Uzun uzun düşündüm biz hep olması gibiydik çoğu zaman bıkkın bazen mutlu genelde aşık. Sorgulanamaz ki bu. Ve benim herşeye rağmen gökyüzüm vardı. Zaman zaman bakıp ağladığım , kimi zaman bakıp hayaller kurduğum , kimi zaman içimi döktüğüm. Sonra anladım oradaki her bulut bendim her yıldız bendim bazen rüzgara yenik düştüm bazen oradan oraya kaydım. Bazen karardım bazen saklandım herşeyden herkesten ki konu yalnızlık ise gerçekten profoseyenelim ama ne olursa olsun hep aynı kubbenin altındaydım yer degistirdim büyüdüm küçüldüm günü geceye kattım , yok olmadım. Masum kaldım bıraktığın gibi hep sen en güzelsin dedim. Yazdım geceye yazdım güne yazdım sana yazdım sonunu hic getiremedim sonsuzu istedim hep. Öyle ki sonsuza koşarken kendim tükendim. Şuan bulut olmayı bekliyorum. Ne dersin bi gün bulut olmuşcasına mutlu olur muyuz ?
