One Shot

Suicide

Suicide

"ฉันไม่ได้ร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลืออย่าเสียเวลามาสนใจฉันเลย เพียงแค่กินยานอนหลับแล้วโพสอะไรเรื่อยเปื่อยในเฟซบุ๊ค ฉันหวังแค่ว่าจะหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก.... ก็แค่นั้น"

ในโลกเสมือนกึ่งสาธารณะแห่งนี้ ฉันเดินสวนกับคนมากมาย ที่นี้เป็นประจำ ที่นี้มีกลิ่นไอที่ทำให้ฉันคิดถึงใครคนนึง แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกรังเกียจคนเหล่านั้น คนเหล่านั้นไม่รู้หรอกว่าฉันรังเกียจและขยะแขยงพวกมันขนาดไหน เวลาที่พวกมันสัมผัสฉันถึงจะไม่มีเมือกเขียวๆเหมือนสัตว์ประหลาด แต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงแบคทรีเรียปลอมๆที่พวกมันเอามาแปดเปื้อนฉัน ..

"ไง บี"

หนึ่งในสัตว์ประหลาดทักทายฉัน ฉันกลืนน้ำลายลงคอ สูดหายเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบกลับไปว่า "ไง" แล้วหลังจากนั้นฉันก็รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของฉันถูกดูดกลืนไป .... ฉันไม่ควรพูดกับพวกมัน พวกเค้าไม่ใช่เพื่อนฉัน ทำไมฉันถึงคิดแบบนี้หรอ ที่นี่มันคือที่อยู่ของฆาตกรยังไงหละ

--------------

เช้าวันนั้นฉันเดินมาที่ออฟฟิศที่ฉันคุ้นเคยและเห็นการ์ดสีชมพูรูปหัวใจและช็อกโกแลตวางอยู่ในล็อกเกอร์ของฉัน มันไม่ใช่แม้แต่วาเลนไทน์ ทำไมถึงมีคนเอามาวาง ฉันไม่ชอบมัน ... พอจบความคิด ฉันก็ปัดมันลงกับพื้น ฉันไม่สนด้วยว่ามันเป็นของใครและคนที่เอามาให้จะแอบมองอยู่หรือเปล่า เมื่อมันตกลงกับพื้น เด็กผู้หญิงคนนึงก็วิ่งออกจากห้องไป แล้วก็มีเจ้าสัตว์ประหลาดอีกตัวนึง เดินมาจับคอเสื้อฉัน

"เฮ้ย มันจะมากเกินไปแล้วนะ" ยัยนั่นท่าทางยั้วะจัด ไม่บอกก็รู้ว่ายัยเด็กที่วิ่งออกไปคือคนที่หล่อนแอบชอบ วางตัวเป็นที่ปรึกษาทั้งๆที่ชอบเขาแล้วมายัวะกับคนที่ไม่ให้ค่าเขา ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกมีค่า

"ก็มันไม่ใช่ของฉัน แล้วเอามือออกไป มันน่าขยะแขยง" ฉันตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ ด้วยความที่ยัยนั้นสูงแค่ไหล่ของฉัน เพียงแค่ขยับเบาๆ มือของยัยนั้นก็หล่นลงไป ฉันถอดเป้ที่สะพายแล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงและเหยียดขาไปข้างหน้าอย่างสบายใจ แต่ยัยนั้นยังไม่หยุดพูด มันยังคงด่าฉันเรื่อยๆ แต่แล้วไงฉันไม่แคร์หรอก ฉันหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แต่ก่อนที่ยัยนั้นจะหยุดมันขู่ฉันว่า "ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่าโผล่หัวไปที่ห้องพัก"