The price of being a victor

Lisanne - The dangerous nutcase

"Zo saai, waarom duurt het toch zo lang, ik had daar al lang kunnen staan, deze onzin neemt veel te veel tijd in beslag." Dat waren Lisanne 's gedachten terwijl ze met de rest van de jongeren uit District 1 stond te wachten op de trekking van de twee nieuwe victors van 1, voor de jaarlijkse Hunger Games. Lisanne wist al lang dat zij het dit jaar zou worden, net als de rest van District 1 dat eigenlijk al wist. Toen zij eenmaal had aangekondigd in het trainingscentrum van het district dat ze wilde volunteeren dit jaar was er niemand geweest die er ook maar een beetje tegen in durfde te gaan. Lisanne was niet echt iemand waar je tegen in ging, behalve als je het leven had opgegeven, of als je Tiberus Prins heette. Tiberius was de enige die met Lisanne kon praten zonder de kans te lopen dat zijn hoofd van zijn romp werd gerukt. Hij was een voormalig winnaar van zijn Hunger Games ongeveer 10 jaar ouder dan Lisanne en zeker geen lieverdje, een grote man, krachtig en gespierd met kort bruin haar en een strakke kaaklijn, een ijzige blik in zijn ogen en een zekere arrogante manier van bewegen, brute kracht was waar hij bekend om stond. Hij trainde in het trainingscentrum van district 1 de meest veelbelovende, jonge talenten om deel te nemen aan de spelen. Lisanne kon het met hem vinden, al sinds de dag dat ze daar als 12 jarig meisje binnenkwam en eiste dat ze in het trainingsprogramma werd opgenomen, hij begreep haar, de rest niet, ze begrepen haar niet, dat maakte haar razend, altijd, de woede die ze altijd voelde en die niet weg wilde uit haar, zorgde ervoor dat ze geen vrienden had en haar ouders bang voor haar waren. Ze had ze niet nodig, Lisanne had niemand nodig. Het trekje dat ze had met haar tong, die zo nu en dan haar mond uit schoot om haar lippen te likken maakte haar er niet toegankelijker op. Lisanne zat vol onrust en leek altijd woedend te zijn. Woedend op de wereld die haar niet begreep, woedend op zichzelf dat ze altijd de drang had om mensen pijn te doen, ze fantaseerde er over, over verschillende manieren om te moorden, ze had zelfs die vreselijke gedachtes over haar eigen ouders. Alleen niet bij Tiberus, hij was net als zij, hij snapte haar. Eindelijk hoorde ze dan toch het schelle hoge stemgeluid van de begeleider van District 1 uit de capitol, Koran, nogal een vreemde snuiter, blauw haar, dit jaar dat een beetje op een vlinder leek zo vreemd was het gevormd. Zijn make-up deed Lisanne een beetje denken aan een clown die in de glitters was gevallen. De capitol bewoners waren nooit erg subtiel geweest in hun uiterlijk, daarbij was Koran ook nog eens ontzettend vol van zichzelf waar Lisanne altijd een beetje van moest kotsen.

"WELKOM lieve dames en heren van District 1 bij de 45ste jaarlijkse HUNGER GAMES" Overal om haar heen begonnen mensen te joelen en juichen, Lisanne deed enthousiast mee, ze voelde de adrenaline door haar lijf stromen. "We beginnen dit jaar met de heren, zijn er heren die willen volunteeren?" Koran knipperde op topsnelheid met zijn enorme wimpers op en neer. "JA IKKE" Bij het horen van de slome stem stootte Lisanne een kreetje van wanhoop uit "niet Trend" fluisterde ze. Trend was een van de knapste, meest gewilde jongens uit District 1, maar daarbij was hij ook ontzettend dom en arrogant, Lisanne keek niet echt uit naar een samenwerking met die mongool. Lisanne staarde met dichtgeknepen ogen naar de grote jongen op het podium, het publiek joelde en Trend stootte wild met zijn vuisten in de lucht, Idioot. "Dan nu de meisjes", zei Koran met een hoog stemmetje. "Iemand die wil volunteeren?" Voordat ze ook maar iets kon zeggen waren alle ogen al op Lisanne gericht, ze stapte uit de rij en liep met grote statische passen naar het podium, een enorme spanning vulde de lucht. Eenmaal op het podium keek Lisanne uit over de menigte, ze stak een vuist in de lucht en het hele District begon te joelen en gillen, ze waren blij met hun victors. Lisanne keek van Trend, die stond te schreeuwen alsof zijn leven ervan af hing, naar Tiberus en maakte een gebaar dat iets weg had van:'WAT MOET IK HIER NOU MEE" Tiberus fluisterde naar haar zonder ook maar één spier in zijn knappe gezicht te vertrekken: "Laat maar gaan, zorg ik wel voor, maak je vooral niet druk." Lisanne keek weer recht voor zich uit, ze zou wel zien, Trend ging haar de winst in ieder geval mooi niet door haar neus boren.