Het Begin Van Het Einde (16+)

Heimwee

Madeliefs POV

Ik zit weer in de witte kamer. Met dit keer een rotgevoel in plaats van een opgelucht gevoel. Ik dacht dat ik het gehaald had en dat ik Charlotte niet alleen achter hoefde te laten. Dat was helaas niet het geval. Ik word gemarteld..

Ik zie Suzanne tegenover me zitten. Ze is niet bij bewustzijn. Hoe kon het ook anders. Ze was veel eerder dood en heeft zich waarschijnlijk in een nieuw, vreselijk avontuur gestort. Arme zij. Ik ben benieuwd wat er nu komt voor mij. Ik heb al bijna al mijn angsten onder ogen gezien.
Ik kijk naast me. Charlotte, ook niet bij bewustzijn, zit daar. Zo gek dat ik net nog met haar stond te praten.

Ik denk terug aan hoe dit begon. Ik denk terug aan school. Thuis. Mijn ouders.. De wereld waar alles normaal was. Mijn ogen prikken. Ik kan het niet laten en begin te snikken. Ik wou dat dit nooit gebeurd was..

Ik hoor wat bewegen. Ik kijk op en zie dat Suzanne weer wakker wordt. Ze kijkt bang uit haar ogen. Dan kijkt ze mij aan en haar blik verandert. Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht. Ik glimlach terug. Dit is een mooi moment om te praten, voor er weer iets gebeurt. "Weet jij hoe die luiken steeds open gaan?" Vraag ik. "Ik zie namelijk nergens een plek waar een luik kan zitten, maar iedere keer klapt er weer een luik open." "Ik heb geen flauw idee," zegt ze. "Ik vroeg me hetzelfde af.."
"Kijk, zo'n luik als dat daar ineens opengaat bedoel ik. Hoe komt het daar ineens," zeg ik.

Wacht, wat?

Shit. Er is weer een luik open. Dat betekent een nieuw 'avontuur'. Het luik is dit keer ongeveer zo groot als ik ben. Ik zie dat Charlotte inmiddels ook weer wakker is. Ik zie drie personen uit het luik komen lopen. Ze lopen alle drie naar iemand anders toe. De persoon die naar mij toe loopt heeft blond haar en blauwe ogen. Ze heeft een gave huid. Ze ziet er niet erg verzorgd uit. Haar haar zit door de war en haar mascara is uitgelopen. Haar kleren zitten onder het stof. Ze kijkt me met een arrogante blik aan. Ik let niet meer op Suzanne en Charlotte, ik focus me alleen op mijn eigen vijand. Ze kijkt me recht aan met een vuile blik en sist: "Je bent je leven niet waard, bitch." Daarop pakt ze me ruw op bij mijn schouders en slaat me tegen de muur. Au, mijn hoofd! Ze geeft me een keiharde klap in mijn gezicht. Au! Wat is dit nu weer. "Oh, kijk wat voor mooie kleren je aanhebt, zeg. Mag ik ze hebben?" Zonder op antwoord te wachten pakt ze mijn shirt vast en scheurt het van me af. "Nu is het niet meer zo mooi, he." Wat is dit voor gemeen iemand? Is ze jaloers op me ofzo? Ik realiseer me dat ik geen shirt meer aan heb en ik schaam me dood. "Hey, je wordt rood. Schaam je je voor je lelijke lichaam?" Daarop grijnst ze en scheurt mijn shirt in kleine reepjes stof. Dat was dan mijn favoriete shirt.. Een traan stroomt over mijn wang. Nogmaals slaat ze me hard in mijn gezicht en dan duwt ze me op de grond. Ik kan me niet afzetten met mijn handen en beland met mijn neus op de grond. Hij begint te bloeden. Ze schopt me in mijn blote buik. Ik krijg een misselijk gevoel. "Volgens mij denk je dat je heel wat bent he, Madelief." Ze kent mijn naam. Ze weet precies wat mijn zwakke plekken zijn. Wie is dit?

Ik hoor een gil. Het is Charlotte. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat ze op de grond ligt als een hoopje vuil. Er staat iemand bij haar die tevreden lacht en dan terug verdwijnt in het luik waardoor ze kwam. "Je denk dat je een goede vriendin bent, 'Kim', maar dat ben je niet. Ze geven niks om je. Jij geeft niks om hen. Zie je?" Ze wijst naar Charlotte die daar roerloos ligt. Het enige wat aan haar beweegt zijn de tranen die over haar wangen stromen. Ik heb met haar te doen, echt, maar ik weet niet hoe ik haar kan helpen. Mijn vijand pakt me op en zet me met harde hand weer tegen de muur, zodat ik rechtop zit en mezelf met geen mogelijkheid kan verschuilen voor de rest. "Weet je, volgens mij hebben je vrienden je niet nodig." Als ze dat gezegd heeft zie ik Charlotte opstaan en naar me toe strompelen. Ze tilt haar been op. Ze kijkt me boos aan. Dan komt haar voet op mijn gezicht terecht. AU! Mijn vriendinnen willen me ook niet meer, denk ik.

Dit meisje behandelt me respectloos, is jaloers, gemeen en geeft niets om anderen. Wie is dit afschuwelijke mens? Ze lijkt mijn gedachten te kunnen lezen, want ze zegt: "Jij wil weten wie ik ben, of niet?" Ik knik. "Kijk maar is goed." Ik kijk haar aan en schrik. Dit ben ik zelf.

"Inderdaad," lacht ze. Lach ik. "Ik ben jou. Vreselijk he." Daarop komt er een spottend lachje uit haar mond. Dan balt ze haar hand tot een vuist. Ze slaat in een vloeiende beweging met haar vuist in mijn keel. Ik hap naar adem maar kan geen lucht meer krijgen. Ik stik langzaam. Ik probeer lucht te krijgen maar dat is tevergeefs. Dan ben ik weer in een andere wereld..