Control - On Hold

Hoofdstuk 8.

Lief dagboek,
Alles in mijn oh zo normale leven is al een tijdje niet meer zo normaal. Ik heb het bloed van mijn moeder, ik kan elk levend wezen besturen. Vandaag ben ik boos weggelopen van Alain. En ik met mijn stomme kop heb natuurlijk weer spijt. Maar wil ik wel naar die 'andere wereld.' Ik weet alleen niks van die wereld. Misschien vliegen er wel elfjes rond en word het land geregeerd door een boze koningin. Nee Abi, te sprookjesachtig. Ik kan wel gewoon gaan en zien wat er gaat gebeuren. De manier waarop Alain tegen me praatte was bijzonder. Het was de eerste keer dat ik emotie in hem hoorde. Alsof hij zo graag naar die andere wereld wilt. En is het waar dat hij hier vastzit? En dat zijn familie denkt dat hij dood is? Hij is zo mysterieus. De manier waarop hij praat, beweegt en hoe hij er uit ziet. Hij is gespierd, lang, heeft pikzwart haar waar geen textuur in te zien is omdat het zo donker is. En dan zijn ogen, de zeeblauwe ogen waarin je kan verdrinken, waar je als tiener uren naar kan staren en je kan afvragen of hij geen lenzen in heeft. Oke stop Abi. Je lijkt net een fangirl die een crush heeft op een een of andere beroemdheid. Tuurlijk, hij is de jongen waar elk meisje van kan dromen. Maar hij is zo bitter, hij geeft niet om andere mensen. Daarom ga ik niet mee voor hem, ik ga mee voor mezelf. Op een of andere manier verlang ik naar avontuur. Ik wil dat er iets spannends in mijn saaie, eentonige leven gebeurt. I mean, you only live once.

Slaperig klap ik het boekje dicht en leg ik het achter mijn nachtkastje. Morgen nog een dag naar school. Dat moet ik wel volhouden toch? Ik zet mijn wekker aan en ga comfortabel liggen. Dan sluit ik mijn ogen.

*Die ochtend*
Ik pak mijn tas van het rekje op mijn fiets en sla hem over mijn schouders. Verder op zie ik Brett en Jade staan. Ik glimlach en ren naar ze toe.

"Hey guys! Bijna vakantie!!" Ik maak een klein vreugdesprongetje als ik naar ze toe loop. Brett en Jade zijn alleen niet zo enthousiast.

"Is er iets aan de hand?" Ik kijk ze aan met een serieuze blik.

"Waarom heb je ons niet vertelt dat je iemand ziet?" zegt Brett. Ik wist al gelijk dat hij het over Alain had. Hij heeft het vast al aan Jade vertelt want zij kijkt net zoals Brett.

"Bedoel je Alain? Hij is gewoon een vriend hoor." zeg ik spottend terug.

"Je doet raar Abi, je bent stil, je gaat met rare mensen om en je liegt." Jade begint nu ook met praten. Ze hebben zeker ook al contact gehad met Hailey. Ik zucht en leun licht geïrriteerd tegen een fietsenrek.

"Oke dan, als jullie dat denken. Veel succes met jullie dag en alvast een fijne vakantie." zeg ik bot en ik loop naar de ingang van de school. In de klas zie ik Hailey al zitten. Eigenlijk wil ik het goedmaken na gisteren maar ik ga toch maar ergens anders zitten.

De dag ging verschrikkelijk langzaam. Ik heb na school afgesproken bij het parkje met Alain. Zodra ik daar ben zie ik hem al staan.

"Hi." zeg ik snel, en ik loop hem voorbij. Alain reageert niet en loopt me achterna. We gaan weer door de planten maar het verborgen pleintje.

"Oke, let's go." Alain onderbreekt de stilte.

"Huh? Waar naar toe?"

"Naar mijn wereld.."

"Wat!? Nu al?" vraag ik verbaasd. Ik staar hem geschokt aan. Ik wil nu nog niet gaan. Ik heb nog geen afscheid genomen van Brett, Milkyway, Scarlett, Aiden, Hailey, Jade.

"Ja nu al, wat had je anders gedacht?" zegt Alain vervelend.

"Weet je hoe het moet dan? En wanneer kom ik terug?" Ik raak een beetje gefrustreerd van de situatie. Ik heb geen kleding, geen geld, niks. Het enigste wat ik mee heb is mijn tas, waar mijn telefoon in zit en wat schoolboeken.

"Vertrouw me." Is dat het enigste wat hij kan zeggen? Vertrouw me? Ik zucht.

"Oke...." Ik loop richting Alain en ga voor hem staan. Hij zet een klein glimlachje op en steekt zijn hand uit. Ik heb pas na een tijdje door wat ik moet doen, wat ontstaat voor een wat je noemt: 'akward-stilte'. Ik leg mijn hand in zijn hand waarbij hij vervolgens mijn andere hand ook vast pakt. Zijn handen voelen ruw, maar subtiel aan.

"Sluit je ogen." zegt hij zacht. Ik doe wat hij zegt. Ik wacht en ik wacht. Minuten lang, maar er gebeurt niks.

Langzaam probeer ik mijn ogen open te doen maar het lijkt alsof ze aan elkaar zijn geplakt. Dan word mijn hand van die van Alain afgetrokken, en dan ook mijn andere hand. Vervolgens word mijn lichaam weggegooid. Het geeft me een misselijk gevoel in mijn buik en ik wil gillen maar er komt geen geluid uit mijn mond. 

Dan een harde klap, ik kom neer op iets wat hard aan voelt. Mijn hoofd doet verschrikkelijk pijn. Met moeite open ik mijn ogen. Ik word bijna verblind van het felle licht. Ik zie wazige vlakken, die steeds iets scherper worden. Ik realiseer me dat ik midden in een bos lig met bomen zo hoog als flatgebouwen.

Dan word alles weer wazig, en ik sluit mijn ogen.