Control - On Hold

Hoofdstuk 7.

"Dus, je hebt het gezien. Ik heb het bloed van mijn moeder. Wat nu?" Vraag ik. Ik heb zojuist een plant laten bloeien maar toch zie ik een teleurstelling in de blik van Alain.

"We moeten naar mijn wereld." Onrustig plukt hij aan het mos op het stenen bankje waar hij op zit.

"Wat gaan we daar eigenlijk doen?" Een vraag die ik al heel lang voor me houd. Ik bedoel, als ik naar een een of andere wereld ga wil ik wel weten waarom. Alain staat op. Hij ziet er nu weer gefrustreerd uit.

"Snap je dat nou nog steeds niet?! Ik zit hier verdomme vast! Mijn familie denkt misschien dat ik dood ben." Hij staat op en loopt naar de andere kant van het pleintje.

"Ik heb hier niemand." Bij de laatste zin dempt hij zijn stem.

"Waarom dan zo boos?" Ik schrok een beetje van zijn reactie maar laat het niet merken. Alain slaakt een diepe zucht.

"Je bent te zwak, het enigste wat je kan doen is een bloemetje laten groeien. Hoe willen we in hemelsnaam hier wegkomen."

"Oh ja natuurlijk geef je mij de schuld." Ik verhef mijn stem en ga rechtop staan. "Ik kan er ook niks aan doen dat ik er nu pas achter kom dat dit allemaal bestaat! Weet jij hoe we hier wegkomen dan? En of er überhaupt wel een weg terug is? En-"

"Stop met vragen stellen!!" Alain onderbreekt me en schreeuwt bijna tegen me. Een rilling gaat over mijn rug. Allemaal vragen poppen op in mijn hoofd. Geïrriteerd loop ik naar de plek in de planten dat leidt naar het park.

"Wees blij dat ik je überhaupt help! Weet je wat? Zoek maar een andere meid die krachtiger is dan mij en jou wel wilt helpen! Ik duw de takken opzij en loop door de opening. Alain kijkt me roekeloos na. 

Boos stamp ik weg uit het park. Ik ben helemaal klaar met Alain. Als hij zo graag terug wilt zoekt hij maar een andere oplossing. Ik voel een steek van spijt. Ben ik echt zijn enige kans? Mijn gevoelens slaan opeens om. Hoelang zit hij hier eigenlijk al vast? Ik schud mijn hoofd lichtjes. Ik kan nooit lang boos op iemand zijn. Maar hij behandelt me gewoon als shit. Ik begin langzamer te lopen en pak mijn telefoon uit mijn zak. Vier gemiste oproepen van Aiden. Hij is vast bezorgt. Ik wil hem terug bellen maar krijg opeens een melding. 

Let op, Uw telefoon schakelt zich over 10 seconden uit, Batterijniveau te laag.

Zachtjes vloek ik in mezelf. Snel naar huis dan maar. Ik loop richting de uitgang van het park en zie mijn fiets al staan. Er staan alleen twee lange gedaantes bij die met een tang iets aan mijn fiets kapot maken. Ze kijken op en ik spring in een fractie van een seconde achter een prullenbak. Als ik heel voorzichtig opkijk zie ik ze weer geconcentreerd maar haastig aan mijn fiets frummelen. Ze proberen hem te stelen. Moet dit nou echt nu? Ik kijk achterom om te hopen dat Alain me heeft gevolgd maar ik kan niks zien. 

In het park lopen ook geen mensen meer rond. Het is zo ongeveer etenstijd, en het begint al een beetje schemerig te worden. Schaduwen van planten spoken om mij heen, en zorgen voor een griezelig gevoel. Dan kijk ik weer naar de mannen. Ze zijn met zijn tweeën, zou ik ze aankunnen? Natuurlijk niet.

Tenminste, wat nou als ik ze bestuur? Ik kan misschien proberen een van de twee weg laten lopen. Maar dan denk ik aan Brett, wat als het niet lukt en ik te lang bezig ben. Beland hij dan ook in het ziekenhuis? Of erger? Toch moet ik het proberen. 

Ik knijp mijn ogen een beetje samen en concentreer me op de magere man. Hij ziet er fragiel uit en ook minder sterk dan de ander. Ik concentreer me op zijn hoofd, zoals Alain me heeft geleerd. Dan voel ik een stroom van frustratie en stress door me heen gaan. Alsof ik alles voel wat er dan door het hoofd gaat van de man. Ik bestuur hem. 

Voorzichtig maar haastig denk ik na over wat hij moet doen en laat me niet afleiden door zijn emoties. Ik zie de man een stap de andere kant op zetten, en nog een stap, en nog een.

Het werkt! Dan zeg ik heel zacht: "Loop door en laat je vriend je achtervolgen. Loop naar het politiebureau en geef jezelf en je vriend aan." Dan begint de man haastig te lopen. Zoals verwacht loopt zijn vriend hem achterna. Ik ren vervolgens naar mij fiets en stap ik er op. Ik trap snel de straat uit richting mijn huis.

---
"Hallo?! Ik ben thuis!" Ik sla de deur achter me dicht en doe mijn jas uit. Aiden komt de hal in lopen en kijkt me opgelucht aan. 

"Thank god, je bent oké!" 

"Ehm, ja ik hielp Hailey met het inpak-"

"Abi!" Het hoofd van Hailey verschijnt in de deuropening. Ze heeft Milkyway in haar armen en zet hem op de grond. Dan loopt ze naar me toe en geeft ze me een knuffel. Ik word knalrood. Liegen is niet mijn ding, vooral niet als het fout gaat.

"We hebben overal gezocht! Je was zo snel weg van school, dus kwam ik maar hier." Ik probeer de blik van Aiden te vermijden en zet een lach op mijn gezicht. 

"Kom Hailey, ik moet je iets laten zien." Ik trek haar naar boven mijn kamer in. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en leg hem aan de lader.

"Nou? wat wil je laten zien?" Hayden gaat op mijn bed zitten en bekijkt de foto van ons die op mijn nachtkastje staat. Dan zucht ze en kijkt ze me teleurgesteld aan. 

"Er is niks he?" Ik lach snel even naar haar en kijk dan naar mijn telefoon. Op het scherm staat een notificatie van een bericht.

*Nice gedaan.*  Het is Alain. Hij heeft dus al die tijd naar me staan kijken en niks gedaan. Ik typ een bericht terug.

*Ook heel fijn dat je hebt geholpen.*

*Nog steeds boos?*

*Wat denk je.*

*Ik heb nog steeds je hulp nodig..*

*Ik denk er over na.*

*Doe het snel.*

"Wie is dat? Je nieuwe vriendje!?" Het gezicht van Hayden klaart al een stukje op. Ze is altijd benieuwd naar mijn relaties en jongens in mijn leven. Ik heb een keer een relatie gehad met een jongen maar dat was na twee weken weer over. Nu moet ik elke dag aanzien hoe hij weer met een nieuwe meid in school loopt. Hayley heeft zelf ook een vriendje uit Spanje. Vorig jaar in haar vakantie ontmoet en ze is helemaal gek van hem. Het enigste probleem is, ze hebben geen contact. Ze heeft zijn nummer niet eens! 

"Neejoh.. Ik denk dat je maar eens moet gaan, ik heb nog wat huiswerk te doen.." Dan realiseer ik dat ik iets heel doms zeg. Hailey fronst haar wenkbrauwen en kijkt me raar aan.

"Huiswerk.. Aan het einde van het schooljaar. Morgen is onze laatste dag!" Ik staar naar mijn voeten. "Nou ik laat je maar." Hailey stapt de deur uit en loopt naar beneden. Ik pak mijn dagboek erbij en begin te schrijven.