Warrior Cats Klimopkits Profetie ✔

hoofdstuk. 16

Klimoppels hield de blik van de leider vast. "Het zijn nog altijd clans, en ze zullen terug komen!" siste hij woedend. "Kleine kleine klimoppels, denk je nu echt dat clans, waar het woud zich nu niet meer aan herinnerd, terug komt?'' spotte de gouden kater. "Ja, en jullie moeten het de clans vertellen, willen of niet. Anders gaan de clans kapot, luister gewoon naar mij.'' fluisterde klimoppels. "Waarom zou ik naar zo een kleine kitten luisteren?'' vroeg Klimoppels. "Als wolkster naar mij had geluisterd, leefde mijn lieve Klauwstroom nog!" kaatste hij woedend terug. Stilte viel over het sterrenclan woud. Hij zag treurigheid in de ogen van de oude leider, maar ook in die van Klauwstroom. Waar ging dit toch allemaal naartoe? Leeuwenster boog zijn hoofd naar Klimoppels. ''Ik begrijp je, maar het is te laat, de clans zullen ons niet geloven, het is te lang geleden.'' zijn ogen waren alleen nog maar twee kleine spleetjes. ''Het is nooit te laat.'' zei een stem achter Klimoppels, het was schors. Klimoppelsterrenclannaar mooie bruine poes. ''Maar het kan elk moment te laat worden'' voegde ze eraan toe. Nu boog Klauwstroom zich naar voor, tot haar neus die van Klimoppels raakte ''jij kan de sterrenclan niet commanderen, en als je hier niet in twee tellen weggaat, en ophoud met die zever, dat al eeuwen geleden is, dan...'' maar ze kon haar zin niet afmaken, want leeuwenster onderbrak haar ''Heilige sterrenclan, ik zal het zeggen aan de clans, en dan zul je zien hoe kapot ze ervan gaan zijn!" riep hij, zijn roep was hulpeloos. Klimoppels kreeg medelijden, maar het moest, de clans moesten dit weten. Zijn blik ontmoete die van Klauwstroom, in haar blik lag woede, maar ook treur. Alles vervaagde.

Klimoppels werd wakker naast Schors, haar ademhaling was rustig. ''Schors, het is tijd, we moeten de oude clans terug halen.'' murmelde hij. Hij verlangde om terug in de clan te zijn. Hij sprong recht. Schors stond naast hem en zei ''kom, er bestaan nog andere dingen als de profetie, ik zal je iets laten zien.'' haar stem was liefdevol. Ze liep de grot door, tot er aan het uiteinde licht is. ''Kom eens mee'' fluisterde ze. Klimoppels volgde haar, als hij aan het uiteinde van de donkere runnen stond, zag hij een eeuwengroot meer. ''Waaw...'' fluisterde hij ongelovig. ''Wacht dat is nog niet alles'' antwoordde ze met een geheimzinnige ondertoon. En ze leidde hem naar beneden, naar het mooie meer. Ze grinnikte even, en zei dan ''het is ook fantastisch om in te zwemmen!'' en terwijl ze dat zei, duwde ze klimoppels het water in. ''He!" gierde Klimoppels, en trok Schors mee het water in. Ze schaterde het uit van het lachen. Haar vacht kleefde aan haar, en haar helderblauwe ogen, boorde in die van Klimoppels, ze lachte even. ''Klimoppels...'' begon ze ''ik moet iets bekennen...'' ''ja zeg maar!'' zei klimoppels, die hoopte dat ze zou zeggen ik jou van jou. Maar, in plaats daarvan zei ze ''als alles goed loopt, dan kunnen we overmorgen naar de clans...'' haar ogen glisterden gemeen ''jij dacht dat ik iets anders ging zeggen hé?'' fluisterde ze, en de drukte zich dicht tegen Klimoppels aan. ''Uhm...'' klimoppels zakte in de grond van schaamte. ''Achter de profetie ben ik van jou'' zei terwijl ze kopjes gaf. Klimoppels werd helemaal warm vanbinnen, als hij de woorden van Schors hoorde. ''En ik van jou'' fluisterde hij, terwijl hij zich tegen haar aandrukte. Even stonden ze daar, nat, en tegen elkaar gedrukt. ''Ik heb lang op jou gewacht'' murmelde Schors, terwijl ze uit het water stapte. Ze schudde het water van haar af.  ''Maar nu komt het belangrijkste, de oude clans...''