İzmirde yaşıyorum ve zengin bir ailenin tek varisiyim. Az önce benim lösemi olduğumu duydunuz. Ömrümün son bir kaç ayını yaşadığımı da. Ama üzüldüm mü? Tabii ki hayır!

Saçmalamayın! Neden üzülmeliyim ki? Bir hastalık sonu ölüm olsa bile beni katiyyen üzmez. Aksine daha da heyecanlandırır. Hem etrafımda beni çok seven arkadaşlarım, yakışıklı babam, prensesler kadar güzel annem varken. Neden üzülmem gerek?

Evet bu çok ta normal bişey sayılmaz. 17 yaşında ergen bir kız kendi hayatına,özgürlüğüne,macelarına,aşklarına daha yeni-yeni adımlarken yakınlarda öleceği haberini duyar ve iç de üzülmez. Hmm... İlginç.

Başkalarının aklına kendi odasına kapanıp etrafındaki onu seven insanlarında üzecek haraketler yapmak gelir. Değilmi?

Ama bilin benim aklıma ne geldi! Kendi hikayemi yazıcam. Bir aydan sayalım ki bu da 30 bölümlük bir kızın hikayesine ne dersiniz? O zaman...

Geri sayım başlasın!

                                   Dilek Yener...