One Direction SA's {Dutch}

Nice To Meet You ~ Niall Horan

Ilva

Ik liep zoals elke zaterdagavond naar de pizzeria waar ik werkte als jobstudent. Het was maar een paar honderd meters van ons huis, dus ging ik altijd te voet. Ik verdiende er net genoeg mee om me een reisje naar Parijs te kunnen permitteren. Dat gingen we -m'n vriendinnen en ik- immers binnen een maand of 2 doen. Spijtig genoeg zeiden m'n ouders dat ik zelf alles moest betalen, nu ik toch een job had. Ik vond het niet eerlijk. Hoe kon ik nu studeren en werken tegelijk? Maar ik moest niet klagen: ik woonde in hartje Londen, had veel vrienden, haalde goede schoolresultaten en was perfect gelukkig. Ik wist dat er mensen waren die het veel slechter hadden. 

Ik duwde de deur van de pizzeria open en stapte naar binnen. Vandaag zou ik uitzonderlijk bestellingen aan huis moeten leveren. Ik had er best wel wat schrik voor, wie weet bij wie je terecht kwam. Maar eigenlijk was het leuker dan mensen bedienen. Nu zat ik in de frisse lucht en had ik altijd iets anders te doen. Ik was ook de enige van de andere werknemers die Londen zo goed kende. Uiteindelijk zou ik het nog jammer gaan vinden dat het eenmalig was -Sam bleef natuurlijk niet voor eeuwig ziek. Ik liep door het nu nog lege restaurant en stapte door naar de keuken. Daar zag ik m'n baas al staan. Ik begroette hem en vroeg toen wat ik precies moest doen. "Als er gebeld wordt, maak ik de pizza's en dan breng jij de bestellingen met de vespa aan huis," antwoordde hij. Ik vond het vreemd dat ik met een vespa moest rijden, dat was toch meer iets voor in Italië? Maar ik had het wel al vaker gedaan, dus een probleem zou het niet worden. "Je krijgt ook een kleine GPS mee, maar ik denk niet dat je problemen zal hebben." Hij knipoogde naar me en ging toen weer aan het werk.

Ietsje na 6 ging de telefoon voor de eerste keer. Omdat er niemand anders vrij was, nam ik maar op. "Pizzeria Domino, goedenavond," zei ik zo vriendelijk mogelijk. "Goedendag, zijn jullie open?" vroeg een hese jongensstem aan telefoon. Ik viel bijna achterover toen ik herkende van wie die stem was. Ik durfde te wedden dat het Zayn Malik was, dé Zayn Malik. "Ja tuurlijk, had u graag een pizza gewenst?" Bracht ik stotterend en met veel moeite uit. "Graag 5: 2 bolognaise, 1 hawai, 1 Pepperoni en 1 salami." "Staat genoteerd. Op welk adres moeten ze geleverd worden?" Ik hoopte nu vurig dat het Niall's huis was. Hij was altijd al m'n favoriet geweest en ik was echt smoor op hem. "Weet je de bekende opnamestudio zijn? Die waar alle Engelse zangers komen?" En of ik die kende, het was echt een wonder als je daar binnen geraakte. "Ja, die ken ik." antwoordde ik nu al wat vlotter, omdat ik steeds meer begon te hopen dat ik m'n idolen in het echte leven zou tegenkomen. "Breng ze daar maar heen." "Komt in orde, binnen 20 minuutjes zijn de pizza's klaar." "Oké," hoorde ik nog aan de andere kant van de lijn, en toen werd de verbinding verbroken. Was ik nu echt aan de telefoon geweest met Zayn? Het was bijna niet te geloven. Ik had alleen het feit dat ze bij de opnamestudio waren, als bewijs.

Ik stond al te popelen van ongeduld, toen ik eindelijk geschreeuw hoorde vanuit de keuken. "De pizza's zijn klaar." Ik nam ze mee en liep gehaast naar buiten. Gelukkig wist ik de prijzen uit m'n hoofd, want ik was de rekening vergeten maken. Terwijl ik ongeveer schatte hoeveel het zou kunnen kosten, zette ik m'n helm op en startte de vespa. Ik besloot maar om rustig te rijden, ik was m'n leven immers nog niet beu. 26 Euro zou ik vragen, dat moest wel voldoende zijn. Het verkeer flitste voorbij, terwijl ik maar aan 1 ding dacht: Niall Horan. 

En toen stond ik er: voor de grootste studio in Engeland en omstreken. Hoe vaak had ik er wel niet over gedroomd? Ik zette de vespa aan de kant en liep naar de hoofddeur, waarlangs de "normale" mensen moesten binnenkomen. De deur ging automatisch open en ik wendde me tot de vrouw aan het onthaal. "Kan ik je ergens meehelpen?" vroeg ze vriendelijk.

"Ik moest hier 5 pizza's komen afleveren", zei ik met een glimlach op m'n gezicht. Net toen ik uitgesproken was, hoorde ik van ergens naast me: "Die zijn voor mij, voor ons bedoel ik." Ik dacht dat ik door m'n knieën zou zakken toen ik de stem herkende. Het was Niall, dé Niall. Ik draaide me verbaasd om en keek recht in zijn blauwe ogen. "Hallo", zei hij tegen me. "Hoeveel moet ik je?" vroeg hij direct daarna, terwijl hij zijn portefeuille zocht en de andere jongens ook kwamen aangelopen. "Je ging die toch niet alleen voor jezelf houden, hé? vroeg Louis lachend. "Tuurlijk niet, jullie kennen me toch?" antwoordde hij. "Juist daarom", zei Harry terwijl hij Louis een stoot met z'n elleboog gaf en iets in z'n oor fluisterde. 

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik Niall niet eens hoorde en hem pas opmerkte toen er een hand voor m'n ogen zwaaide. "Euh ja, sorry. Wat zei je?" Hij keek voor de eerste keer die avond pas echt in m'n ogen en er verscheen een kleine glimlach op z'n gezicht. "Hoeveel is het?" vroeg hij nog eens. "Euh..." Ik kwam maar niet uit m'n woorden en hij keek me bedenkelijk aan. "Hier." Hij duwde me een biljetje van 50 euro in m'n handen. "Maar dat is veel te veel", probeerde ik hem tegen te houden. "Laat de rest maar zitten, dat is voor de snelle service." Verbeelde ik het me nu of knipoogde hij naar me? Liam had het blijkbaar ook gezien want hij vroeg aan me: "Wil je niet even mee eten?" Vroegen ze me nu of ik met hun aan tafel wou gaan? Niall wachtte m'n antwoord niet af en trok me aan m'n arm mee.

Ik zat op een grote bank en naast me zat Niall, links en Harry rechts. Ik had maar een kleins stukje pizza opgegeten, want ik had meegegeten met die van Niall. Ik verbaasde me erover hoe spontaan hij had aangeboden om een stuk van de zijne te nemen. "Zullen we wat doen?" vroeg Louis. "Ik weet iets", zei Harry. "Draai de fles!" antwoordde Louis bijna direct. Die 2 begrepen elkaar echt zo goed! Omdat iedereen het goed vond, stemde ik ook maar mee in. "Maar moeten we niet eerst alles een beetje opruimen", zei ik wijzend op de resten pizza's en de dozen. Ik stond gelijk op en nam zoveel mogelijk in m'n handen. "Ik help je wel", zei Niall. Die jongen verbaasde me keer op keer. Hij nam de overschot en liep me voor naar de keuken. Harry fluisterde weer wat in Louis' oor, maar ik kon het weer niet verstaan. 

De keuken was hypermodern ingericht en was best groot. Niall gooide alle pizzaresten weg in de vuilbak en legde de dozen er naast. Ik volgde zijn voorbeeld en vroeg dan: "Kan ik misschien ergens m'n handen wassen?" Hij nam me bij m'n pols en leidde me naar een wasbak. Hij liet het water lopen en bood me wat zeep aan. Ik voelde dat hij naar me staarde en probeerde het te negeren, wat totaal mislukte. Opeens voelde ik dat hij met m'n krullen begon te spelen. 

Ik draaide me zo rustig mogelijk om, terwijl de adrenaline door m'n lijf schoot. Ik keek recht in zijn helderblauwe ogen en hij staarde in die van mij. Ik stond op minder dan een halve meter van m'n idool en voelde de vlinders door m'n buik razen. "Je hebt mooi haar, weet je?" zei hij zonder m'n blik los te laten. Ik voelde dat ik rood aan liep. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar dat was ook niet nodig, want hij was me al voor. "Hou je van onze muziek?" "Ja..." piepte ik. "En wie is je favoriet dan?" vroeg hij nieuwsgierig. Ik dacht dat m'n hart uit mijn borst zou springen, zo hart klopte het. Ik deed m'n mond open, maar ik er kwam geen geluid uit. Hij keek me verwachtingsvol aan en uiteindelijk zei ik dan maar: "Jij." Ik dacht dat hij het niet gehoord had, maar toen kreeg hij een glimlach op z'n gezicht. "Ik vind jou ook leuk", antwoordde hij. 

Ik moest gewoon weg nu, anders zou ik nog gaan flauwvallen. Alleen het probleem was dat ik als aan de grond genageld stond. Ik kreeg geen beweging meer in m'n benen. Opeens drong het pas tot me door wat hij eigenlijk gezegd had. "Je vindt me leuk?" bracht ik verschrikt uit. "Ja." antwoordde hij met een zwoele stem. Ik had geen tijd om nog te reageren, want hij boog zich beetje bij beetje voorover. Ik wist wat hij nu ging doen, en hij gaf me duidelijk de kans me te verzetten, maar dat deed ik niet. Enerzijds omdat ik me gewoon niet meer kon bewegen en anderzijds omdat ik het wou! Ik wou dat hij me kuste, wie zou dat nu niet willen? Zijn lippen landden uiteindelijk op de mijne en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik sloeg zijn handen om z'n nek en trok hem dichter naar me toe. Opeens besefte ik dat dit weleens het einde van m'n onbekende leventje kon zijn en misschien ook van m'n baantje. Ik kwam immers ineens tot de conclusie dat ik al lang terug in de pizzeria had moeten zijn.