ကံမကုန္ေသးရင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ေတြ႔မယ္လို႔ထင္ထားခဲ့မိေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမထင္မွတ္ထားသည့္ေနရာမွာ ရုတ္တရက္ႀကီးသူ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အနည္းငယ္တုန္လႈပ္သြားသည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ဝန္ခံရလိမ့္မည္။
ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့သည္အခ်ိန္ကထက္ပိုျပီးပိန္ပါးေနတာလား။အစတည္းကသူကပိန္ပိန္ရွည္ရွည္မို႔သည္ခႏၶာကိုယ္ေလာက္ပဲရွိတာလား ကြ်န္ေတာ္မေသခ်ာပါ။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကသူကြ်န္ေတာ့္ကိုခုထိေတြ႔ပုံမရေသး။ဒါေႀကာင့္သူေအးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ။
သူမျမင္ခင္ေက်ာေပးျပီးလာရာလမ္းကိုျပန္လွည့္သြားလိုက္သည္။
အျပစ္လုပ္ထားသူတို႔၏ထုံးစံအတိုင္းမလုံမလဲျဖင့္ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားမိသည္။
:" ေဟ့... Luhan.. .. "
ေခၚသံနဲ႔အတူကြ်န္ေတာ့္နားသို႔အေမာတေကာေရာက္လာေသာကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေႀကာင့္ကြ်န္ေတာ္အလန္႔တႀကားေနာက္ျပန္လွည့္ႀကည့္မိသည္။သူမ်ားႀကားသြားသလား။
သူအခုထိခပ္ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လာေနတုန္း။ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေခၚလိုက္သည့္နာမည္ကိုသူမႀကားလိုက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
:" မင္းကလဲ။အသက္ကျဖင့္ 36ႏွစ္ ပဲရွိေသးတယ္ ေမ့တတ္လိုက္တာ..ေရာ့ဒီမွာ.. ဖုန္း"
Lu:" ေအာ္.. ေအး.. ငါေမ့သြားတယ္... ငါေျပာစရာရွိလို႔မင္းအခန္းျပန္.. သြား..ရေအာင္"
သူကြ်န္ေတာ္တို႔နားေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္၍ကြ်န္ေတာ္ျမန္ျမန္ေရွာင္ေျပးသြားခ်င္ သည္။
:"ခဏေနလူနာႀကည့္ရဦးမွာ... ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ... ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႔ဆုံပြဲေန႔မွ ေျပာမယ္ေလ.. ခဏ.. ခဏေလးေနာ္.. "
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနသည့္Ii Woo က ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာဘက္မွတစ္ စုံတစ္ေယာက္ကို လက္လွမ္းျပကာ...
IiWoo:" Sehun.. Hunေလး... ဒီမွာ..."
အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မေတြ႕ခ်င္ဆုံးသူကိုေအာ္ေခၚလိုက္ေလ သည္။
