Het Begin Van Het Einde (16+)

Alleen

Charlottes POV (point of view)

Ik sta op de zolder van een leeg huis. Ik kijk moedeloos toe naar wat er gebeurt. Daar beneden is Madelief, ze verdrinkt omdat ze niet langer staande kon blijven. Ik zie dat ze enorm veel pijn heeft en ik wou dat ik iets kon doen. Ze schreeuwt iets over het briefje en dan verdwijnt haar hoofd onder water. Ik vroeg haar om me niet in de steek te laten, maar dat doet ze nu toch. Ach, zij kan er ook niets aan doen. Dan houdt het op met regenen. Het water loopt weg. Ik zie dat Madelief op de grond neerkomt en aks ze daar ligt zie ik dat ze nog leeft! Wat ben ik blij! Ze heeft me dus niet in de steek gelaten! Wat een goede vriendin is het toch. Ik ren zo snel als ik kan naar beneden. "Yes, je hebt het gered!" Ik zie haar opgelucht maar vermoeid kijken. Ze heeft erg veel pijn, zo te zien. De hekken zijn weer omlaag gegaan en ik loop naar haar toe. "Kom op, geef me een knuffel! Ik help je wel omhoog." Ze reageert niet. "Kim?" Geen reactie. Ik kniel naast haar neer en voel haar pols. Een zwakke hartslag. Ik zie haar steeds bleker worden. Ze doet haar ogen weer open en kijkt me wazig aan, maar met een doordringende blik. Ze ligt te schokken van de hoeveelheid elektriciteit. "Kim! Ga niet weg!" schreeuw ik. Ik wou dat ik EHBO had gehad,dan kon ik haar nu misschien nog redden. "Kim, please!" Het heeft geen zin. Ik voel haar pols nog een keer. Geen hartslag. Haar ogen zijn gericht naar de lucht, maar kijken nergens naar. Ze is dood. Net als Suzanne. Ik ben alleen.

Ik weet niet wat ik nu nog kan doen. Treurig ga ik naast het lichaam op de grond zitten. Ik huiver bij het zien van haar ogen, die een lege blik hebben. Normaal gesproken kijkt ze altijd zo vrolijk uit haar ogen..

Ik wend mijn hoofd af. Ik moet alles even op een rijtje zetten. Ik kwam in een weiland. Ik zag mijn twee vriendinnen Suzanne en Madelief. Toen we samen waren kwam er een luchtaanval. Suzanne ging dood. Ze zei iets over haar vriendje..

Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Dit is moeilijk.

Madelief en ik namen afscheid. We liepen naar een dorpje. We liepen door de poort naar binnen. We vonden een briefje. Wat stond er ook alweer op?

De put is de enige uitgang.

Oh ja. Dat was de put die we aan de rand van het dorpje zagen. Of niet? Toen ging de poort dicht. Toen ging Madelief op de verhoging staan en toen kwam de regen.. en toen.. was Madelief dood. Nu ben ik in mijn eentje. Kan ik hier weg? Volgens mij niet. Ik weet dat ik weer in de witte kamer terugkom als ik dood ga hier. Dan zit er niets anders op.

Ik zal mezelf moeten vermoorden.

Ik kijk rond. Hoe? Ik zie niets. Alle huizen zijn leeg, dus ik zal, geen mes vinden on mijn keel door te snijden. Ik kan mezelf ook niet ophangen. Ik kijk nog eens naar de huizen om me heen. Ik scan ze van onder naar boven met mijn ogen. Dan weet ik het. Ik stap een huis binnen en klim naar de eerste verdieping. Ook hier is het leeg. Tweede verdieping. Helemaal leeg. Derde verdieping, zolder. Ik loop naar het raam. Gelukkig, het gaat open. Ik kijk naar beneden. Oh, dat is heel hoog! Ik word er een beetje duizelig van. Nee. Ik moet dit doen. Voor mijn vriendinnen. Ik klim over de rand en sta nu in het raamkozijn van het open raam. De stenen straat is zo'n 10 meter onder me. Als ik spring, ben ik dood. Mooi zo. Ik leun naar voren. Ik zet me af en spring. Zodra ik losgelaten heb voel ik een moment van vrijheid. Dan schiet me iets te binnen. De andere twee waren veel eerder dood en terug in de witte kamer, dus zijn nu in hun eentje in een ander landschap. De kans is klein dat ik ze terugzie en met ze kan praten. Ik krijg spijt, en weet dat het al te laat is. De grond komt heel dichtbij en dan voel ik me neerkomen op de harde stenen. Een felle pijn schiet door me heen. Mijn hoofd! Ik lig als verlamd. Mijn ogen zijn open maar ik zie niets. Mijn lichaam doet aan alle kanten pijn. Ik hoor mijn hart bonken in mijn hoofd. Ik voel hoe het bloed uit mijn hoofd wegstroomt en mijn hartslag afneemt. Dan ben ik weg.