The Mate Story

Hoofdstuk 1

P.o.v. Hayley

Het is weet zover. Het is zaterdag, mijn favoriete dag van de week. Mijn dagje om alles te geven wat ik heb. Ik pak mijn tas en stop mijn voetbalspullen er in. Ik loop naar beneden waar Kate al op me staat te wachten. 'Ben je klaar voor de wedstrijd?' vraagt Kate. 'Ja zeker. Deze gaan we echt winnen. Ik voel het!' Lachend lopen we naar buiten. Ik haal mijn fiets van het slot. Samen fietsen we naar de voetbalvereniging .

We lopen het terrein op. Het is al behoorlijk druk voor de zaterdag ochtend. Overal staan team's bij elkaar. Klaar om of te vertrekken of om naar de kleedkamer te gaan.  Ons team staat er ook al. We lopen die kant op. We begroeten iedereen. Onze trainer komt er ook bij staan. 'Gaan jullie je omkleden dames? De kleding tas staat al in de kleedkamer.' meldt hij. We lopen met z'n alle naar de kleedkamer.

Ondertussen is de wedstrijd al een tijdje bezig. Nog maar 20 minuten en de wedstrijd is alweer afgelopen. Het staat 3-1 voor ons, deze hebben we al binnen. De zon schijnt heerlijk op het veld. De zweetdruppels staan op mijn voorhoofd. Ik sta toe te kijken hoe ons team de aanval in gaat. Geconcentreerd volg ik de bal. Kate rent met de bal volle vaart naar voren. Plots zie ik in mijn ooghoeken bewegen. Mijn hoofd schiet naar links. 

Iemand kwam het veld opgelopen. Het was een jongen. Met grote passen kwam hij aangebeend. Doelgericht keek hij me aan.Hij had een uitstraling dat vertelde dat niemand hem wat aan kan doen. Een golf met angst kwam naar boven. 

Hij kwam nog steeds doelgericht op mij af. Ik zette een stap naar achteren. Hij was nog maar een paar meter van me vandaan. Nog een stap zette ik naar achteren. Doordat ik alle aandacht op hem had gericht struikelde ik over mijn eigen benen. Mijn evenwicht liet me in de steek.

Ik viel op mijn rug. De jongen is nu bij me. Hij buigt zich over me heen. Met een lage, zacht, doordringende grom zei hij 'Mate.' De woorden drongen niet door me door. Ik kijk om heen zoekend naar een uitweg. Hopend dat iemand me van hem kon verlossen.

'Kijk me aan.' Zei hij met de zelfde lage grom in zijn stem als daar net. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar hem toe en deed wat hij vroeg. Ik kijk hem in zijn ogen aan. Ze zijn zo helder blauw dat je er in kan verdrinken. Ze zijn prachtig. Maar als nog zegt mijn verstand dat er iets niet klopt. Ik duw met al mijn kracht mijn handen tegen zijn borst. Een poging om hem van me af te krijgen. Een poging die mislukt. Tintelingen gaan door mijn vingers. Van schrik stop ik met duwen en trek mijn handen terug. Verbaast kijk ik naar mijn handen. Wat was dat? Met angst in me ogen kijk ik hem aan. 

Eindelijk komt mijn verlossing. De jongen wordt van me af getrokken. Het is mijn trainer. Meteen duw ik mezelf naar achteren. In gedachten vergoten kijk ik toe hoe mijn trainer hem van het veld af duwt. En hem nog wat dingen na schreeuwt. De jongen kijkt alleen maar mijn kant op. Dan loopt hij weg.

Ik zit nog steeds op de grond. Mijn trainer komt op me afgelopen. 'Gaat het een beetje?' Langzaam schud ik ja. 'Kom.' Hij helpt me met op te staan en samen lopen we het veld af. De jongen is nergens meer te bekennen. Vandaag wordt het voetballen niks meer. De wedstrijd zal ook elk moment afgelopen zijn. Dus ik neem het besluit om naar de kleedkamer te gaan en alvast mijn spullen te pakken. Ik meld het bij mijn trainen en verlaat de velden richting onze kleedkamer. Gelukkig begreep hij me. Ik laat mooi mijn tenue aan, daar is het warm genoeg voor. Ik trek wel even andere schoenen aan. Al mijn spullen stop ik in mijn tas en verlaat het terrein. Ik stuur nog wel even Kate een bericht dat ik al weg ben. 

Mijn voetbalclub ligt aan de rand van een park. Daar komt bijna niemand. Perfect voor nu dus. Ik loop het park in. Zoals ik al verwachte is er helemaal niemand. Ik laat mezelf in het gras vallen bij het water. Even tijd voor me zelf. 

Hier is hij dan het eerste hoofdstuk?!