She's a CELEBRITY STAR (ONHOLD)

PROLOGUE

Prologue~

Naranasan mo na bang sundan ka kahit saan?

o

Di kaya dumugin ka sa kahit isang lugar?

Ako..

Naranasan ko na.

Naranasan namin matulak..

Maditdit..

Mabangga..

At lalo lalo na sa lahat.

Mahipuan yung mukha mo ng di kaayayang tao.

Di mo alam. Baka isa yung stalker.

O kaya killer.

Di ko alam ang iisipin kong bakit ko nga ba pinasok ang ganitong klaseng career.

Akala ko kasi ,

Masaya... na nakaka overwhelmed lalo na kung alam mo sa sarili mo na meron nag iidolo sayo sa kabila ng lahat.

Needed to do :

✔ Wear a make up as long as in your in a set or interview , etc.

✔ Wear fancy outfits according to the events. (Wag masyadong bonga! Siguradong paguusapan ka sa social media)

✔ Maintan the flossiness of your hair.

✔ Always smile. Kahit may problema kailangan ngumiti as long as needed.

At ang pinaka dapat gawin nang isang artista.

✔ Siguraduhing makapagpapasaya ka ng isang tao.

Di lang yan ang dapat ang ginagawa actually marami pa.

I decide to enter showbiz , Dahil narin siguro na impluwensyahan ako nang magulang ko.

Nung una akala ko..

Akala ko. Di ko kaya..

Marami kasing nagsasabi na isa daw akong walang binatbat. Di daw ako sisikat tulad ng ibang artista.

Kaya pinilit kong pumasok sa mundong ito hindi lang para patunayan.. kundi magpasaya narin ng ibang tao.

kasi di naman lahat nang artista naging artista lang para sumikat. Dahil may iba ding gustong magpasaya.

Pero...

Akala ko..

Na dito ako sasaya.. akala ko matutupad ko yung pangarap ko na masundan ang yapak nang magulang ko.

Pero..

Hindi...

Mali ako nang pagiisip.

Nagkamali ako sa taong pagkakatiwalaan.

Na sa isang iglap nawala ang lahat dahil lang dun.

Were I decided to leave. To leave at my own.

Leave the camera.

Leave the fans.

Leave the people who truly love me.

Disguise myself to all of people.

Wear brace instead of lipstick.

Wear eyeglasses instead of eyeshadow or contact lens

Wear a long sleeves instead of cocktail dress.

That's the only way to forgot everything.

As I walked through the hallway. All eyes are on me.

na parang ngayon lang sila nakakita nang babae na nakasuot nang ala madreng damit.

Sa paglalakad ko diretsyo lang ang tingin.

Hinugot ko naman ang eyeglasses ko sa aking sling bag na tila akala mo dinaanan ng bagyo sa sobrang kalumaan ng kulay.

Nung susuotin ko na sana ito someone bump me na dahilan nang pagkatumba ko sa hallway at nagkahulog hulog ang gamit ko na nasa sahig.

"Such a dumb nerd"

I heard someone said in the audience from the hallway.

Sinimulan kung pinulot ang gamit ko na nakakalat.

"Miss.. Okay ka lang?" Narinig kung tanong nang lalaki when I tried to looked at him hindi ko sya makita ng maayos dahil narin sa buhok ko.

I tried to hide myself from my hair. Tila wala akong narinig na nagsasalita sa harapan.

The stranger offer it hand to mine. But I refused.

Tumayo ako at naglakad uli ng di man lang pinapansin ang stranger na nabangga ko.

"Sunget mo naman! Magsosorry na nga ako eh"

Napahinto ako sa sinabi ng lalaki kaya nilingon ko sya at sadyang nakita nya ang mukha ko.

He was stunned for a minute and I did'nt know why? I manage to give a thin smile saying 'it's okay' and left.

This what I want right?

Kalimutan ang lahat..

*Kriiiiiinnnngggg~

Tumunog ng malakas ang bell as saying na mag sstart na ang klase.

I heaved a deep sigh after I enter the room.

***