Η Αγάπη Μοιάζει Ψέμα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14

-Γιώργο;

-Μαρία;

"Γιώργο!", "Μαρία!" λένε ξανά πιο πού για να το συνηδιτοποιήσουν.

-Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ." Του λέει η Μαρία και πέφτει στην αγκαλιά του και εκείνος την απομακρύνει

-Μαρία εσύ κλαις! Ποιος έκανε αυτά τα υπέροχα ματάκια να κλάψουν, πάλι ο Κώστας;

-Όχι Γιώργο, θα σου εξιγήσω αργότερα. Έλα τώρα πες μου πως βρέθηκες εδώ;'' λέει και σκουπίζει τα δάκρυα της

-Να ο πατέρας μου βρήκε μία ακόμα καλύτερη δουλειά, από αυτή που είχε βρει στην Αυστραλία και έφυγα. Τώρα πάω στο σχολείο, θα είναι εκεί ο πατέρας μου για να με γράψει. Εσύ τώρα δεν έχεις μάθημα;

-Γιώργο μου, αφού με ξέρεις. Αν δεν νιώθω καλά φεύγω χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν.

- Οπότε το παραδέχεσαι ότι έκλαιγες!

-Ναι. Ωραία θα σου πω τι έγινε...

- Δεν ακούω αν δεν πας στο σχολείο σου! Εγώ πάω στο 13! Εσύ;

-Τέλεια και εγώ σε αυτό πάω σε αυτό πάω και εγώ. Θα είμαστε μαζί!!!" Λέει και τον αγκαλιάζει σφικτά και αυτός ανταποκρίνεται.

-Πάμε και θα μου λες στη διαδρομή.

*Πλευρά Μαρίας*

Του τα είπα όλα ακόμα και ότι το κάναμε,όταν λέω όλα εννοώ όλα και ένιωσα πολύ καλύτερα. Τώρα που είναι εδώ μπορεί να επαναλάβουμε αυτό το φιλί και να ξεχάσω οριστικά το Νικ...

*Flashback*

Με το Γιώργο γνωριζόμαστε από το νηπιαγωγείο, αλλά πάντα είχαμε μία παράνομη σχέση, φιλικά πάντα.Τον Κώστα τον είχα επίσης κολλητό, αλλά ήταν πιο πιο πολύ για αντιπερισπασμό προς τους γονείς μου. Οι γονείς μου είχαν προηγούμενα με τους γονείς του και δεν μας άφηναν να κάνουμε παρέα, αλλά εμείς συναντιόμασταν κρυφά, σαν ζευγαράκι... Ποτέ δεν τα είχαμε, όμως. Μία μέρα οι γονείς μας έμαθαν ότι κάνουμε παρέα και βάλθηκαν να μας χωρίσουν. Εμένα με άλλαξαν σχολείο, μου πήραν το κινητό για να μην μιλάμε και μου απαγόρευσαν τις βόλτες. Τα ίδια και σε εκείνον, όμως εμείς συναντιόμασταν αργά το βράδυ, βλέπετε δεν γινόταν να μην κάνουμε παρέα, 10 χρόνια κολλητοί ήμασταν. Μία μέρα όμως οι γονείς μου με έπιασαν καθώς έφευγα από το σπίτι και πήραν τηλέφωνο τους γονείς του. Μόλις κατάλαβαν ότι ο Γιώργος ήταν κάτω από το σπίτι ,και με περίμενε, ο πατέρας του άρχισε να ψάχνει για δουλειά όσο πιο μακρυά από κοντά μου μπορούσε και τελικά βρήκε μία δουλειά στην Αυστραλία. Την τελευταία μέρα ,που θα ήταν στην Ελλάδα, ήταν η μόνη μέρα που μας άφησαν οι γονείς μας να βγούμε. Εκείνη την ημέρα φιληθήκαμε και ήταν ότι χρειαζόμασταν για να μην ξεχάσουμε ποτέ ο ένας τον άλλο. Μπορεί να ήμασταν μικροί για να τα κάνουμε όλα αυτά, αλλά δύσκολα χαλάει μία τέτοια φιλία. Αυτός ήταν πιο δύσκολος αποχωρισμός της ζωής μου, ακόμα και πιο δύσκολος από τον θάνατο των γονιών μου.