Kapatıyorum gözlerimi.
Bakıyorum ki karşımda sen varsın. Susuyorum, susuyoruz. Söylenecek bir şey yok çünkü. Gözlerimden anlıyor olmalısın tıpkı senin de gözlerinden anladığım gibi. Hep yaptığımız gibi biz susuyoruz, gözlerimiz konuşuyor yalnızca.
Bir daha hiç bırakmayacakmış gibi sıkı, sımsıkı sarılıyoruz birbirimize. Konuşmadan, tüm gerçekliğiyle tek bir şey söylemiş oluyoruz aslında; "Özledim." Sonsuz huzurun bu olduğunu anlıyorum. Söylenmesi gereken onca söz, haftaların biriktirdiği özlemle gözyaşlarına bırakıyor yerini. Kimsenin karşısında gözlerinin dolmasına dahi izin vermeyen o güçlü kızın ağladığını görüyorum. O eski dostluğun, sevginin sıcaklığını hissediyoruz. Zaman şu an dursa da kaybettiğimiz her dakika için sonsuza dek sürse diye düşünüyorum.
Hatırladıkça burnumun direklerinin sızlamasına neden olan kokun hiç değişmemiş.
Güven, huzur, mutluluk.
Aylardır hissetmediğim duyguları içindeyim. Kimse engel olamaz şu anki huzuruma derken…
Gözlerimi açıyorum ve yok oluyorsun. Ve sonra fark ediyorum ki aslında hiç var olmamışsın. Dört duvarın içinde, kendimle bir başımaymışım.
