Son yaşımdan yazıyorum bu satırları.
Burası çaresiz ve kabullenmişlerin yeri.
Buğulu gözlerin silindiği yerden bakıyorum/yazıyorum.
Son mevsimi yaşıyorum
Ve Son yağmurun Son düşen damlasını kucaklıyorum..
Sonsuz duygular yaşarken diğer bi yandan da
Yaşanılan sonların tadını çıkarıyorum.
Kokusuna hapsolduğumuz sona, diğer herkesin aksine yürüyorum,
Bileklerimde prangalarla sürüklendiğim sondan kaçmiyorum,
Korkusuzluğumu haykırıyorum her bir tarafa..!
Karanlık yolda yürürken gökkuşağını yaşamak benimkisi,
Gülüyorum ağlamanın unutulduğu bu basit,karanlık yolda.
Aydınlığı yazıyorum satırlarıma
Mutlu anlar arıyorum insanların mutsuz,korkak suratlarında.
Onlar sonlarından habersiz,
Gökkuşağında karanlık yaşanılıyor bu şehirde,
Gözler hep buğulu, aydınlık sona mahkum..
Zehir oluyor kısacık yolculukları
Ve zehir aşları oluyor aç oturdukları bu sofrada..
Karşı koymak için dolduracak bi zamanım yok,
En çok buna üzülüyorum.
Aydinlatamiyorum;
Hiç uğruna üzülmenin burada beş para etmediği karanlık konuları..
Ağlanılacak hallerine gülüyorlar
Perde arkasında gülmeyi unutmuşken...
Bileklerimden çektiren soğuk paslı prangayı izliyorum bu karanlık ve çarpık yolda..
Yazıyorum..
Açılacak olan dünya sonsuzluğun hüküm sürdüğü bir yer,
Bunu biliyorum.
Bilemediklerimin can yakmasından korkuyorum,
Ardımda kalacak olan karanlık dünyadakiler için
Bir damla süzülüyor buğusuz gözlerimden,
Onlar gülüyorlar..
Çıkamadıkları çekişmece içinden
Gülüyorlar hiçbirşeyin farkına varmadan,
Varamadan..
Yürüyorum/yazıyorum..
Dünyada olduramadığım herseyi yapiyorum,
Tüm duygularin lezzetini iliklerime işliyorum, hüzün dışında..
Hüzün dışlanmış hissediyor,
Mevsimi/Son yaşımı cehenneme çevirmek istemiyorum...
Uzunca bir yolculuktan sonra
Son Annenin öldüğü durağa geliyorum,
Buradaki varliğimdan utaniyorum..
Birdaha Şahit olamayacağim o korkunç sahneyi görüyor gözlerim
Ve son yetimle kucaklaşıyorum.
Buradaki yaşımın sonuyla var olacak hayatımdan ölümü def ediyorum,
Annelerin sonsuz olduğu bir yer inşa etmek istiyorum.
Nefretin ve ayriliklarin,
Hüzün otogarlarının olmadığı bir yer...
Karanlık yolda yaklaştığım beyazlık/sonum gözlerimi kamaştırıyor.
Sonumun aydinlik olacagini biliyordum..
Son kez bakiyorum ardım sıra hayatıma eşlik eden insanlara,
Bir huzursuzluk kaplamiş siyah beyaz yüzleri..
Bu denli beyaz bi sonla başlayacağim sonsuz hayatima gidişime mi bu huzursuzluk?
Anlam veremiyorum..
Telaşlı ve korkulu yüzleri teselliye gerek duymuyorum, gülümsüyorum..
Son bakışımın ardından son nefesimi ciğerlerimi patlatırcasına çekiyorum
Ve prangalarin getirdiği göz kamaştıran sonsuzluğun başlangıcına ilk adımı atıyorum...
Son yaşımdan yazıyorum bu satırları..
-ALİCE
