The smile of love

Deel 1.

Ik sta voor de spiegel. In de badkamer. Louis is in de keuken. Ik ben hier. Zal ik het doen? Alweer. Na een lange tijd van het niet doen het nu wel doen. Ik hoor Louis zijn voetstappen, maar ze komen niet mijn kant op. Ze gaan naar de voordeur. Hij mag niet weggaan, hij is het enige -naast mijn familie - uit deze hele verotte wereld waar ik nog Om geef. Maar zelfs de laatste tijd wordt dat steeds minder, het zwarte gat dat in me zit wordt steeds groter, het haat iedereen. Daarom sta ik hier nu voor de spiegel, mijn zwarte gag haat mij. "ik ga even naar buiten " hoor ik Louis roepen. Waarschijnlijk vanuit de gang maar dat weet ik niet zeker. Ik hoor weer voetstappen en dan een deur die dicht gaat. Ik begin te rekenen, hoeveel tijd heb ik voordat de jongens en Louis terug zijn. De Jongens zouden er om 12:30 zijn, en Louis is over een uurtje ongeveer terug. Gelijk met de jongens dus. 1 uur heb ik. Dat moet lukken. Ik doe het badkamer kastje open en pak er een nagelvijltje uit . Ik staar naar de scherpe punt waar nog steeds bloed aan zit. Bloed van de vorige keer. Bloed van 2 jaar geleden. Het leek alsof het zwarte gat toen weg was gegaan maar het had zich alleen maar voor een tijdje verstopt. Om dan sterker terug te komen. Het lijkt een tweede Harry, een tweede ik. We zijn niet een. We zijn 2. Ik ben 2 personen. In mij is het net als een dubbel leven. En iedereen denkt dat het weg is, maar dat is het niet. Ooit was het weg, zelfs ik dacht het. Maar het was zelfs toen niet eens weg. Wanneer gaat het dan wel weg. Morgen, over morgen, volgende week, volgende maand, volgend seizoen, volgend jaar, of nooit.  Ik weet het nu zeker. Als het zo lang moet duren voordat het zwarte gat in me weer weg gaat dan.... Dan moet ik misschien weg.

Maar dat kan ik niet doen... De jongens zullen me missen, de fans zullen me missen, en niet te vergeten m'n familie.

Maar ik weet alleen niet wat ze van me gaan missen want ik ben al een tijdje mezelf niet meer. Ik leef het leven van het zwarte gat en niet het leven van de vrolijke onbezorgde Harry.

Nu moet ik het doen. Ik heb al 10 minuten verspild aan denken en dat maakt dat ik nog maar 50 minuten heb om de pijn te verzachten. 50 minuten om alles weer op te ruimen, en 50 minuten om me om te kleden. Dat alles in 50 minuten. Moet lukken. Ik druk het nagelvijltje tegen m''n arm, nu kan ik nog terug. Het is de vrolijke harry die opeens terug komt. Zou het sterker worden? Sterker als de duistere kant van me. Ik dacht het. Maar het duistere gat luisterd niet. Het drukt het nagelvijltje in m'n huid. Het doet pijn, ik sla een kreet. Gelukkig is Louis niet thuis. Niet slim. Eerst deed het pijn, maar nu voelt het weer goed. Ik zet nog een snee, en nog eentje. En nog eentje. Ik vergeet bijna te stoppen. Ik ben al een halfuur bezig en ik moet nog opruimen. Ik weet dat de jongens altijd te laat komen maar Louis kan nog wel eens eerder thuis komen. Ik pak een doekje en begin te grond schoon te maken. En de wasbak. En de spiegel. Alles wat eerst spierwit was is nu rood. Rood van bloed. Rood van mijn bloed. En als het schoon is... Dan is het weer spierwit, niemand die iets hoeft te merken. Behalve Louis. Want hij komt net het huis binnen. Ik hoorde namelijk de deur. Ik raak in paniek. Niet wetend wat ik moet doen. Snel gooi ik de ooit zwarte doek in de wasmand en haal uit diezelfde wasmand een trui, eentje met lange mouwen. Ik check mezelf en de vloer. Geen spoortje meer te ontdekken van wat ik net heb gedaan...

Volgende deel zet ik erop bij minstens 2 votes
X elisa💖💋