What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

13. Touché

Soraia's pov

Austin heeft mij bang gemaakt. Ik dacht echt dat hij mij wat aan wilde doen. En hoe weet hij wat er is gebeurd? En toen vlogen er zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik ze niet meer kon controleren. Ik kon mezelf niet meer controleren. De lucht om mij heen werd kouder. Ik zag dat Austin zichzelf ook niet meer in de hand had. Toch lukte het hem op mij uit de val te trekken. Ik was nog altijd bang en wist dus even niet wat ik moest doen. Na een momentje had ik het weer door en bevrijdde ik Austin van waar hij gevangen zat.

De hele dag dacht ik aan die kus van Tyler, wat moest het voorstellen? Wat als hij er iets mee wilde zeggen. Waarschijnlijk niet. Maar het was dus niet zo handig om in de buurt van Austin te zijn, en ik wist niet of ik hem nog kon vertrouwen. Toen zijn slechte en onvoorspelbare kant tevoorschijn kwam liet hij mij erg schrikken. Ik weet niet wat hem deed stoppen maar ik wil er ook niet achter komen op dit moment. Ik ontweek hem voor de rest van de week zo goed en veel mogelijk. Hij had het door toen ik niet thuis was de volgende dag, en toen ik zo kortaf deed. Het brak mijn hart om hem zo te zien maar ik had even tijd voor mezelf nodig. Hij bleef het wel proberen.

Van Tyler heb ik niks gehoord. Maar ik weet niet of ik dat wel wil. Hij had zijn excuus aangeboden maar deed op dezelfde dag weer precies hetzelfde. Hij is een erg mysterieuze jongen waar ik eigenlijk niks vanaf weet.

ongeveer een week nadat ik besloot dat ik de jongens niet wilde zien stond Austin aan de deur. Niet dat ik opendeed maar na 30 minuten vond ik het toch best wel gemeen van mezelf en dat was ik niet, dus liet ik hem met tegenzin binnen. Hij was echt heel blij en opgelucht dat de Austin-staking voorbij was, het had immers 5 dagen geduurd. Ik had de deur nog niet eens helemaal open gemaakt en hij besprong me al met een dikke knuffel. Dit kon ik verwachten. Ik had moeten bukken maar ik vond het eigenlijk ook best wel grappig. "Oh ik dacht dat je nooit meer open zou doen." fluisterde hij toen we nog in deze innige omhelzing zaten. Ik wist totaal niet wat ik tegen hem moest zeggen maar dat was op dit moment niet echt een probleem want hij wilde alleen maar knuffelen. Toen hij mij eindelijk weer losliet liep hij achter me aan naar mijn kamer. Er hing een ongemakkelijke stilte, en toen ik dacht dat hij niks meer ging zeggen, zei hij wat. "Sorry. Sorry. Sorry. Sorry. Kijk Sor, het spijt me van wat er is gebeurd en ik zou willen dat ik gewoon mijn mond had gehouden maar asje, asje, asje asjeblieft. Niet meer zo afstandelijk doen. A.U.B. ik smeek het je. "Hij had zijn handen bij elkaar gedrukt en keek me met smekende ogen aan. Nog even en hij was op zijn knieën gaan zitten. "Kom op Sor. Alsjeblieft." Hoe kon ik hier nou nee tegen zeggen, het was absoluut het schattigste wat ik in een tijdje heb meegemaakt en hij had mij zo te zien echt nodig. Een kleine glimlach vormde zich op mijn lippen en toen ik zijn grijns zag besefte ik pas dat ik hem eigenlijk erg heb gemist. Hij legde zijn handen op mijn schouders en keek mij aan. "Ik beloof je dat het nooit meer zal gebeuren, okey?" Ik knikte even. Hij was echt een goede jongen en ik wist wel dat hij het niet expres deed maar ik moest echt even nadenken. Hij kreeg weer een glimlach op zijn gezicht wat echt schattig was. Opeens vond ik mijn reactie op wat er was gebeurd wel erg extreem ik bedoel hij maakte één foutje en ik negeer hem gelijk voor een week. Wat was ik harteloos. "Sorry dat ik zo afstandelijk deed." "Geeft niet, het was mijn schuld dat ik zo jaloers was." kreeg ik als antwoord. Nu pas realiseer ik me wat er eigenlijk was gebeurd en waarom hij zo kortaf was; hij was gewoon jaloers op Tyler. Maar dit was al langer gaande. Alle seintjes kwamen tegelijk naar boven drijven en vormden een opgeloste puzzel. O wat ben ik toch onwetend en blind geweest. Austin vindt mij gewoon leuk!

Austin had al een tijdje naar mij zitten kijken terwijl hij op mijn bureaustoel zat. Ik had het uit gevogeld maar ik was vergeten dat hij ook meekeek in mijn hoofd. Dus toen ik naar hem keek begon hij te blozen en vormde zijn mond en 'o'. Het voelde alsof ik de moeilijkste som van de wereld had opgelost en Austin was degene die hem had bedacht. Austin haalde verlegen een hand door zijn haar en wendde zijn blik af. Mijn ogen werden groot; hij had zojuist bekend dat mijn theorie klopte. Opeens was mijn vloer erg interessant en Austin vond dat ook. "Waarom heb je het niet gewoon gezegd?" ik kon deze zin niet uitspreken zonder een constante glimlach en hij had last van hetzelfde probleem. "Omdat je niet tegen mij wilde praten en... omdat ik dacht dat je Tyler leuk vond." ik fronste. "Waarom zou ik Tyler leuk vinden?" "Omdat hij je de hele tijd aan het versieren was én je hebt hem gezoend én je praatte een week niet tegen me." Nu voel ik me nog slechter dat ik hem heb genegeerd. "Nou dat heb ik gewoon niet gemerkt, ik was veel te druk bezig met het feit dat ik gaven bezit. Én hij heeft mij gezoend, niet andersom... Je had gewoon op me af moeten lopen." Austin haalde weer een hand door zijn haar. "Jij zou ook niet op mij aflopen." zei hij met een bescheiden glimlach. "Touché." Hij speelde zenuwachtig met zijn vingers en probeerde enig oogcontact te vermijden dus zo zaten we daar een tijdje stil en verlegen te zijn. Zo had ik me deze dag dus echt niet voorgesteld maar ik vond het prima. We hebben nog ijs gehaald maar dit keer trakteerde ik Austin, dat had hij wel verdiend.