Everything Changed When.... (HIATUS)

ECW- Visioen

This story is a work of fiction. Names, characters, places and incidents are the product of imagination.

Copyright by Everqing

All Rights Reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, or stored in a database or retrieval system, without the prior permission of the author.

Dit verhaal is een werk van fictie. Namen, karakters, plaatsen en gebeurtenissen zijn het product van mijn verbeelding.

Copyright bij Everqing

Alle Rechten Voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, gedistribueerd of overgedragen in enige vorm of op welke wijze, of worden opgeslagen in een database of retrieval systeem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur.

Dit is mijn allereerte verhaal op Wattpad, dus ik hoop dat jullie ervan genieten. Feedback and stemmen zouden fijn zijn en maybe fannen?

Kusjes,

Eva

_____________________________________________________________________________

1. Visioen

Mijn naam is Lilith Fortuni. Ik ben 16 jaar oud en woonde bij mijn ouders. Ja, woonde, omdat ze me hebben achtergelaten na een voorspelling van een vrouw in een mantel. Het klonk meer als een dreigement.

Ik was 14 jaar oud en we waren op de kermis. Mijn ouders wilden weleens weten hoe mijn toekomst eruit zou zien en ikzelf was ook nieuwsgierig. We liepen naar een waarzegster op de kermis.

We hadden gehoord dat de vrouw het nooit mis heeft gehad, dus we probeerden het uit. Eenmaal binnen keek de vrouw opgewekt naar ons en begon ze aan de polsen van mijn ouders te voelen, ze knikte en lachte. Ik weet nog precies de woorden die ze zei.

"Jullie toekomst is prachtig, jullie worden samen oud. Helaas, krijgen jullie niet jullie kleinkinderen te zien." zei ze. Natuurlijk waren we allemaal verbaasd over die woorden. "Krijg ik geen kinderen?" vroeg ik. De vrouw keek me lachend aan. "Natuurlijk wel lieverd. Alleen je ouders gaan dit niet meemaken." zei ze zoet.

Ik trok een wenkbrauw op en vertrouwde de informatie voor geen zak. Ze begon aan mijn polsen te voelen en ik kon voelen dat mijn ouders zich niet op hun gemak voelden. De gezicht van de vrouw werd een beetje bleek, maar ze bleef lachen.

"Ik zal hier het beste van maken." zei ze. Alledrie keken we verbaasd naar haar op en wachtte op haar uitleg. "Lilith, hoe komen jullie aan die naam?" vroeg ze. Mijn vader keek benauwd. "Haar oma wilde per se dat ze zo zou heten." zei hij. De waarzegster keek ietwat geamuseerd.

"U weet wat Lilith betekent?" vroeg ze. Mijn ouders schudden hun hoofd. Ik dacht terug aan de godsdienstlessen die ik had gehad in de eerste klas. "Lilith was de eerste vrouw van Adam toch?" vroeg ik. de vrouw knikte. "Klopt, volgens de mythe ja." zei ze kortaf.

Ze kwam niet met nadere uitleg waar wij zo op smachtten maar keek alleen naar mijn ogen. "Kind, je hebt hele bijzondere ogen, heel anders dan die van je ouders." zei ze. Mijn vader knikte. "Volgens haar oma lijkt ze op haar voorouderen." Zei hij. De waarzegster knikte weer. "Heel bijzonder, die kleur. Het heeft een saffierachtige kleur. Het is niet blauw of groen, het heeft iets weg van paars, maar ook weer niet, maar tegelijkertijd is het volkomen bruin." Zei ze.

Mijn moeder knikte trots. "Iedereen kent haar vanwege haar bijzondere ogen." Zei ze. De waarzegster schudde haar hoofd. "Lilith, staat bekend om haar kwaad. Ik snap niet waarom dit kind zo vernoemt is. Ik zie haar toekomst en haar verleden, haar oma stierf op haar 8e verjaardag. Maar jullie wisten dat niet, Lilith had dit aan zien komen. Dit kind zal jullie schaden als jullie haar niet verlaten."

Ze joeg mij en mijn ouders haar tentje uit en mijn ouders keken mij ongelovig aan. Mijn moeder begon te huilen. "Jullie geloven toch niet echt wat die oma zegt of wel?" was mijn reactie. Mijn ouders schudden hun hoofd en we gingen terug naar huis.

Een week later zouden we naar een camping gaan. We maakten een stop voor de wc ergens in het bos. Me moeder moest nodig, dus ik ging ook maar. Het was alleen een truc. Toen ik achter een bosje stond, zijn ze weggereden. Zonder mij. Het verdriet deed me zo'n pijn van binnen. Ik was alleen en niemand kon me helpen.

Het bos was verlaten, het enige wat er was, waren de dieren. Ik heb met ze leren omgaan. Ik wou mezelf bewijzen, dat ik iets van mezelf kon maken. Ik had inderdaad de dood van mijn oma zien aankomen. In een visioen. Ze vertelde me iets wat ik niet snapte.

"Je bent goddelijk, meisje. Maak je leven waardig." Waren haar laatste woorden tegen mij. Ik knikte maar, maar snapte niet wat ze bedoelde.

next part komt later ;) thnx for lezen