Kırık Dünyalar

Iyiki Varsın Lan

Berken'in Ağzından;

Gözlerim kısılarak gülerken Janset kendi kendine gözlerini deviriyordu. Evet, espiri yapmıştım ve Janset'in hiç hoşuna gitmemişti.

"Hey ne var. Bence komikti?" Dedim Janset'in koluna vurarak.

"Sevmek kolaysa, sevmemek fanta diyen sendin, Berken." Bence güzel espriydi ama.

İkimizde yürüyerek sınıfa ulaştığımızda Janset tedirgin gözüküyordu. Geldiğim günden beri bir şey onu rahatsız ediyordu ve ben bunu öğrenmek istiyordum çok çabuk.

Sınıfa girdiğimiz an bazı kızlar gülerek bizim olduğumuz tarafı gösterdi.

Üstümüze alınmadım ve Janset'in kolunu tutarak sıramıza doğru sürükledim.

"Hey şişko!" Gözlerimi sınıfa gezdirdiğimde bir kız gülerek baktı, Janset'e.

"Neden kendi adını söyledin tatlım anlamadım." Kıza söylediğim laf ile yüzü morardı. Janset'e baktığımda ağlayacak gibi duruyordu. Ama buna izin veremezdim.

"Arkadaşına söyle biraz zayıflasın." Gözlerimi devirerek ona yöneldim.

"Senden daha zayıf olduğu kesin, tatlım." Dışardan tiki gibi duruyor olabilirim şu an ama kızı gıcık etmek istiyordum.

"Ya bir sus istersen sen. Janset'in dili var. O konuşabilir. Avukatlığını yapmana gerek yok." Janset ayağa kalktığında kolunu tuttum ve gözlerinin içine baktım. Ne yapacağımızı anladığında dolan gözlerine rağmen güldü.

Bende ayağa kalkıp, kızın üstüne gittik. Belki şu an yaptığımız zorbalık gibi durabilirdi ama bu insanlara böyle dur dememiz gerekirdi. Ateşe ateş ile karşılık verilir.

Kızı ayağa kaldırıp, sakince omzunu itekledim.

"Bana bak, küçük yılan. Belli ki senin gibi sinsilerin egolarını tavan yapıyorlar." Janset'te lafımın devamını getirdi.

"Dikkat et, o egon tavanda asılı kalmasın." İkimizde arkamızı döndüp, sınıftan çıktık.

Janset az öncekine karşıkın daha iyi görünüyordu.

"Lan çok iyidik." Gülerek ona döndüm.

"Tabii kızım. Sana bundan böyle kimse karışamaz nokta. Sende onlara hesabını vereceksin. Gerekirse tüfekle kovalarız onları." Bir an gözleri doldu yeniden. Ay Kıyamam ben buna.

"İyi ki varsın lan." Dedi ve gülümseyerek ona sarıldım.

"Sende iyi ki varsın, ponçik." Bir kaç günde iyikilerimden oldu. Ve bundan hiç pişmanlık duymayacağım, küssem dahi.

Janset in Ağzından
Annem öldükten sonra insanlarla iletişimimi kesmiştim. Neredeyse 3 ay olacaktı. Ve şimdi Berken'le böyle yakın olmamız hem hoşuma gidiyor hem de tuhaf geliyordu. Acaba gerçek arkadaşlık böyle mi hissettirirdi?

Yetimhaneye geldiğimizde kendimi sırt üstü yatağıma attım. "Off! Beynim patladı sayısaldan."

Berken de yanımdaki yatağa zıpladi. "Neden? Sen bomba mısın?"

Ellerimle kulaklarımı tuttum. "Bu espriyi duyduğum için kulaklarımdan kan gelecek Berken!"

Berken yastığını başının altına koydu "Dün babanı görmeye gittiğinde işler gerçekten yolunda mıydı?"

Kaşlarımı çattım.  "Sana iyi olduğunu söyledim ya..."

Bu kez sağ omzunun üstüne yatıp bana döndü.  "Evet ama sanki bir şeye kırılmışsın ve bana söylemiyorsun gibi geliyor. "

Aslında aynı şeyi ben Berken için düşünüyordum ama aramız bozulmasın diye söylememiştim. Yine de susayim dedim,  "Gayet iyiydi. "

"Janset, bana ilk defa annenin öldüğünü söylediğinde gözlerin dolmuştu, ama dün mezarlığa gittikten sonra buraya geldiğinde aksine sakindin. Her şey iyi olamaz bir şey olmuş sana belli."

Derin bir nefes alıp verdim ve dikkatle Berken'in yüzünü inceledim. "Ben de aynısını senin için düşünüyorum. Annenin öldüğünü söylerken hiç yüzün asılmadı ama babanın öldüğünü söylerken üzüldün. "

Yatağında iyice doğruldu. "Bu biraz özel. "

"Benimki de... gururum kırıldı. Ama biliyor musun, babamın değerini anladım. "

Berken'in gözleri kocaman açıldı "Anneni baban öldürmemiş miydi? "

Göz devirdim.  "Lydia Martin misin sen Berken? Ne bağırıyon?"

Burnunu kırıştırarak "Pardon..." dedi.

"Evet. Babam annemi öldürdü. Ama... öyle işte. Annem hiç birimizin sevgisini hak etmiyordu aslında."

"Hmm..." diye düşündü bir kaç saniye. "Belki bir gün ikimiz de anlatacak cesareti buluruz. "