Bazen insanlar kendilerini çok yalnız hissederler.
İşte benim maceramda o zaman başladı.Annem hep babam tarafından dayak yerdi.Sonra da hep ben suçlu olurdum annem beni hiç istemedi.
En son dayanamayıp kaçtım.Kaçalı iki gün oldu.Evet biraz garip hangi insan ailesinden kaçar ki.Ama durum böyle olunca.
Rüzgar siyah saçlarımı savuruyordu.
Çok üşüyordum.Üstümde ki kot ile tişört hiç sıcak tutmuyordu beni.
Sokağın başında ki kafede oturmuştum yanımda çok az para vardı.Bunla ancak iki gün dayanabilirim.
En yakın arkadaşlarımla bile görüşmüyordum.Annem benim doğmamın bir hata olduğunu söyleyip duruyordu.Belki bu dünyadan gide bilirdim ama daha direnmeliyim çünkü yolun başındayım.
Hesabı ödeyip kafeden çıktım .Şuan İzmir'de takılıyordum.Ama en yakın zaman da Antalya'ya gidicektim.
Antalya benim asıl doğduğum yer .Oradan İzmir'e gelmiştik.Babam yüzünden.Allahtan yanımda az olsa bile para vardı.Orada da bir evimiz vardı.Dedemden kalma iki katlıydı.
Dedem beni çok severdi.Ama bir yıl önce öldü artık hiç beni seven birisi yoktu.Arkadaşım Melisa her gün beni arıyordu.
Hava alanına gitmeliydim .Ama Melisa çok zengin bir kızdı ne yapar eder adamları takar peşime bulurdu beni ondan ilk uçakla gitmeliydim.
Saat 14.45'ti.
Hemen taksiye atlayıp hava alanına geldim.
14.55 uçak kalkıcaktı.Yani tam on dakikam var .
İşleride halletikten sonra uçağı beklemeye başladım.Üç dakika vardı .Ve herkes uçağa binmeye başlamıştı.Benim bavul derdim yoktu.
Arkamdan birisi"Defne".Diye bağırdı.Arkamı döndüğümde Burak ile karşılaştım.
"Ne işin var burada Defne".Dedi çok sinirliydi.
"Gidiyorum Burak ".Dedim sesim çpk sert çıkmıştı.Uçağa herkes binmişti.
"Defne saçmalama nereye gidiyosun herkes kaç gündür seni arıyo Melisa ağlamaktan ölücek annen ile baban da seni çok merak ediyor."Dedi bunu dediği anda güldüm.
"Burak annem beni hiç bir zaman merak etmedi.Sizi de yalanlarına dahil etmiş ama artık yokum lütfen hayatınıza böyle devam edin ve sende beni bugün hiç görmemiş gibi davran .Hayatıma daha fazla yalanla devam edemem istenmediğim yerde durmaktansa...".Gözlerim dolmuştu.
Uçağa binmek için yürüdüğüm de "Defne zorunlu değilsin ".Dedi
"Bırak beni bırakk!".Kolumdan tutmuştu.Kolumu kurtarıp uçağa koştum.Koltuğuma oturdum .Askalsın uçağı kaçırıyordum.
(3 saat sonra)
Uçağa iniş anonsu yapıldı.Uçakta kestirmiştim ama tam bir saatir yanımda ki teyzeyi çekiyordum.
Uçak inmişti.Hemen kemerimi açtım ve aşağı indim özlemiştim buranın kokusunu havasını.Hemen bir taksiyiye atlayıp eve geldim allahtan annem hep saksının içinde yedek anahtar bulundururdu.
Saksının içine baktım yok.Paspası kaldırdım yok ayakkabılığın oraya baktım yok.Arkamdan bir ses.
"Bunu mu arıyorsun".Yok artık
"Tuğçe".Dedim evet bu oydu."Gel buraya ".Tuğçe ile hemen sarıldık.Benim üç yıllık arkadaşım.
"Neden burdasın Defne".Ahh yine mi başlıycaz"Tuğçe ben biraz dinlenicem sonra herşeyi anlatırım .Ama ilk olarak dinlenmek".Deyip göz kırptım.Anahtarı alıp eve girdim.Bütün kariferleri yaktıktan sonra biraz yemeğin iyi gidebileceğini düşündüm.
Hemen yemeği yapıp hazırlamaya başladım.Yemeğe Tuğçe gelicekti.Zilin sesi ile tabakları yerine bıraktım.
"Hoşgeldin tuğçecik".Tuğçe bana sarıldı ve ilerlemeye başladı"Vallaha yemekler de harika ya mis gibi kokuyo."
Dedi kendimi övünüp "Tabi kızım kim yaptı."Sırıtarak masaya oturduğunda telefonum çaldı hemen yukarı kata çıkıp telefonu açtım.
"Alo".Dedim.
"Kızım nerelerdesin sen seni çok merak ettik ."Annem sesini özlediğim.
"Sonra konuşsak ".Dedim ona anne demem asla.
"Vallaha ben bilmem ama baban seni evlendiriyormuş."Dedi işte her şey bitmişti.
"N-nasıl ne demek evlenriyo anne ablam ordamı".Annem hiç bir şey demeden suratıma kapattı.Nasıl ya yatağa oturup ağlamaya başladım.
