I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 11

louis' pov

YEEEAAH NEDERLAND HERE WE COMEEEE' schreeuw ik terwijl we de grens over gaan. de jongens kijken me allemaal boos aan. 'soreeyy guys' zeg ik half lachend. harry zit wat op z'n iphone, liam kijkt tv, niall eet een zak chips leeg en zit naast liam op de bank en zayn staat voor de spiegel. Ofcourseee! ik glimlach en kijk op twitter. allemaal lieve berichtjes van fans, blij dat ze kaartjes hebben. ik doe mijn mobiel terug in mijn zak en loop naar mijn kamer. 'Ik ga nog even slapen!' roep ik. ik plof op mijn bed en val in slaap.

Sophie's pov

ik word wakker gebeld, shit hoelaat is het? vraag ik me af. ik pak mijn mobiel op en zie een onbekend nummer. ik druk toch om een of andere reden op het groene hoorntje. 'Spreek ik met Sophie van den Heuvel?' vraagt een bekakte mannenstem. 'uhh ja dat ben ik ja' zeg ik onhandig. 'ik ben de dokter van mrs. van den Heuvel en het gaat erg slecht, misschien kunt u even naar het ziekenhuis komen?' vraagt hij. mijn hart staat stil als hij dat zegt. het gaat niet goed straks gaat ze dood! 'Hallo?' vraagt de man. 'ja ik kom er aan' fluister ik en druk de man weg. kut het gaat niet goed.. ik probeer de tranen binnen te houden maar na een minuut staren stromen ze toch naar binnen. ik veeg mijn mascara weg en stap op mijn fiets. ik doe mijn ipod aan en doe de oortjes in.

"that you wanna meet the light when it's burning low, only miss the sun when it starts to snow. only know you love her when you let her go. only know you've bin high when you feeling low. only hate the road when you missing home. only know you love her when you let her go, and you let her go-oh"

niet deze waarom nu. voor ik het weet stromen de tranen alweer. straks moet ik mama ook laten gaan.. niet aan denken. snel ik het volgende liedje op. al gauw hoor ik de intro en dan vijf vrolijke stemmen. er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. voor het eerst sinds ik die jongen ontmoet heb. ruw veeg ik mijn tranen weg. ik zet mijn fiets op slot en loop snel naar binnen. 'Naam?' vroeg een vrouw met echt té veel make up op. ze had 5 lagen foundation op waardoor je haar pukkels niet zag maar allemaal bultjes en haar ogen waren gewoon spleetjes zo zwart. 'Margriet van den Heuvel' zei ik zacht. 'kamer 267' zei ze. ik rende naar de lift. het boeide me geen ene fuck dat al de mensen raar naar me keken. ik drukte op het liftknopje en na een minuut gingen de deuren open. ik stapte de lift in en schrok me kapot toen ik in de spiegel keek. vandaar dat al die mensen me raar aankeken. ik had wallen van hier tot tokio en er zat allemaal mascara onder mijn ogen. ik veegde het weg en deed mijn haar goed. het zag er heel vet uit maar dat maakt me echt niks uit. de lift maakte een geluidje en de deuren gingen open. ik liep snel weg op zoek naar de kamer. toen ik er voor stond nam ik diep adem en klopte zacht op de deur. er kwam een dokter naar me toe gelopen. 'Ben jij haar dochter?' vroeg hij. ik knikte. 'volg me maar' zei hij en ik liep achter hem aan. 'ik heb slecht nieuws.' ik schrok heel erg, wat als mijn moeder dood gaat? 'gaat ze ..' vroeg ik bijna onhoorbaar terwijl ik naar mijn schoenen keek. die waren heel interessant opeens. 'dat weten we nog niet. haar overlevingskans is 15%' zei hij emotieloos. ik keek hem bang aan. in een ruk stond ik op en rende het ziekenhuis uit. snel stapte ik op mijn fiets en ging naar huis. toen ik thuis was smeet ik mijn mobiel tegen de muur. toen ik bedacht dat ze me zouden bellen als ze nieuws hadden, pakte ik hem snel weer op. gelukkig deed hij het nog. er zat wel een hele grote barst maar dat was niet erg. een zucht verliet mijn mond en ik ging op de grond tegen de muur zitten en trok mijn knieen op en sloeg mijn armen er overheen en leunde met mijn hoofd op mijn knieen. ik barstte weer in huilen uit. na een tijdje zo zitten viel ik in slaap.