"บอกว่าเป็นเพื่อน ก็เป็นเพื่อนดิวะ มึงจะเซ้าซี้อะไรกูนักหนาวะไค"
เสียงทุ้มติด หงุดหงิดเล็กน้อย เอ่ยตอบกลับไป ก่อนหน้านี้เพื่อนสนิทนามว่า คิมจงอิน หรือที่หลายคนเรียกมันว่า ไอ้ไค พยายามถามซ้ำไปซ้ำมาเกี่ยวกับเรื่องที่เขาเบื่อที่จะตอบเต็มที
ความสัมพันธ์ที่น่าสงสัย ระหว่างชานยอลกับรูมเมทตัวเล็ก อย่างแบคฮยอน
"กูไม่ได้อยากถามอะไรมึงบ่อยนักหรอก แต่กูแค่รู้สึกว่ามันนานไปแล้วว่ะ พวกมึงไม่คุยกันมานานเกินไปแล้วนะชานยอล"
"แล้วไงอ่ะ ก็ไม่รู้ว่าต้องคุยอะไร จะให้อยู่ดีๆมานั่งคุยกันก็ใช่เรื่องป่ะวะ ไม่มีธุระอะไรก็ต่างคนต่างอยู่ดิ"
ไครู้สึกหมั่นไส้กับคำพูดและท่าทางที่ยักไหล่ราวกับไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจของเพื่อนตัวเองเหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้าจะพูดออกไปเพราะกลัวจะโดนมันต่อยเอาได้ ก็เลยได้แต่พูดแทงใจดำมันเล่นๆ
"แล้วทำไมทีนอนคุยกับมันมึงทำได้วะ มึงลืมไรรึเปล่า มึงกับมันไม่ใช่แค่เพื่อนกันเหมือนกูกับมึงงี้นะ หรือแค่รูมเมทธรรมดาก็ไม่ใช่ละ พวกมึงอ่ะ ใช้คำว่าผัวเมียกันได้แล้วด้วยซ้ำ โถ่ว เพื่อนที่ไหนแม่งเอากันวะ ก็เพิ่งเคยเห็นเนี่ย"
"นั่นมัน ก็แค่เรื่องผิดพลาดเว่ย พวกกูก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น"
เรื่องงี่เง่าที่เขาเองไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าตัวเอง เขาพลั้งมีอะไรกับรูมเมทตัวเล็กในคืนหนึ่งที่เขากลับไปด้วยสภาพที่เมาเหมือนหมา ไม่รู้ว่าคืนนั้นยังไง แต่พอตื่นเช้ามา ทั้งเขาและแบคฮยอนต่างก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวกันสักชิ้น แล้วไหนจะคราบที่มองดูก็รู้ว่าเกิดจากอะไร เปรอะเต็มที่นอนอีก เด็กป.3ยังรู้เลยว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากวันนั้นมา เขากับอีกคนก็ใช้ชีวิตแบบปกติ เหมือนไม่มีอะไร
