The unLucky Charm

Chapter 6 ❤

Naabutan ko si Bianca na panay ang buntong hininga.

"B, okay ka lang? Ang lalim nyang buntong hininga mo eh. May problema ba?" tanong ko.

"Na-discharge na kasi yung gwapong patient. Sa bahay na lang daw sya magpapagaling."

"Yun lang pala. Akala ko ano na. Atleast okay na sya. He'll just wait for his feet to heal."

"Oo nga naman." sabi nya at nagsmile.

Nagayuma ata si B dun sa lalaking yun. Hindi nya kasi alam ang tunay na ugali nun. But I'm happy. Sa wakas wala na yung lalaking yun dito sa ospital. Hindi ko na ulit makikita ang mukha nya. Sana lang talaga ay in the future, hindi na magkrus ang mga landas namin.

*ring.ring*

"Hello. Charm from station 2."

"Charm, I need you in my office."

"Ok Doc. I'll be going now."

"Sino yun Charm?" -B

"Si Doc Marie. Pinapapunta daw ako sa office nya."

Pagkababa ng phone ay pumunta na agad ako sa office ni tita.

*tok.tok*

"Charm, upo ka muna." umupo naman ako at hinintay na magsalita si tita.

"You know the patient who was in room 143 right?" Hala bakit tinatanong ni tita.

"Yes po. He was B's assignment but I heard nadischarge na po sya this morning."

"He's the son of a shareholder in the hospital. The thing is, Mrs. Esguerra requested for a nurse that will take care of his son."

"I see. Then you can give the task to Bianca, tita. She's been the one taking care of the patient so she's fit for the job."

"That's what I told her but Mrs. Esguerra wanted another one. She personally requested you Charm."

"A-ako po? Bakit daw po ako? I don't think I can do the job tita."

"She trusts you Charm. I know you can do it because you are one of the best nurses here."

"Okay tita. I'll do my best. But when do I start?"

"Thanks Charm. I'll tell Veronica right away. Sasabihan na lang kita if kailan ka nya gustong magsimula."

"Sige po tita. I'll go now."

Sino ba ako para tanggihan si tita. Kahit na ayaw kong gawin for personal reasons, trabaho ko pa rin yon bilang nurse. I should be always of help to people who needs my help, kahit na kaaway ko man sya o kaibigan.

Okay na sana eh. Wala na sya sa ospital. Hindi ko na sya makikita. Pero bakit ganun? Gumagawa ng paraan ang tadhana para magkita ulit kami ng lalaking yun. Naiinis na nga akong makita ang mukha nya kahit 1 second lang, how much more if I see him everyday? Kakayanin ko ba? Of course, dapat kong kayanin.

Pinlano nya kaya ito para mas inisin ako? Huwag naman sana dahil pag nagkamali syang inisin ako, makikita nya ang hinahanap nya.

Bakit ganun? Akala ko hindi ko na sya makikita. Kung isang minuto nga lang ayaw ko nang makita ang pagmumukha nya, pano na lang kung araw-araw.

Naglalakad ako sa hallway pabalik ng nurse station na lutang ang isip. Bumalik lang ako sa katinuan ng may mabangga akong tao.

"Sorry... Charles!" sabi ko ng makitang si Charles pala ang nabangga ko.