"อ้าว ทำไมยังไม่ออกไปล่ะ?"
"อะไรกัน ไล่เหรอ"
"ก็เปล่า ถ่ายทอดสดจบแล้วไง"
แบคฮยอนมองตามคนตัวสูงทิ้งตัวลงนอนที่เดิมโดยไม่ให้คำตอบว่าทำไมเจ้าตัวยังอยู่ที่นี่หลังจากอัดวีแอพจบไปแล้ว
ชานยอลสอดแขนเข้าใต้ท้ายทอย ทิ้งจังหวะให้ความเงียบทำงานอยู่ครู้หนึ่ง แล้วจ้องอีกคนที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ
"คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่"
แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้น พอหันไปหาเพื่อนสนิทอีกคนที่เคยอยู่หัวเราะด้วยกันเมื่อก่อนหน้า ก็พบว่าตอนนี้จงแดยืนอยู่ตรงประตูแล้ว ซ้ำยังโบกมือ ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า 'ไปก่อนนะ' อีกด้วย
คนตัวเล็กหันกลับมาอีกครั้ง ชานยอลนอนไขว้ขาพิงหลังกับพนักหัวเตียง ก่อนจะตบที่นอนปุๆเป็นเชิงเรียกให้เขาลงไปนอนด้วยกัน
"มานี่สิแบคฮยอน"
เจ้าของชื่อยืนนิ่ง กลอกตาไปมาอยู่ในที พลางยิ้มเจื่อนกับสายตาที่มองมา แน่นอนว่ามันต่างจากตอนถ่ายทอดสดวีแอพ ต่อให้แฟนคลับจะพูดอยู่บ่อยๆว่าพวกเธอรู้ดีว่าปาร์คชานยอลเป็นคนยังไง ดาร์กแค่ไหน
แต่พวกเธอไม่รู้หรอก พวกเธอไม่รู้จักปาร์คชานยอลเลยสักนิด
"จะให้ไปอุ้มหรือจะลงมานอนเองดีๆ"
"รู้แล้วน่า ก็เร่งจังเลย" แกล้งทำเป็นชักสีหน้า บ่นงึมงำกลบบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นในตอนนี้
"ก็เพราะชักช้าแบบนี้ไง ทำไมต้องทำให้โมโห" บ่นจบไอ้บ้าชานยอลก็เริ่มออกแรงเลย แบคฮยอนหน้าคว่ำลงไปจูบผืนเตียงทันทีหลังจากถูกอีกฝ่ายดึงแขน
เอ้อ! ฮาร์ดคอเข้าไป!
"เจ็บนะเว้ย"
"เว้ยกับใคร?" คนตัวสูงขมวดคิ้ว มองคาดโทษเขาที่ขึ้นเสียงใส่อย่างตั้งใจ
"อยู่สองคนนี่กับหมามั้ง โอ้ะ!" แบคฮยอนหลับตาแน่น ก่อนจะฟาดแขนไอ้บ้าที่กระตุกผมหน้าม้าของเขาจนเจ็บหนังหัว
