Δεν γίνεται

Κεφάλαιο 1

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Η ανάσα μου, η καρδιά μου, όλο το σώμα μου τρέχει και αυτό γρήγορα. Θα αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο λόγος.
Είναι, πως έχω ήδη αργήσει σε αυτό που δεν το περίμενα καθόλου να μου συμβεί, ειδικά σήμερα. Αυτήν την στιγμή που έχω κάτι άλλο προγραμματισμένο. Όμως δεν μπορώ να αφήσω πίσω αυτόν για μια δουλειά.

Επιτέλους φτάνω εκεί που έχουμε κανονίσει. Απο εδώ που βρίσκομαι και περπατάω πια. Αφου δεν μπορώ άλλο. Τον βλέπω. Νιώθω εξαντλημένος και κουρασμένος. Πιο πολύ αγχωμένος.
Αγχωμένος, γιατί δεν ξέρω αν θα τα προλάβω όλα να τα κάνω σωστά και στην ώρα μου. Πλησιάζω τον παλιό μου, χαμένο και όχι ξεχασμένο μου φίλο.

Τον βρίσκω να είναι καθισμένος σε ένα παγκάκι αυτού του πάρκου και να έχει το κεφάλι του κατεβασμένο κάτω στα πόδια του. Τον επεξεργάζομαι με το βλέμμα μου, έτσι όπως είναι. Φοράει ένα κουστούμι του σκουρου γκρι χρώματος και για να τον συναντώ έτσι, θα σημαίνει πώς θα έχω κάποια πολύ ανατρεπτικά γεγονότα να ακούσω, που του είχαν γίνει.

Τον σκουνταω στην πλάτη του. Μόνο τώρα αντιλαμβάνεται πως έχω ήδη έρθει, σηκώνεται και απλά με κοιτάζει. Αλλά μετά που βγάζω την κουκούλα μου, με γρήγορες κινήσεις χωρίς να καταλάβω με αγκαλιάζει. Λογικό το βλέπω. Αυτήν την αντίδραση του. Αφού απο τότε που έφυγε απο την συμμορία μας δεν είχαμε ξανά επικοινωνήσει.

Αυτός ο χαριτωμένος και λίγο ανώμαλος φιλαράκος τελικά μου έλειψε αρκετά, που δεν το είχα πάρει είδηση. Καλά εντάξει. Όχι και λίγο, είναι αρκετά ανώμαλος όπως τον λένε οι υπόλοιποι. Τον σφίγγω απάνω μου, περισσότερο, για να την τελειώσουμε αυτήν την ωραία στιγμή.

Του χαμογελάω και αυτός απλά έχει λιώσει στα γέλια. Το συνηθισμένο του γέλιο δεν το έχει κόψει ακόμα. Απο τότε και οπως φαίνεται ούτε τώρα. Που είχε φύγει για το εξωτερικό και απο αυτή την μαυρίλα που ζούμε. Είναι σαν να μην είχε φύγει ποτε, και ας έχουν περάσει χρόνια.

"Χρόνια και ζαμανια, πως και απο εδώ ;" τον ρωταω. Κάθομαι στο παγκάκι και κοιτάω γρήγορα το κινητό μου, για να δω τι ωρα είναι, τώρα. Βλέπω πως είναι ήδη 10:00. Γι'αυτό πρέπει να βιαστώ.

Κάθεται δίπλα μου και τρίβει τις παλάμες του, μεταξύ τους. Απο την λίγα ψυχρά που έχει. Αυτός ο καιρός απλά είναι ο καλύτερος για μένα και ίσως ο αγαπημένος μου.

"Εντάξει όχι και χρόνια." λέει.

"Τι όχι και χρόνια.." τονίζω την κάθε λέξη μου, αρκετά νευριασμένος με αυτά που λέει. "Εδώ και δυο χρόνια που έφυγες, χωρίς κανένα σήμα ζωής" του λέω.