Character Introduction
"I saw her for the first time. She's crying like there's no tomorrow. I don't know her but why am I like this?"
I'm Eugene, and I'm living my life as hell for 18 years.. I'm a child born with a silver spoon in my mouth.. I studied and graduated in a prestigious school owned by our family. Ah, I mean one of the companies owned by my dad. And I'm his successor. Being his only son, I am now living a life like a robot who always follows his controller. And it's freaking hard!! Nung una akala ko normal lang na mabuhay ng ganito, yung sunod ka lang ng sunod sa lahat ng gusto ng mga parents mo.. But when I turned to this phase of my life where I learned to decide on my own, para na akong ibon na nakakulong at gustong gusto ng kumawala sa hawla. I envy those kids, who can laugh and cry whenever they want. Naiinggit ako dun sa mga anak na kasama yung mga magulang nila sa PTA Meetings sa school, yung mga anak na magulang nila ang nagsasabit ng medals nila tuwing Recognition Day, pati yung mga anak na pinapagalitan ng Nanay nila kapag kumaen ng di masustansya.. Nakakainggit pala yung ganun.. For a kid who lived his life with his yayas and butlers, nakakainggit ang ganun..
~
"I met him. The man who's ready to risk his life just to protect that woman. That man who's willing to lose everything just to be with her. But now, he's breaking down. He's losing his every reason to live. That love and passion, is now destroying him. How can I help that man? How can I save him from this vain?"
I'm Winter, 18 years old palang ako pero alam ko na halos lahat ng trabaho.. Ako kaya ang "PART TIME JOB QUEEN" sa school namen xD Mula sa Fastfoods Chains, Coffee Shops, Internet Shops at Convenience Stores, nasubukan ko na ata lahat ng trabahong pang mahirap e xD Mag isa nalang ako sa buhay, as in ulila. Walang magulang. Walang kapatid. Walang yaman. Wala lahat! HAHAHA. Pero alam mo kung baket positive pa din ang outlook ko sa buhay? Kase naniniwala ako na may Diyos. Ayun oh! Yung nasa taas. Yung hindi natutulog para bantayan tayo. Yung nililigtas tayo sa lahat ng panganib. Gusto mo ng proof? Hanggang ngayon buhay pa tayo. Hanggang ngayon buhay pa ako. Kahit nalilipasan ako ng gutom araw araw, kahit ginagabe ako lage sa trabaho, at kahit mag isa lang akong umuuwe sa bahay, buhay pa rin ako. Ibig sabihin nun, binabantayan Niya ko :) Pero may panahon din na parang wala Siya. Tulad nung gabing yun. Aaahhh! Ayoko ng maalala. Ayoko ng maisip. Sana may makaimbento na ng gamot na nakakapagpapakalimot sa lahat ng sakit at paghihirap. Kahit gano pa kamahal yun, pag iipunan ko, makabili lang ako :(
CHAPTER 1
Tok Tok Tok! Tok Tok Tok! Tok Tok Tok!
"Sir, gumising na po kayo. Dumating na po ang Papa nyo. Inaantay nya po kayo sa hapag. Sabay na daw po kayong mag agahan."
" Sir? Sir?! Gising na po!".
Si Papa? He's home? Anong oras na ba? 6am? Sira ba tong relo ko? Is it really 6am o nananaginip lang ako? I need to check it myself!
"Okay. Tell him I'm going down. Give me a minute."
"Sige po Sir."
He's really here. I'm not dreaming. And it's not a nightmare either.
"Maupo kana, Ryan. Lumalamig na ang pagkaen."
He looked at me as if normal routine na nameng dalawa ang sabay na kumaen. What's wrong with him? Is he drunk? E ang agaaga pa e! Hindi kaya.. No way! Nababancrupt na ba ang kompanya?
"What's wrong Ryan? Baket nakatulala ka pa. Kumaen kana."
I don't know what to say. Parang walang laman yung vocabulary ko. Lahat ba ng anak na ngayon lang nakasama ang Tatay nilang kumaen e ganito ang pakiramdam? Is this really happening? Kumakaen kame ni Papa ng sabay? For the past 11 years, ngayon nalang ulet kame kumaen ng sabay.
