yatagimin üzerine oturdum.Yatagim pencerenin yanında.Dışarıya bakıyorum kimseler yok etrafta .semti sadece sokak lambaları aydınlatıyor sonra caddeden bir ambulans geçiyor hemen arkasından da itfaiye şehir yorgun gözüküyor sanki birine küsmüş gibi sessiz.Belli ki kırgın birilerine.Bolkana çıktım pamuk gibi bir rüzgar sarıyor bedenimi. sanki beni beklermiscesine nerde kaldın bugün geç geldin diyordu ?Cevap veremiyorum hemen orada duran sandalyeye oturuyorum.Anlat diyor.Dudaklarimindan sadece bir kelime dokuluyor. "ANNEM" diyorum "ANNEM" çok özledim.Kokusunu,sesini,ona sarilmayi, tombik yanaklarından opmeyi ,özledim anne o şehir sensiz çok zor demeyi ,omuzunda ağlamayı özledim anne demeyi ,Anne biliyor musun ben seninle kavgalarimizi bile ozledim demeyi özledim.Sonra susuyorum bir sure .Ruzgar bir şey demiyor kollarını çekiyor üzerimden sonrası bildiğin gibi işte hayat bir şekilde devam ediyor.
