Clash Of The Titans  Nico di Angelo ff.

"Sadece... Kendine Dikkat Et."

7 Nisan,2016 (Melez Kampı)

Annemin tecavüzcüsünü artık herkes babam sanıyordu,aman ne harika! Leo hala ayakta dururken dişlerimi sıktım. Gözlerim yerinden çıkacakmış gibi hissediyordum,öfke damarlarımda kol geziyordu.

Piper onun elini tutup yere çekerken kafasını salladı ve o da diz çöktü. Kafamın üstünde parıldayan mavi ışık sönerken tekrar ayağa kalktılar.

"Senin benim kardeşim olduğun kimin aklına gelirdi ki?" Percy yanımda birden belirirken gözlerimi Leo'dan ayırdım ve ona ters ters baktım. Uysal olmaya çalışamıyordum bile,melez enerjileri duygularımı körüklüyordu ve ben öfkemi bir türlü yenemiyordum.

"Ben senin kardeşin değilim." Onu orada bırakıp Poseidon masasına ilerledim ve tepsime yemeğimi fısıldadım. Babamla hafta sonu yaptığımın alışkanlığı olarak 'Barbekü,kola ve tatlı olarak da böğürtlenli cheese cake' istemiştim. Çatalımı ve bıçağımı kavrayıp etimi hızlıca keserken Percy tam karşıma oturmuştu. Tepsiye eğilip yemeğini fısıldadıktan sonra sessizce mavi köftelerini yemeye başladı. Çatalının ucunda ki köfteye birkaç saniye baktıktan sonra Percy bana döndü ve bende kafamı sallayıp yemeğime geri döndüm.

Mavi yiyecekler yemek gerçekten,tuhaftı. Birkaç dakikanın ardından Percy boğazını temizledi.

"Ama Poseidon seni sahiplendi." Soru sorar gibi söylemişti. Kafamı kaldırıp mavi gözlerine baktım. Ruhunu görüyor gibi hissediyordum,onun göz bebeklerinden tüm anılarını okuyabiliyordum. Hafif bir ürpertiyle bakışlarımı irislerine diktim,garip bir yeşil tonu olan irisleri ateşi yansıtıyor ve farklı renklere bürünüyordu.

"Baba olarak tanıdığım adam Mark,babam olabilir. Hatta manevi babam Hades bile olabilir ama asla o ahmak benim babam olamaz." kısık ve tehlikeli bir sesle fısıldarken gözlerimi kısmıştım. Öfke ciğerlerime doluyor ve beni içten içe kavuruyordu. Öfkeyi soluyordum,öfkeyi tadıyordum,öfke benim benliğimdi. Gürleyen gök bir kez daha çatırdadı ve yağmur damlaları hızlanmaya başladı.

"Ah,kapa çeneni yosun beyinli! Ne yaptığını biliyorum ve inan bana senin için en hafif benzetme bu." sertçe söylenirken gözlerimi tavana dikmiştim. Gök hiç olmadığı kadar gürledi ve yağmur arttı. Daha bir saniye geçmedense geri durdu ve kara bulutlar yavaşta dağıldı.

Kafamı yemeğime çevirirken hafifçe homurdandım.

"Yüzünde ki o şapşal ifadeyi sil Percy,baban anneme tecavüz etti. Ben onun kızı değil,hatasıyım. Bu beni senin kardeşin yapmaz."

Son parçaları da ağzıma tıktıktan sonra tatlımı alıp kalktım ve büyük ateşe doğru ilerledim. Tatlıyı ateşe atarken yavaşça fısıldadım ve onu Hades'e sundum. Ateş hafifçe yükselirken sunağımın kabul olmasının mutluluğuyla Poseidon kulübesine ilerledim.

Herkes kendi hikayesinin baş kahramanıydı,ben mi? Ben değildim. Kader dediğimiz iç içe geçmiş olan ağlar karmakarışıktı. Nefes almanız bile başkasının hayatını etkileyebilirdi. İşte o karmaşık ağlarda benim yerim yoktu,iki kişinin kaderi kesişince ben orada oluyordum. Ben kendi hayatımı yaşamıyordum,ben aslında gerçek bile sayılmazdım. Tek yaptığım insanların hayatlarına girmek,onlara yardım etmek ve çıkmaktı.

Kendi kararlarım var mıydı cidden? Yani artık... Annemin laneti üzerine hayattaydım,bu bir gerçekti. Babam bir insan,annem bir gorgonken ben yarı tanrıydım. İşte bunların tüm suçlusu ise o lanetti. Aslında benim annemin rahminde oluşmamam,yada çok erken bir sürede ölmem gerekiyordu. Ama lanet o kadar kuvvetliyi ki ben yaşıyordum. Sadece ben,ben değildim.

İçimde kuruttuğum canların ruhlarını taşıyordum,bu beden içi boş bir kabuktu. Şimdiyse Poseidon üstüme konmuştu,sanki gerçekten onun çocuğuymuşum gibi. Bu beni sinirlendiriyordu,ruhu olmayan bir beden nasılsa öyleydim. Ölüler dünyaya döndükleri kısa bir sürede delirirlerdi,bense ölü doğmuştum. Bir kişiliğim yoktu,onun yerine hayatta kalma iç güdüleriyle kuşatılmıştım. Vahşi bir hayvan gibi,yaşamak için savaşırdım.