Blue Jeans

Abbie

- Abbie τι έκανες πάλι;

Τα μάτια της κουρασμένης γυναίκας κλείδωσαν με αποθέματα θυμού και δυστυχίας στη βρεγμένη μπλούζα της Abbie. Το ρούχο έσταζε από ένα κόκκινο ρευστό υγρό , που φάνταζε γνωστό στα τραχιά χέρια της, η ανάσα της όμως δεν εξημερωνόταν. Χιλιάδες κομίτες από το σύμπαν της Abbie έπεφταν με ορμή και αυθορμητισμό στο ιδρωμένο της σώμα. Ένιωθε σαν να την έδιωχναν για πάντα από τον όμορφο πλανήτη της και την άφηναν σε έναν άλλο πιο ρεαλιστικό.

Ίσως γιατί η μητέρα της Abbie δεν ήξερε πως μεγάλωνε μια δολοφόνο, ένα τέρας της νύχτας που στο ξημέρωμα οι δροσοσταλίδες του πρωινού αγέρα και οι αναπνοές της φύσης την αφυπνούσαν ως άνθρωπο.

Οι αχτίδες του ήλιου της δεν την επισκέπτονταν στις χειρότερες στιγμές της. Η υφή του όπλου της γινόταν μια συνήθεια, ο κρότος της σφαίρας, η κραυγή, το αίμα που κυλούσε σε εσωτερικά της μονοπάτια την καθιστούσαν ένα τέρας.

Ένα τέρας που δεν έλεγχε τον αυθορμητισμό και δεν ένιωθε την οδύνη και την ευχαρίστηση των πράξεων του.

Ήταν απλά το κορίτσι με τα ματωμένα μπλε τζιν.