Soraya - on hold-

Hoofdstuk 20.

~20~

Moe laat Soraya zich achterover zakken in de koets. De kussens zijn zo zacht dat ze bang is om deze te beschadigen. Morgen zal ze weer thuis zijn bij haar moeder. Het voelt raar dat haar vader er gewoon niet meer is. Leon komt bij haar in de koets zitten en gaat tegenover haar zitten. Lorenzo heeft er voor gekozen om bij de koetsier voorop te gaan zitten.

'Gaat het zusje?' vraagt Leon bezorgd en pakt haar hand vast. 'Ik red me wel' antwoord ze zacht. Ze lijkt wel helemaal leeg. Al haar tranen zijn opgedroogd. Haar tranen zijn gewoon op. Leon zegt niets, maar zijn blik in zijn ogen zegt genoeg. Hij is bezorgd om haar. Ook niet geheel onlogisch nadat ze twee keer is flauwgevallen.

Haar lichaam voelt nog steeds zwak en zin in eten heeft ze absoluut niet. Het is dat ze vanmorgen wat brood heeft gegeten nadat Natalia er echt bij bleef zitten om te zien dat ze het op at. De koets komt op gang en ze verlaten het kasteel. Ze heeft geen idee wanneer ze weer terug zal komen.

Eerst gaat ze voor haar moeder zorgen. Die mist ineens een hoop aan inkomen. Misschien dat Leon ook wel weer terug naar huis verhuisd. Die zal dan nooit meer het dorp verlaten. Ze kent hem zo goed dat ze dat wel echt durft te zeggen. Ze buigt haar hoofd en voelt zich weer moe. Ze slaapt de laatste dagen zoveel, maar wordt wakker met nachtmerries.

Hoe ze haar vader moet achterlaten. Schreeuwend en huilend wordt ze er wakker van. Haar lichaam helemaal gesloopt dat ze zo weer verder kan slapen. 'Doe maar je ogen dicht Soraya' fluistert haar broer die door heeft dat ze moe is. 'Vind je dat niet erg?' vraagt ze wat schor. 'Slapen jij' zegt hij en kijkt naar buiten. Soraya ziet een laken opgevouwen liggen naast haar op het bankje. Ze slaat deze open en legt hem over haar benen heen.

Moe leunt ze tegen de wand van de koets en valt al snel in een diepe slaap. Daar loopt ze met haar vader door het prachtige grasveld. Wat konijntjes huppelen voor hen uit. Ze houdt haar vaders hand stevig vast. Dan plots zomaar uit het niets begint het te regenen. De lucht is zo blauw dat het onmogelijk lijkt. Ze kijkt opzij en ziet haar vader angstig kijken.

Hij hapt naar adem en zakt dan op de grond. Ze laat zich naast hem zakken en tilt zijn hoofd op haar schoot. Moeizaam ademt hij in haar armen. De regendruppels glijden van haar neus en mengen zich met haar tranen. 'Sorry mijn dochter' zijn haar vaders laatste woorden.

'Soraya' zegt Leon geschrokken en schudt haar wakker. Huilend opent ze haar ogen. 'Het was een nachtmerrie' zegt hij en dept met een doekje haar bezwete hoofd. De koets staat stil merkt ze dan. De deur gaat open en Lorenzo staat bezorgd daar. 'Ik heb wat lucht nodig' zegt ze vlug en stapt de koets uit. Ze zijn midden in het bos.

'Soraya' hoort ze Leon zeggen. Ze leunt met haar handen op haar knie en ademt een paar keer diep in en uit. Ze legt een hand op haar borstkas en voelt haar hart te keer gaan. Ze slaapt misschien wel diep, maar zo wordt ze nog bang om te gaan slapen. 'Gaat het?' hoort ze naast zich. Ze kijkt op en ziet Lorenzo naast haar staan.

'Bijna' antwoord ze zwakjes. Sterretjes verschijnen voor haar ogen. Haar benen staan wankel onder haar lichaam. Lorenzo merkt het en pakt haar arm stevig vast. 'Leon pak wat fruit en brood. Ze moet eten voordat ze weer flauwvalt'

'Ik heb geen honger' probeert ze nog. Lorenzo laat haar voorop de koets zitten naast de koetsier. Leon geeft haar een stuk brood. 'En eten Soraya' zegt Lorenzo streng. Met moeite breekt ze een stuk van het brood af en stopt het in haar mond. De smaakt bevalt haar niet en met moeite slikt ze het stuk door. 'Probeer anders een appel' stelt Leon voor en maakt een appel schoon met zijn mouw.