Echt

Hoofdstuk 17

We zijn met zijn allen bij één geroepen in de eetzaal. Je hoort overal gesmiespel. Een surveillant komt binnen. Het lijkt alsof ze rouwt. Ze staart naar haar voeten die om de beurt naar voren bewegen en in het midden stilhouden. Na een enkele seconde heft ze haar hoofd.

'Hallo allemaal. Jullie zijn hier allen bijeen voor een mededeling. Jullie oude directeur is weg.' Meneer Roderick weg? Ik weet niet of ik hem zal missen, maar hij was prima. 

'Waarom gaat ie weg?' fluistert Nikki tegen mij. 

'Hij is met pensioen,' beantwoordt de surveillant Nikki's vraag. 'Dat heeft hij al een maand geleden aangekondigd en wij zijn gaan zoeken naar een vervanger. We hebben iemand gevonden. Mevrouw Bult.' Er komt een grote vrouw naar de surveillant toe en geeft haar een duwtje. Snel loopt de surveillant weg. 

'Hallo allemaal,' buldert mevrouw Bult. 'Ik ben mevrouw Bult en er gaan hier een paar dingen veranderen!' De hele zaal zwijgt. Met ingehouden adem kijken we toe. 'Voortaan ligt iedereen om acht uur in bed, negen uur de lichten uit! Wie er overloopt krijgt grote problemen!' Ik zoek Tate's blik. Dan zien we elkaar veel minder dan nu! Ik kan Tate niet vinden. Teleurgesteld kijk ik weer naar de nieuwe directrice. Ze schreeuwt maar door. Na een kwartier geschreeuw krijgen we ons eten. Ik proef niet eens hoe vies het eten is. Ik denk alleen maar aan Tate. Na het eten moeten we terug naar onze kamers.

'Wat ga je doen?' vraag ik aan Nikki als ik zie dat ze richting de deur loopt.

'Duh, overlopen! Wat dacht jij dan?' zegt Nikki uitdagend.

'Nik, ik weet niet of je dat moet doen. Ze lijkt mij echt geen lieverdje en als ze je pakt dan...'

'Ben ik ooit betrapt?'

'Nee maar...' begin ik.

'Ben je bang of zo?'  

'Nee maar Nikki luister...'

'Nou dan! Bye!' En weg was Nikki. Na tien minuten was Tate er niet. Na een kwartier. Na een halfuur ook niet. Maar waar blijft Nikki dan? Ik besluit toch maar in bed te gaan liggen. Onrustig val ik in slaap.

Midden in de nacht hoor ik deur opengaan. Ik schiet omhoog.

'Nikki?' Een vaag gemompel. 'Nikki, ben jij dat?' Gebrom. 'Hallo? Jezus Nikki zeg eens iets!'

'Jaha, ik ben het!' snauwt Nikki. 'Wie dacht je dan dat ik ben? Een pedo of zo?!'

'Doe 'ns effe relaxed!' snauw ik terug. Ik laat mijn hoofd weer op mijn kussen vallen en nestel mezelf in mijn deken. Waarom doet Nikki zo raar?

De volgende ochtend staart Nikki nors voor zich uit als we gewekt zijn. Ze neemt een douche. Ze laat haar gezicht niet aan mij zien. Een keer heel kort, maar lang genoeg om te zien dat ik geen verkeerde opmerking moest maken. Het leek alsof er iets blauws op haar gezicht zat maar dat kan ook uitgelopen make-up zijn.

'Ga jij nu douchen?' roept Nikki vanaf de badkamer.

'Nee,' roep ik terug.

'Hoezo niet?'

'Ik heb al gister al gedoucht en ik heb er vandaag even geen zin in.'

'Wat jij wilt.' Ik hoor hoe Nikki zich afdroogt en ik kleed me om en kam mijn haren. 

'Wil je mijn kleren even in de badkamer gooien?'

'Doe niet zo raar!' zeg ik. 'Kom het maar gewoon halen!' Nikki vloekt.  Ze komt binnen met de handdoek om haar blote lichaam en haar natte haren over haar gezicht hangend. Ze probeert zo snel mogelijk zich om te kleden maar ze prutst met haar beha.

'Wat heb je daar nou!' Geschrokken kijk ik naar haar rug.

'Niks,' mompelt Nikki. Ze pakt snel een T-shirt en doet hem aan.

'Nikki!' Ik draai haar om en kijk recht in haar blauw geslagen oog en opgedroogde bloedlip. 'Jezus Christus! Wat is er gebeurd!' Ik trek haar T-shirt omhoog en overal zitten rode striemen. Mijn blik glijdt naar haar benen die ook onder de rode striemen zitten. Plots begint Nikki te huilen en ze valt tegen mij aan. Ik hou haar stevig vast. Nikki heeft nog nooit gehuild. Nooit.

'Wie heeft dit gedaan?' vraag ik als ze uitgehuild is.

'De, de nieuwe directrice,' snikt Nikki.

'Wat heeft ze gedaan?'

'Ze, ze praatte eerst tegen me en stelde vragen waarom ik overliep en toen begon ze te slaan en, en ze pakte een zweep en, oh Liv het deed zoveel pijn maar ik mocht niet huilen anders ging ze alleen maar harder slaan.'

'Is ze niet goed bij haar hoofd!' foeter ik. 'Wie denkt ze wel niet dat ze is! Dit is kindermishandeling!'

'Liv, niks doen, alsjeblieft! Dat maakt het alleen maar erger! Niemand mag het weten!' Nikki is plots helemaal gestopt met haar huilbui en kijkt me fel aan zoals ik gewend ben. Ik knik traag.

'Als dat is wat je wilt,' zeg ik dan.

'Beloof het!'

'Ik beloof het,' zeg ik met tegenzin. We worden gehaald door de surveillant voor het ontbijt. We moeten vooraan zitten. Ik snap niet waarom. Mevrouw Bult komt binnen. Ik voel hoe Nikki haar spieren spant.

'Ik wil de aandacht!' schreeuwt ze. 'Ik wil graag de regels even herhalen!' Ze herhaalt al haar regeltjes. 'En niet overlopen!' Ze trekt Nikki ruw naast haar. 'Want dit gebeurd er als je het wel doet!' Ze duwt Nikki haar haar uit haar gezicht en trekt haar T-shirt omhoog zodat je een stukje van een beha ziet. Woedend spring ik omhoog.

'Dit is kindermishandeling! En u zet haar ook nog eens bijna topless te zien aan de hele school! Ik kan de politie bellen!' gil ik. 'Hoe komt u erop een kind zo te mishandelen! Haar met een zweep te slaan omdat ze overloopt! Omdat ze een fucking kind is die nieuwsgierig is!' Mevrouw Bult laat Nikki los. Ik stop meteen met schreeuwen. Ik schrik van mezelf maar laat het niet merken. Ik hef mijn kin. Dreigend loopt ze op me af.

'Wat is jouw naam?' Ze spuugt in mijn gezicht. Ik veeg het langzaam af.

'Liv. Liv Berger.'

'Ik houd jou in de gaten mevrouw Berger.' Ze duwt me terug op mijn stoel en duwt Nikki naar mij toe. Ze valt bijna om. Ze kijkt naar mij met een woedende blik.