İçindeki kavga havadaki bulutların kavgasından daha büyüktü. Yürüyordu arkasına bakmadan yürüyordu. Yürüdüğü o sokakta sadece kendi ayak sesleri duyuluyordu. Üzerinde siyah dar bir pantolon yine siyah düz bir kaban vardı. Bütün bedenini taşıyan ayaklarında ise siyah bir postal. Omuz hizasındaki koyu kumral saçları rüzgarla birlikte esiyor ve o narin elleri çantasını taşırken üşüyordu. Biran duraksadı arkasına döndü. Büyük yeşil gözlerinden yağmurla karışık gözyaşı akıyordu. Sonunda havadaki kavga bitmiş yerini yağmura bırakmıştı. Peki kendi içindeki kavga ne zaman bitecek ve yerini neye bırakacaktı. Kafasını öne eğdi sanki gitmekle kalmak arasında gibiydi. Yürümekte olduğu yoluna devam etti. Belkide en iyisi buydu.
