Queen of Silveria

Διαδοχή

Δεν υπήρχε πολύς χρόνος μα ούτε και διάθεση για πολλές επισημότητες, ήταν το πένθος βαρύ έτσι κι αλλιώς. Όλες πια είχαν και από μια φίλη που έπεσε στην πολιορκία. Έτσι το ίδιο βράδυ μαζί με τις άλλες πολεμίστριες που έπεσαν στη μάχη παρέδωσαν το σώμα της Ιππολύτης, βασίλισσας της Silveria στη νεκρική πυρά. Υποτίθεται πως ο θάνατος στη μάχη ήταν ευλογία για κάθε αμαζόνα και θα έπρεπε να χαίρονται καθώς αυτές θα ήταν οι εκλεκτές που θα συντρόφευαν τη θεά, όμως, δάκρυα κυλούσαν από πολλά μάτια και ήταν δύσκολο να πει κανείς αν ήταν για τις αδελφές που αποχαιρετούσαν ή για τη μοίρα που περίμενε και αυτές.

Αργότερα η αρχιστράτηγος έβαλε την τιάρα της βασίλισσας στο θρόνο απ' όπου θα την έπαιρνε η επόμενη βασίλισσα το μεσημέρι της επόμενης μέρας, λίγες μόνο ώρες πριν λήξει η ανακωχή.

"Ας πάμε τώρα όλες να ξεκουραστούμε, αύριο θα είναι πολύ δύσκολη μέρα και πρέπει να έχουμε καθαρό μυαλό" είπε αυστηρά. Οι αμαζόνες αποσύρθηκαν σιγά σιγά και ησυχία απλώθηκε σε όλο το ανάκτορο.

Η Ντιάνα έκλεισε το σακίδιο με τα πράγματά της, έλεγξε τα όπλα της και χάιδεψε το σπαθί της για τελευταία φορά. Το άφησε στο κρεβάτι της. Ήταν πια εξόριστη και δεν είχε δικαίωμα να έχει το σπαθί, που εμπιστεύεται η βασίλισσα σε κάθε αμαζόνα όταν ενηλικιώνεται. Άνοιξε την πόρτα για να φύγει αλλά μπροστά της είδε την Αλεξάνδρα.

"Που πας;" τη ρώτησε.

"Είναι ώρα να φύγω, το ξέρεις."

"Όχι, δεν είναι ανάγκη! Μίλησα στην αρχιστράτηγο και μπορείς να μείνεις! Πρέπει η νέα βασίλισσα να σε ανακηρύξει εξόριστη αφού η μητέρα σου δεν πρόλαβε να το ανακοινώσει επίσημα. Έτσι έχουμε χρόνο..."

"Χρόνο για τι; Αλεξάνδρα γιατί αναμείχθηκες; Θέλω να φύγω! Η Ιππολύτη ξέρεις ότι θα με εξοντώσει."

"Η Ιππολύτη δεν είναι ακόμα βασίλισσα! Και πολλά μπορεί να γίνουν μέχρι τότε!"

"Αλεξάνδρα τι σχεδιάζεις; Μη μου πεις ότι έμπλεξες σε κάτι! Γιατί διακινδυνεύεις;"

"Άκου με!" της είπε οργισμένη η Αλεξάνδρα "Εγώ νοιάζομαι για σένα περισσότερο απ' ό,τι εσύ για τον εαυτό σου! Θα μείνεις μέχρι να ανακηρυχθεί βασίλισσα! Και μετά αν είναι να φύγεις θα φύγουμε μαζί!"

Η Ντιάνα κούνησε το κεφάλι. "Τι νόημα έχει..."

"Έχει για εμένα! Δεν σου αρκεί αυτό;" τα μάτια της Αλεξάνδρας άστραφταν.