Soğuk esen rüzgarı tenimde hissediyordum burası orasıydı her gece geldiğim yer annemi benden alan yer simdi sadece kulağımda annemin" Affet kızım ve hediyene dikkat et sözleri " kendisi yok ve olmayacak kabullenemiyorum artık bir an önce anneme kavuşmak istiyorum ucurumun kenarına biraz daha yaklaşıyorum" özür dilerim anne sözümü tutamadim seni özledim" kelimeler ağzımdan dökülürken bir adım daha atıyor ve kendimi boşluğa bırakıyorum işte her şey istediğim gibi ilerliyor taki Üvey annemin "Sibel kalk şu yataktan seni bekleyemem her gün her sabah aynı keşke bir yurda verseydik seni kurtulurduk" sözlerini duyana kadar.Evet görüldüğü üzere annemin ölümünün üzerinden 2 ay geçmeden babam yeni birisi ile evlendi. Ne acı en son kızım kelimesini 2 ay önce duymuştum iki ay önce canım demişti bana evlendiği kadından çocuk bekliyordu beni unutmuştu kızını ilk çocuğunu..ilgilenmiyor, gülümsemiyor, soru sormuyordu. Artık evde yabancı olduğumu hissetmeye başlamıştım bu şekilde giderse her gece rüyalarıma giren uçurumdan kendimi atabilirdim bunu istiyordum ama anneme söz vermiştim ama zordu ve beni de zorlayacaktı.Üvey annemin tekrardan "yeter artık sibel geliyorum oraya" diye bağırmasıyla yatağımdan kalktım banyodaki işlerimi hallettikten sonra odamı düzenleyip mutfağa geçtim. Çok sevgili ailem kahvaltı yapıyorlardı sohbet ediyorlar yüzlerinde gülüşler vardı taki ben masada yerimi alana kadar masaya oturup sessizce yemegimi yemeye başladım zaten konuşsam bile kimseden cevap alamayacağımı biliyordum ne aci her kesin ailesi gibi olamamiştik hiç bir zaman hep ben yabancıydım yemeğimi yiyip kalkarken babamın;
- "Sibel otur"
sözleri ile oturdum ve babama dönüp;
- "efendim baba dedim babam biraz yüzüme bakip sözlerini toparladı ve
-" Biz üvey annenle bir karar aldık bu şehirden taşınıyoruz" dedi.Bu olamazdi ben Ankaraya alışmıştım annemin mezarı buradaydı tek huzur bulduğum yer artık onu göremeyecekmiydim istemiyordum ama babama da söz geciremiyordum çünkü onun için de bir hiç gibiydim
-"ama baba annem burda ben burdan ayrılmam olmaz" şeklinde itiraz ettim ama babam beni umursamadan masadan ayrıldı.Ne kadar şanslı bir kızdım cevabını alamadığım sözlerimin üzerine gözlerim doldu ve odama çıkıp kendimi yatağıma attım. Annemsiz nasıl olurdu diye düşünmeye başladım bu ev her yerinde hatıralarımız varken nasıl başka bir şehire giderdim burayı nasıl bırakırdım.Yeni şehir iyi gelir miydi bilmiyorum ama buradan ayrılmamak için elimden geleni yapmam gerekiyordu. Ağlamamın üzerine göz kapaklarımın ağırlaştıgını hissettim ve kendini uykuya teslim ettim. Uyandığımda hiç bir şeyin güzel olmayacagini bile bile
(Sevgili okurlarım yani henüz hiç okurum olmasada hikame öylesine bakanlar tek ricam yanlış gördüğünüz burasi olmamış dediginiz yerleri yorum ile bildirmeniz ilk kez yazıyor olduğumdan hatalarım olabilir mazur görün Teşekkürler)
