Just a little story...

1

{ Hallo iedereen!

Dit is een stukje van een boek dat ik een jaar geleden heb geschreven.
Ik zou graag wel wat tips en verdere comments enz. willen.
Het is niet heel erg goed fzo, maar ik heb t ook een jaar geleden geschreven☺
Veel plezier met lezen!
Hopelijk vinden jullie het wel wat!❤

Follow, comment, vote? Xo❤

Mijn allereerste echte boek ga ik schrijven ala ik genoeg tijd heb ^^
Hopelijk word dat boek beter.
De hoofdstukken worden ook langer dan xo

Hopelijk kijk ik op een dag terug en ben ik dan schrijfster! Ik kijk dan terug hoe het allemaal begon op WP!

XOXO Sadie } 

De man opende het luik.

Hij ging de trap af naar beneden. De trap was oud. Bij elke stap die de man zette hoorde je krak. Het was er donker, maar niet pikkedonker. De man kon nog wel iets zien, anders zou hij nu allang van de trap zijn af gevallen.

Onderaan de trap zag hij haar liggen.

Een meisje.

Haar handen waren vastgebonden. Haar voeten ook. Ze liet kleine kreten uit haar mond komen. Het leek op iets van: 'auw' en 'help me'. Ze was rond de twintig.

Ze had een lange paarse jurk en zwarte hakken aan. Ze had ook een ketting om haar hals die leek op een roos met zwarte bladeren eraan.
Elke keer dat ze inademde ging haar borstkas op en neer. Haar ketting bewoog mee.

De man kwam langzaam naar haar toe. Toen ze zijn voetstappen hoorde draaide ze haar hoofd om en keek de man recht in zijn bruine ogen aan. Zelf had zij heldere blauwe ogen met een groene tint erdoorheen.
Ze keek hem angstig aan en probeerde te gillen. Maar het einige geluid dat uit haar mond kwam was gefluister.

Een zachte stem.

Een stem van een vrouw die ooit verliefd was geweest, een stem van een vrouw die haar hele leven had willen geven voor die man, maar wist dat ze uiteindelijk toch doodging, dus wat maakte het eigenlijk ook uit.
De stem van de vrouw kalmeerde en uiteindelijk kon ze toch een paar woorden uitbrengen:

'W..wat d..doe je hier..r?'

Haar stem bibberde bij elk woord dat ze zei. De man keek haar vol medelijden aan. De vrouw haalde een keer diep adem en zei:
'Hij wil jouw ook, dus w..waarom ben je hier?
Haar stem klonk nu wat duidelijker, dus de man kon haar verstaan. Dit keer haalde hij diep adem en zei:
'Ik weet dat hij hier is en dat we er allebei aangaan, maar...,' hij aarzelde, 'ik wou dit laatste moment delen met jouw' .

De vrouw snikte.
Uit haar ogen stroomden tranen.

Tranen van geluk.

Dat zij dit nog te horen kreeg van de man die haar in de steek had gelaten. Haar gewoon had laten gaan. Ze hield van hem. Meer dan ze ooit van iemand gehouden heeft. Dus ze vergaf het hem. Ze vergaf hem alles. Echt alles. Dat hij wegging en ook dat het haar had meegenomen zonder dat hij iets deed. Ze zag hem nog staan, versteend. Hij deed niks. Hij was gewoon te bang, te laf. En zij die het maar uitschreeuwde.
Zij die meegesleurd werd.
De duisternis in.
Om ergens naartoe te gaan waar je nooit meer vandaan komt.
De diepte in.
Maar hij deed niks. Hij bleef daar en zij liet haar leven achter. Maar toch vergeeft ze het hem. Dit zijn toch de laatste minuten voor haar, dus wat zou ze anders kunnen doen.

Ze dacht terug aan haar moeder, wat zou die trots op haar zijn geweest. Ze is echt volwassen geworden dacht ze bij zichzelf. En haar moeder zou dat geweldig hebben gevonden. De man pakte haar bebloedde gezicht vast en streek met zijn hand over haar wang.

Ze genoot ervan. Ze begroef haar gezicht in zijn hand en samen wachtten ze op hun dood. Plotseling ging het luik van de kelder weer open. De man schrok een beetje. Een beetje maar... want hij wist toch wat er ging gebeuren. Hij veegde de tranen van haar gezicht af en drukte een kus op haar voorhoofd. Haar voorhoofd dat ook onder het bloed zat. Overal waar je keek was eigenlijk bloed. Echt waar je ook keek zag je bloed!

Donkerrood bloed.

De man werd vanbinnen helemaal misselijk, maar dat liet hij niet al te veel merken. Het kwam de trap aflopen. Bij elke stap die het zette kraakte de treden ook. De man sprong overeind en de vrouw veerde op. Samen keken ze hoe de gestalte op hen afkwam. Wachtend op hun dood paktten ze elkaar voor de laatste keer vast. De man zoende de vrouw op haar lippen. Het was een lange en vreedzame zoen. De man keek voor de laatste keer in haar ogen. Haar mooie blauwe ogen. De vrouw keek terug in zijn ogen. Zijn zachte bruine ogen.

'Vaarwel, mijn liefste..'

Dit waren de laatste woorden van de man, voordat het gestalte hun beetpakte en aan stukken scheurden. Toen werd alles donker.

Zwart.

Een paar tellen later hoorde je een krakend geluid. Zo'n geluid van een radio die geen goede ontvangst heeft, zo'n geluid van iemand die schor is en probeert te zingen, zo'n geluid van... Het gekraak werd steeds harder en harder. Op een gegeven moment hoorde je ook voetstappen. Het waren de voetstappen van het. Een seconde later verscheen er een angstaanjagend gezicht. Het zag er vals en gemeen uit. Het gezicht was zomaar verschenen, vanuit het niets.

Vanuit het donker.

Vanuit het zwart.

Het was een gezicht van een clown. Een valse, gemene en... bebloede clown. Hij had een gemene, zeer gemene lach en zijn gezicht zat ook onder het bloed. Hij lachde. Het was een gemene, spottende lach. Zijn stem was hard en vol klank.
Vol ideeën.
Vol verdiet.
Maar zijn stem was ook akelig en kil. Zijn stem was donker.
Zijn stem was zwart.
Het lachen werd steeds harder en harder. Het leek alsof hij je recht aankeek. Het leek alsof het nooit ophield. Alsof deze kwelling eeuwig zou duren. Terwijl dit allemaal maar in een paar seconden gebeurde. Alles ging zo snel. Maar alles was zó duidelijk.
Elke seconde.
Elke beweging.
Je kon je ogen er niet vanaf houden.

Het was onmogelijk.

De horror clown kwam dichterbij en dichterbij. Je zag zijn gezicht nu heel duidelijk. 

Hij grijnsde één keer. Opeens rende het naar voren en haalde uit met de bijl die het vasthad...

{ 200 reads!!☺
Deel 2 staat er nu op :) }