ความเจ็บเเล่นไปทั่วสีข้าง ทำให้ผมต้องเเอบเบ้ปากออกมาด้วยความเจ็บปวด เเต่ก็กลับไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านั้น เมื่อสายตาแอบเผลอมองเจ้าของรถที่นั่งอยู่ข้างกัน ตั้งเเต่เขาลากผมออกมาจากคลับ จนขึ้นมาบนรถได้ เราสองคนยังไม่มีบทสนทนาอะไรด้วยกันทั้งสิ้นมันมีแค่เพียงความเงียบและเสียงแอร์รถ บางทีมันก็น่าอึดอัดเกินไปทั้งที่เขาเป็นคนช่วยผมเอาไว้แท้ๆ แต่ผมดันไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรดีไปซะได้
"พี่ยังเจ็บอยู่รึเปล่า"
ท่ามกลางความอึดอัดที่สะสมมาตลอดทาง อยู่ๆ คนข้างตัวผมก็พูดขึ้นจนต้องหันกลับไปมอง
"เออ ไม่ ฉันโอเค"ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก มันเป็นคำโกหกที่น่าจะดีที่สุดแม้ความจริงตอนนี้ผมกำลังรู้สึกว่าไม่ได้โอเคอย่างที่พูดเลยสักนิดก็เถอะ
ปวดจนน้ำตาจะไหล...
"เเต่หน้าพี่ไม่ได้บอกผมว่า โอเค"
ไม่พูดเปล่า เขาหักรถจอดเข้าข้างทางกะทันหันจนผมหน้าเหวอ มองรอบข้างด้วยความเเปลกใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายปลดเข็มขัดนิรภัยออกหันหน้ามามองผม ทำให้ผมเริ่มหวาดระเเวง ก็เล่นจอดรถกระทันหันเเถมยังมาทำหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนโกรธใครมาตั้งแต่ชาติที่แล้วอย่างนี้ ใครจะไม่ระเเวงกันล่ะ อย่าลืมสิว่าผมเพิ่งเกือบถูกผู้ชายข่มขืนมานะ
กูกลัวหมดแหละนาทีนี้
"นะ..นายจอดรถทำไม"ผมทำใจแข็งถามออกไปแบบกล้าๆ กลัวๆ แต่ตัวถอยจนติดประตูรถเรียบร้อย
"ถอดเสื้อออก"
ดวงตาผมเบิกกว้างด้วยความตกใจกับน้ำเสียงสั่งการของคนตัวโตกว่า ความกลัวเริ่มกลับมาอีกครั้ง เมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องที่คลับ ก่อนมือจะรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกเตรียมหนี แต่มือหนากลับดึงมันไว้และจ้องผมไม่ล่ะสายตา และคงย้ำคำเดิมออกมา
YOU ARE READING
Talk to me ถ้ารักผมก็บอก(yaoi)
Romanceผมมันพวกปากเเข็งซึนเเละมึน ไม่เคยชอบใครเเละรักใครง่ายๆ เเต่กลับต้องมาเเพ้ทางไอ้เด็กมหาลัย ปีสองจอมตื้อข้างห้อง ไม่จริงน่าา ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะโว้ย!!!
