Πρώτη Ματιά

Κεφάλαιο 1

'Επιτέλους Κυριακή. Επιτέλους ο αγώνας μπάσκετ αρχίζει. Επίτελους ήρθε η ώρα να δείξουμε στους αντιπάλους τι αξίζουμε.'

Από τις σκέψεις μου με βγάζει η μαμά μου, η οποία είναι εδώ και 5 λέπτα έξω από την πόρτα μου, υπενθιμίζοντας μου την ώρα, για να μην αργήσω.
Εδώ και 9 χρόνια ζούμε χωρίς το πατέρα μου καθώς αποφάσισε να ζήσει στην Γερμανία με την ερωμένη του. Δεν τον κατηγορώ. Οι γονείς μου από παλιά είχαν πολλά προβλήματα. Ίσως να ναι καλύτερα που χώρισαν. Ίσως να μπορέσουν να γίνουν πιο ευτυχισμένοι σε άλλες αγκαλιές. Χαίρομαι για τον πατέρα μου που έχει βρει μία γυναίκα που τον αγαπάει και τον φροντίζει. Η αλήθεια είναι πως η μητέρα μου μετά απο τον χωρισμό τους δεν είχε και πολλές σχέσεις, αλλα εδώ και 1 χρόνο περίπου βγαίνει με έναν πολύ καλό και συμπαθητικό κύριο που φαίνεται ότι την αγαπάει και χαίρομαι ιδιαίτερα για εκείνη. Ευτυχώς ο πατέρας μου έρχεται κάθε 3 μήνες περίπου και μας βλέπει οπότε δεν μου έχει λείψει ως τώρα η πατρική φιγούρα.

Αρχίζω να πηγαίνω προς το μπάνιο. Κάνω ένα ντουζάκι, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ενθαρύνω τον εαυτό μου, θυμίζοντας τις νίκες της ομάδας μου. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα για ένα δυναμωτικό πρωινό, ώστε να έχω ενέργεια. Συζητάω με την μήτερα μου διάφορα θέματα και ύστερα πηγαίνω στο δωμάτιο μου να ετοιμαστώ.

Αφού είμαι έτοιμη παίρνω τηλέφωνο την κολλητή μου, Ελπίδα, να την ρωτησώ σε πόση ώρα θα περάσει να με πάρει για να πάμε στο γήπεδο του μπάσκετ, όπου θα πραγματοποιηθεί ο αγώνας. Με την Ελπίδα γνωριζόμαστε από απο τα 6 μας. 10 χρόνια δηλαδή. Από τότε είμαστε αχώριστες. Πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο, έχουμε τις ίδιες ασχολίες και είναι πολύτιμη για εμένα.

"Καλημέρα σας κυρία Μαρία!" η κα Μαρία είναι η γλυκήτατη μαμά της Ελπίδας.

"Καλημέρα σου κορίτσι μου. Μόλις έφυγε η Ελπίδα και έρχεται να σε πάρει." μου λέει όλο χαρά χωρίς να μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της για τον αγώμα μας.

"Αα ωραιά, σας ευχαριστώ πολύ"

"Άντε να μην καθυστερείς. Καλή σας επιτυχία. Είμαι σίγουρη ότι θα σκίσετε!!" μου λέει με περηφάνια και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Χτυπάει η πόρτα και η μητέρα μου με ενημερώνει πως η Ελπίδα είναι έξω και με περιμένει. Μου υπενθιμίζει το πόσο περήφανη είναι για εμένα, το πόσο με αγαπάει και μου εύχεται καλή επιτυχία. Μπορεί πολλές φορες να γίνεται υπερπροστατευτική και υπερβολική αλλά την καταλαβαίνω, με αγαπάει και την αγαπάω.

Συναντώ την Ελπίδα και η χαρά και το άγχος της δεν κρύβονται.

"Ναταλάκι μουυυ. Είμαι πααρα πολύ αγχωμένη αλλά και σίγουρη ότι θα κερδίσουμε." λεει με ένα χαμόγελο που ξεπερνάει τα αυτιά της.

Η αλήθεια είναι οτι αυτός ο αγώνας είναι πολύ σημαντικός για εμάς γιατί θα κρίνει το αν ανεβούμε κατηγορία.

Της ανταποδίδω το χαμόγελο και προσπαθούμε να ξεχάσουμε το άγχος περπατώντας προς το γήπεδο. Δεν είναι μακριά. Με το τρένο είναι περίπου 10 λεπτά. Έπρεπε να είμαστε εκεί στις 10:30 για να μιλήσουμε με τον προπονητή και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και να κάνουμε και λίγη προθέρμανση πριν τον αγώνα.

Είμαστε εκεί αγκαίρως και ξεκινάμε κατευθείαν τις διαδικασίες. Το πρώτο βήμα έγινε και όλα φαίνονται ευνοικά.

#Γειαα σααας. Είναι το πρώτο μου βιβλίο και ελπίζω να σας αρέσει. Είναι βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες με παραλαγμένο περιεχόμενο. Αν σας αρέσει, ξέρετε. Σχόλια, λίκε κτλ. Ευχαριστωωωω <3