Queen of Silveria

Σε πολιορκία

Η Ντιάνα ξύπνησε από τον υπόκωφο ήχο των κανονιών. Γύρισε πλευρό και κάθησε λίγα λεπτά με τα μάτια κλειστά πριν σηκωθεί με αργές κινήσεις προσπαθώντας να διώξει τον ύπνο από τα βλέφαρά της. Τις πρώτες μέρες της πολιορκίας πεταγόταν με τον παραμικρό πυροβολισμό αλλά γρήγορα συνήθισε. "Άλλη μια μέρα" σκέφτηκε καθώς φορούσε τις μπότες της "θα αντέξουμε άλλη μια μέρα;"

Όσο και αν η μητέρα της και βασίλισσα της Silveria, Ιππολύτη πίστευε και διατεινόταν ότι θα απωθούνταν οι Ραδονιανοί, αυτή το έβλεπε πως είχε χαθεί η υπόθεση. Αν ήταν στο χέρι της θα συνθηκολογούσε αυτή τη στιγμή για να ελαχιστοποιήσει όσο ήταν δυνατόν τη ζημιά. Μετά από τρία χρόνια πολέμου η κατάληξη δεν ήταν αυτή που θα ήθελαν. Η Ντιάνα απορούσε πως ήταν δυνατόν να είναι η βασίλισσα και οι έμπιστές της τόσο αισιόδοξες. Να ξεκινήσουν να κατακτήσουν τη Radonia, να επανακατακτήσουν τη Silveria minor όπως έλεγαν και όπως ήταν κάποτε.

Κάποτε, ούτε θυμόταν καλά καλά πόσες γενιές πριν. Με τη μικρή βοήθεια που υποσχέθηκαν οι κοντινές βασίλισσες; Και που αποδείχθηκε μηδαμινή; Με την προσμονή ότι η αυτοκράτειρα θα κινητοποιούνταν; Η αυτοκρατορία των Αμαζόνων ήταν σχεδόν ανύπαρκτη το κάθε βασίλειο στην ουσία πάλευε μόνο του. Και να τώρα, αφού η Radonia είχε αντέξει όλες τις επιθέσεις, με μια αιφνιδιαστική κίνηση, ο κυβερνήτης της, πολιορκούσε το οχυρό ανάκτορο. Δεν υπήρχε ούτε προοπτική ούτε χρόνος για ενισχύσεις. Το βασιλικό πυροβολικό της Radonia, το καλύτερο ίσως σε όλους τους γαλαξίες είχε σχεδόν ισοπεδώσει τις οχυρώσεις. Δυο φορές είχαν προσπαθήσει με εξόδους να αντεπιτεθούν και τις δύο απέτυχαν με βαριές απώλειες. Πόσες αδελφές αμαζόνες νεκρές, πολλές φίλες της ανάμεσά τους. Αν ήταν στο χέρι της...

Με έναν αναστεναγμό φόρεσε τη ζώνη με το σπαθί και το όπλο της και βγήκε. Αυτή ήταν απλώς η δεύτερη κόρη της βασίλισσας. Και σίγουρα όχι η αγαπημένη. Η αδερφή της είχε πάρει το όνομα της βασίλισσας, Ιππολύτη, όπως ήταν η παράδοση στη Silveria, είχε ανακηρυχθεί διάδοχος και πρώτη ιππέας της βασίλισσας. Η Ντιάνα δεν υπολογιζόταν καν σαν πριγκήπισσα.

Στους διαδρόμους επικρατούσε η συνήθης αναταραχή της μάχης. Ομάδες αμαζόνων έτρεχαν να πάρουν τις θέσεις τους ενώ αξιωματικοί φώναζαν διαταγές. Μέσα στην οχλοβοή ακούστηκε μια φωνή που γρήγορα βρέθηκε στα χείλη όλων, "Έρχονται!". Όλες ήξεραν τι σήμαινε αυτό. Άρχισαν όλες να κινούνται προς τις εξόδους που οδηγούσαν στις οχυρώσεις ή ό,τι είχε μείνει από αυτές. Είχε έρθει η ώρα να πολεμήσουν πραγματικά, σώμα με σώμα αν μπορούσαν. Παρά τις σκέψεις της δεν μπόρεσε να μη νιώσει έναν ενθουσιασμό, όπως όλες οι αδελφές της, τον ενθουσιασμό της μάχης. Το είχαν στο αίμα τους, ήταν αμαζόνες, γεννημένες και μεγαλωμένες πολεμίστριες. Από την αίθουσα του θρόνου βγήκε βιαστική η βασίλισσα με το επιτελείο και τη φρουρά της. Ήταν ένα θαυμαστό θέαμα. Βάδιζαν με σίγουρο βήμα προς τη μάχη, οι θώρακες, οι ιδιαίτεροι θώρακες της Silveria που άφηναν την πλάτη ακάλυπτη καθώς καμιά τους ποτέ δεν θα γύριζε την πλάτη στον εχθρό, γυάλιζαν, πολλές είχαν ήδη σπαθιά στα χέρια τους και η βασίλισσα, απλά, έλαμπε καθώς προχωρούσε και πίσω της κυμάτιζε ο πορφυρός μανδύας της. Όποιος τις έβλεπε θα πίστευε ότι ήταν ανίκητες, πάντα περήφανες ακόμα και μπροστά στο θάνατο.