Πρώτη Ματιά

Κεφάλαιο 2

Το σφύριγμα ακούστηκε και όλες οι παίκτριες άρχισαν να στήνονται στις θέσεις τους. Όταν είδα τις αντιπάλους να μας κοιτάζουν το άγχος εξαφανίστηκε και την θέση του πήρε η ανταγωνιστηκότητα. Με ένα δεύτερο σφύριγμα ο αγώνας άρχισε. Αρχίσαμε να τρέχουμε στον χώρο προσπαθώντας να αποτρέψουμε τα σουτ της αντίπαλης ομάδας αν και αυτό ήταν ελαφρώς δύσκολο γιατί η αντίπαλη ομάδα ήταν πραγματικά πολύ καλή.

Το σκορ ήταν ακόμα 4-2 με νικήτες τις αντιπάλους αλλά εμεις δεν πτοούμασταν. Συνεχίσαμε δυναμικά ώσπου φτάσαμε στο σκορ 43-39. Ακόμα μας νικούσαν αλλά η διάθεση και η συνεργασία μας ήταν στα ύψη. Ευτυχώς δεν είχε τραυματιστεί καμία κοπέλα και έτσι όλα κυλούσαν ομαλά. Στις κερκίδες ο κόσμος μας εμψύχοναι και αυτό ήταν πολύ βοηθητικό. Μετά απο πολλές προσπάθειες καταφέραμε και φτάσαμε στα 46-48. Είμασταν τόσο χαρούμενες που κερδίζαμε και δεν διστάζαμε να το δείχνουμε. Μετά απο 10 λεπτά ο αγώνας έλειξε με τελικό σκορ 47-53. Ήμασταν όλες τόσο χαρούμενες που καταφέραμε και αποδείξαμε τι αξίζουμε που απλά δεν το πιστεύαμε. Πανυγηρίζαμε και αγκαλιαζόμασταν που καταφέραμε να κάνουμε περίφανο τον κύριο Κώστα, τον προπονητή μας, αλλά ταυτόχρονα ήμασταν και λυπημένες επείδη τώρα που αλλάξαμε κατηγορία, την θέση του, ως προπονητής μας, θα την έπαιρνε κάποιος άλλος. Δεν τον γνωρίζαμε, ούτε τον είχε δει κάπου το μάτι μου κατά την διάρκεια του αγώνα, αλλά ηξερα ότι ο κύριος Κώστας θα είχε κάνει καλή επιλογή.

"Λοιπόν, κοριτσάρες μου, πηγαίνετε να ξεκουραστείτε για λίγο και σε 15 λεπτά να είστε πάλι εδώ να σας γνωρίσω τον καινούριο σας προπονητή." είπε όλο περηφάνια ο κύριος Κώστας κι εμείς αμέσως υπακούσαμε.

Τρέχαμε και χοροπηδάγαμε χαρούμενες και όταν φτάσαμε στα αποδητήρια μας, φωναξαμε, 'ΠΑΝ-ΘΗ-ΡΕΣ', το όνομα της ομάδας μας, δυνατά με τα χέρια ενωμένα και πολλά χαμόγελα.

Αρχίσαμε να ντυνόμαστε και να βρίσκουμε ξανά τις ανάσες μας, όταν θυμήθηκα πως είχα αφήσει κοντά στις κερκίδες το φυλαχτό που πάντα κουβαλούσα στους αγώνες, γιατί μου έδεινε τύχη. Μου το είχε δώσει η συγχωρεμένη η γιαγιά μου λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο. Την αγαπούσα πάρα πολύ και ήμουν η αδυναμία της. Έτσι έλεγε. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ όταν έφυγε από κοντά μας άλλα ήξερα ότι και από εκεί θα με προσέχει.

Έτρεξα και έτσι όπως πήγα να βγω από τον διάδρομο έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό. Σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρυσα ένα γεροδεμένο, ψηλό και πανέμορφο παλικάρι και προσπαθώντας να μαζέψω το στόμα μου ζήτησα χαμηλόφωνα συγνώμη, καθώς μόλις τον είδα έχασα τα λόγια μου.

"Δεν πειράζει. Είσαι καλά;" με ρώτησε και η υπέροχη, ώριμη και αντρική του φωνή ήχησε στα αυτιά μου σαν μια υπέροχη μελωδία.

"Ναι, μια χαρά, ευχαριστώ και πάλι συγνώμη." απάντησα και έφυγα αμέσως γιατί ήμουν σίγουρη πως είχα γίνει τελείως ρεζίλι από τον τρόπο που τον κοιτούσα.

Ήταν πραγματικά πανέμορφος, είχε κάτι τόσο διαφορετικό μέσα στα μάτια του. Κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Είχε μια περίεργη ομορφιά που σε προκαλούσε να τον ερωτευτείς. Και νομίζω πως εμένα με είχε προκαλέσει ήδη. Δεν ήξερα καν το όνομα του, ή τι έκανε στο γήπεδο, αλλά δεν με ένοιαζε. Αυτό που σκεφτόμουν μέχρι να πάω στους πάγκους ήταν το βλέμμα του, ζεστό, σκληρό και υπέροχο. Τα καστάνα χρώματα που είχε στα μάτια του φώτιζαν όλο του το πρόσωπο με αποτέλεσμα να μην περνάει από πουθενά απαρατήρητος.

Επέστρεψα στα αποδητύρια με την μορφή του να μην έχει φύγει καθόλου από το μυαλό μου. Με πλησιάζει η Ελπίδα και καταλαβαίνει αμέσως πως κάτι άλλαξε.

"Τι έγινε μικρή; Που έχεις το μυαλό σου;" με καταλαβαίνει αμέσως αυτή η κοπέλα..

"Τίποτα Ελπιδάκι. Κάτι προσπαθούσα να θυμηθώ κάτι που μου ζήτησε η μητέρα μου αλλά δεν τα καταφέρνω." γελάω όσο μπορώ να για να την πείσω. Ελπίζω να το κατάφερα. Δεν ξέρω γιατί της είπα ψέματα. Αλλά η αλήθεια δεν έβγαινε. Τι να της έλεγα στο κάτω κάτω; "Συνάντησα έναν υπέροχο άνθρωπο στον διάδρομο και τον ερωτεύτηκα χωρίς καν να μου μιλήσει αλλά δεν θα τον ξαναδώ."; Δεν νομιζω! Δεν υπήρχε καν λόγος να μιλήσω για αυτό. Απλά ήταν ένας. Πέρασε, χάθηκε. Αυτό.