Najtrudniejsze Zadanie || Sherlock

3. Komu bowiem kto uległ, temu też służy jako niewolnik

3. Komu bowiem kto uległ, temu też służy jako niewolnik.
Weszła za Mycroftem do ciemnego mieszkania. Wspieła sie po skrzypiących schodach i spojrzała do saloniku. Zobaczyła leżącą na kanapie plecami do drzwi postać, a po kręconych włosach poznała że to Sherlock.
- Tu jest salon, a tu kuchnia. - Pokazywał jej kochany starszy brat. - Zrobimy małą zmiane planów. Doktorze Watson, jeśli się nie myle macie tu na górze jeszcze wolny pokój?
- Tak, już pokazuje - i odszedł z dziewczyną wgłąb korytarza. Mycroft odczekał chwilę i ciężko westchnął.
- Wybacz jej, Sherlock - zwrócił się w strone pleców swojego brata. - Wiem, że byliście ze sobą zżyci i się o nią martwiłeś, ale... Wiesz że tak było dla niej lepiej.
- To było niebezpieczne! Coś jej się mogło stać! - Usłyszał zduszony głos detektywa.
- Och, musisz przyznać że nawet jako jedynastolatka była niepozorna i przekonująca. - Doczekał się tylko wściekłego prychnięcia w odpowiedzi. - Słuchaj, ona chce się z tobą pogodzić i wiem że masz mi za złe, że jej wtedy pomogłem, ale uznaj że jeżeli ja, ten mądrzejszy z braci Holmes to zrobiłem, to miałem racje. - W tej chwili do salonu wszedł doktor z ich siostrą.
- John wszystko mi już pokazał - uśmiechnęła się podchodząc do Brytyjskiego Rządu.
- Przywieźć jakieś twoje rzeczy?
- Nie, wszystko to co mam, mam przy sobie - wyciągnęła z kieszeni telefon. Na chwile zapadła cisza a od strony kanapy dało słyszeć się gniewne ugniatanie poduszki.
- Jutro rano wpadnę i przywiozę ci ubrania i inne takie... Mam nadzieje że któryś z panów da ci coś do spania.
- Tak, tak, dam jej jakiś mój sweter - zadeklarował się John. Od strony kanapy znów dało się usłyszeć zdecydowanie zbyt mocne uderzenia w poduszke.
- W takim razie będę się już zbierał. Pa, Cath - pocałował siostre w główke - dobranoc. - Pożegnał się z mężczyznami i wyszedł.
- Więc... Może napijesz się herbaty? - Zaproponował John.
- Nie, dzięki. Myśle że się już położę.
- Jasne. Już ide po jakiś sweter, poczekaj chwilkę. - Wyszedł i wrócił za chwilę z szarym swetrem.
- Może być trochę za duży, ale to najmniejszy jaki mam - powiedział podając go jej.
- Nie ma problemu - uśmiechnęła się do niego i wyszła z salonu kierując się najprawdopodobniej do łazienki.
- Dałeś jej swój sweter - stwierdził, siedzący już prosto, Sherlock.
- Tak, co z tym złego?
- Nic - odpowiedział konsultant zamyślonym tonem. - Jesteś z nią na ty?
- Tak, to bardzo fajna dziewczyna. Co z tym złego?
- Nic - odpowiedział ponownie.
- Słuchaj, powiesz mi czemu jesteś na nią obrażony? Przecież widać że się na nią boczysz.
- Nie ważne. Stare, sentymentalne dzieje.
- Skoro tak, to czemu jej tego nie zapomnisz? - Sherlock zatrzymał się wstając, ale szybko odzyskał rezon i wyszedł demonstracyjnie z salonu. John potarł tylko z westchnieniem oczy.