Echt

Hoofdstuk 19

Helemaal verwonderd staart Nikki naar het ding in haar hand.

'Wow, dat ik zo'n ding heb aangeraakt is eeuwen geleden! Hoe kom je hieraan?'

'Ik heb ze gekregen.'

'Allemaal? Gekregen?' herhaalt Nikki.

'Ja,' antwoord ik.

'Hoe rijk is zij!'

'Haar vader is één van de hoogste bazen bij Vodafone.'

'Wat cool!' zegt Nikki. 'Dit is zo cool!' Ik knik. Nikki draait de iPhone 5 in haar handen. 'We moeten ze zeker verborgen houden?' Ik knik.

'Ik heb alleen geen idee hoe we dit aan Tate en Daan moeten geven.' Nikki loopt naar de tas waar ze inzaten.

'Jouw vriendin is echt heel erg rijk! Er zitten er nog twee in!'

'Pardon?' Verbaasd loop ik naar Nikki toe en er zitten inderdaad nog twee telefoons in. Samsung.

'Dat zijn haar oude telefoons!' Ik pak ze eruit. Op deze zitten ook plakkertjes.

Je mag zelf kiezen aan wie je deze geeft, Maaike of Sofie ofs?

'Nou, Maaike en Sophie dus!' zegt Nikki.

'Oké.'

We staan met zijn vieren in de wc.

'Waarom staan we in de plee?' zegt Maaike.

'We hebben een verrassing en jullie mogen het aan niemand, maar dan ook echt niemand vertellen!' zegt Nikki. 'Zweer het op onze vriendschap!' Maaike en Sophie zweren het. Dan haal ik de twee mobieltjes tevoorschijn. 

'Alsjeblieft.' Verbaasd staren de twee meisjes naar de telefoons. 

'Is dit een grap?' Maar zodra ze op de homebutton klikken komt de straal van het beeldscherm in hun gezichten. Eerst zwijgen ze. 

'Hoe kom je hieraan?' vraagt Sophie. 

'Van een vriendin. Ze had ze allemaal gelabeld en deze zijn voor jullie.' 

'Wie hebben er nog meer een?' 

'Wij en Daan en Tate. Er is een app groep zodat we met zijn zessen kunnen communiceren.'  

'Maar jullie moeten er voor zorgen dat mevrouw Bult er niet achter komt!' sist Nikki. Ineens zie ik Maaike en Sophie verstrakken. Dit meen je niet. Nikki en ik draaien ons om. 

'Waar mag ik niet achter komen?' We zwijgen alle vier. Ik hoop dat Sophie en Maaike hun telefoons net op tijd weggestopt hebben! 

'Dat gaan we u niet vertellen!' zegt Nikki. 

'Wil je weer een pak slaag meis!' 

'Ne, nee, maar dat, oh my god dit is zó gênant!'zucht Nikki. Welke kant gaat ze op? 'Moet ik het u echt vertellen?' 

'Ja,' antwoord mevrouw Bult kort.

'Ik ben ongesteld en mijn tampons zijn op en zelfs mijn maandverband! Dus we wilden het stelen van een ander meisje hier.' 

'Ga je gang, dit soort gedrag support ik.'

'Echt waar?' zegt Nikki ongelovig. 

'Nee natuurlijk! Lek maar door kreng!' Mevrouw Bult draait zich om en beent het toilet uit. Opgelucht halen we adem. We giechelen even van de zenuwen en dan verlaten we het toilet. 

lieve flo , wat ben je ontzettend lief ! we zijn je allemaal zoooo dankbaar ! ily bae xx 

hee liv ! ik ben zo blij dat ik eindelijk weer met je kan appen !

omg jaa !!! ik ook mop

k hb met mo gepraat & ze vroeg om je nmmr 

oh , oke

k hb m gegeven , s dat erg ? 

neejj maar ik heb nog niks binnengekregen ofs 

nee dat dacht k al maar k denk dat ze t gwn fijn vindt dat ze nmmr heeft

zou kunnen 

wat k nog wilde zeggen is dat ze heel erg schrok van je moeder en dat ze een week nii op school s geweest

ohh , nou ik slapen byee 

bye x

 Ik leg mijn mobiel in het geheime kastje en zet hem helemaal uit. Mijn heimwee groeit. Ik wil de tijd terugdraaien tot vlak voor het ongeluk. Vlak voor de brand. Of eerder zelfs, ik was nooit een relatie begonnen met Jason en dan was dit zeker niet gebeurd. Ik zou nooit stiekem op date geweest met Jason, mama had nooit gedacht dat ik nog binnen was en was nooit naar binnen gegaan. Dertien januari tweeduizendzestien, 13-01-'16. De sterfdag van mijn moeder. Ook wel de afschuwelijkste dag van mijn leven. Maar op die dag ontmoette ik ook Nikki, en dat is één van de betere dingen in mijn leven. Misschien wel het beste. Plots komt er een hele oude herinnering in me op.

Ik was zes. Ik ging met mijn moeder naar de dansschool. Hand in hand liepen we. Ik lachte een brede lach de hele weg. tot vlak voor deur. Ineens werd ik bang en ik wilde naar huis. 

'Mama, ik ben bang!' 

'Ik ga mee, zolang ik er ben gebeurd jou niks, dat beloof ik je! Ik zal je nooit verlaten, nooit.' Die belofte heeft ze gebroken, weet ik nu. Maar toen, ik wist van niks. Ik wist niet eens wat de dood was. Alleen slechteriken gingen dood aan het einde van het sprookje. We stapten naar binnen. Nog steeds hand in hand. 

'Hallo, ik ben Fiona en ik ga jou en de rest ballet geven!' stelt Fiona zich voor. 'Mama kan toekijken vanuit daar.' Fiona wijst naar de banken die bij de danszaal staan. Met tegenzin laat ik mijn moeders hand los en ik ga achter Fiona aan de zaal in. We moeten in een kring staan. Ik sta tussen twee meisjes in. De een is een kop groter dan ik en de ander ongeveer even groot. 

'Hoi, ik ben Lisa,' stelt het langere meisje zich voor. 

'Ik ben Monique,' zegt de ander. 

'Oh, hoi, ik ben Liv,' zeg ik verlegen. 

'Dit is Florine,' zegt Monique wijzend naar het meisje naast haar. 'Ze is heel verlegen maar wel heel aar...'

'Dames!' zegt Fiona streng. 'Laten we beginnen met een namenrondje, je stapt naar voren doet een danspasje en zegt je naam en daarna gaan we beginnen met ballet!' Zo is het allemaal begonnen, het dansen en de vriendschap. We spraken bijna elke keer na dansen af met zijn vieren, drieën of tweeën. Toen we acht waren vonden we ballet saai worden en Fiona raden ons aan om op hiphop bij haar in de les te gaan. Dat deden we. Daar ontmoetten we Jason en Robbert. Toen we tien waren kwam Fiona naar ons toe. 

'Ik wil jullie graag in mijn selectie hebben. Jullie krijgen dan voortaan twee keer in de week dansen, op donderdag en dinsdag en de lessen duren iets langer.'

'Waarom?' vroeg Monique. 

'Omdat jullie alle vijf heel erg goed kunnen dansen. En ik wil dat jullie beter worden!' Toen we twaalf waren gingen wij met zijn allen naar dezelfde school, we hadden geluk dat we allemaal havo kregen.

Ik trek mijn pyjama aan en ga in bed liggen. 

'Welterusten, Nik.'

'Trusten.'