De tralies zijn mooier dan jouw ogen.

Hoofdstuk 8

POV Loraine:

Dat is mijn moeder dus. ''Ja mam, het gaat prima''. ''Waar is papa....?'' zeg ik. Ehm... papa die wou niet komen, hij heeft een nieuwe vriendin en wil niks meer met ons te maken hebben zei ze huilend. OMG! Ik schrok toen ik het hoorde. Ik raak helemaal in paniek. Ik probeer mij armen en benen te bewegen maar het lukt niet. Ik hoor een keiharde knak en voel een pijnscheut door mijn been heen. Alles wordt zwart voor mijn ogen en ik hoor allerlei dingen piepen. Als laatste hoor ik Jason schokkend zeggen: Schat, verlaat mij niet weer!

POV Jason:

Ik zie haar daar liggen. Stil en haar gezicht is helemaal wit. Wat is ze eigenlijk mooi bedenk ik me nu. Ik pak haar haar en ga er aan frunniken. Het is zo zacht en lang blond. Haar mooie ogen kijken je altijd maar nu zijn ze gesloten. Ik kijk naar haar hand, begin te twijfelen maar na een tijdje denk ik niet na en doe het toch. Ik pak haar hand vast en krijg tranen in mijn ogen. Wat is dit? Ik heb dit nog nooit gehad over een meisje. Het slaat nergens op. Vind ik haar leuk?

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik opeens een arm op mijn schouder voel. Ik kijk om en zie mijn ouders staan. SHIT ik was het helemaal vergeten. ''Ehmm sorry mam en pap, ik was het helemaal vergeten en Loraine viel van de trap en ze is nu weer weg en........'' ''Rustig maar, we begrijpen het wel'' zegt mijn moeder lief. Ik wil Loraine's hand los laten maar ik voel dat er in mijn hand geknepen, ik draai me snel om en zie Loraine's mooie blauwe ogen. Op de achtergrond hoor ik mijn ouders zeggen: ''Wij halen wel wat eten voor je want dat wil je vast wel'' en ze lopen weg.

Ik zie dat Loraine probeert te praten maar er komt geen geluid uit. ''Wacht maar, je hoeft niet te praten. Wil je water?'' Ze lacht lief en knikt. Ik loop naar het keukentje in de kamer en pak een beker uit de kast en vul hem met water. Ik geef hem aan Loraine en ze drinkt het snel op. Ze zet voorzichtig de beker op het kastje en kijkt dan naar mij. ''Waarom huil je?'' zegt ze opeens. Ik kijk op en merk dan pas dat ik huil. ''O, ik schrok gewoon''. ''Wat herinner je je nog?'' Maar voor dat ze kan antwoorden gaat mijn telefoon. Ik pak hem en kijk er snel op, OMG NEE! denk ik bij mezelf maar besluit om hem toch maar op te nemen....

Ik heb lang niet gepost maar hier is weer een hoofdstuk :) 

HOPE YOU LIKE IT 

HEEEEYYYY

Mijn nieuwe verhaal heet: Net 1 colaatje te veel...

Willen jullie hem allemaal even lezen?

Het proloog staat er al op xx

Doeeeiiii